Το 2010, όταν παίζαμε πάλι μπαράζ για την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα βόλεϊ του 2011, αποδώσαμε τον αποκλεισμό στους (πράγματι) άθλιους χειρισμούς του (όντως) μεσίτη Γκόρντον Μέιφορθ. Το 2012, όταν παίξαμε πάλι μπαράζ, για να πάμε στο Ευρωπαϊκό του 2013, θεωρήσαμε ότι ήταν μια άσχημη στιγμή και δώσαμε εύσημα για την προσπάθεια. Ακόμα περισσότερο στα προκριματικά του Παγκόσμιου. Φτάσαμε στα προκριματικά για το Ευρωβολεϊ του 2015. Αυτή τη φορά δεν καταφέραμε να φτάσουμε ούτε στα μπαράζ. Χωρίς μεσίτη στον πάγκο, αλλά με μπόλικη αδιαφορία και αβάσταχτη ελαφρότητα του (δεν) είναι.
Φτιάξαμε την πιο κοντή ομάδα των προκριματικών. Θαυμάσιος ο Πρωτοψάλτης με αλματώδη πρόοδο, εξαιρετικό ταλέντο ο Κοκκινάκης, αλλά «σωματομετρικά» (που λέει κι ο Δρίκος) ήταν παντελώς απίθανο να αντεπεξέλθουν από τα άκρα απέναντι σε... «γομαράκια». Ο Κουμεντάκης (με τεράστια δόση εμμονής) σκούπιζε τον πάγκο, ο Φράγκος πονούσε πάλι (αλήθεια ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς στα σοβαρά για την περίπτωση του ώμου του που έχει γίνει ανέκδοτο για τόσο μικρό σε ηλικία αθλητή;) και δεν ήταν καν στη δωδεκάδα. Άλλους ακραίους ,αλήθεια, δεν έχουμε;
Στο κέντρο βάλαμε έναν διαγώνιο (τον Αρμενάκη που ,αν και το έκανε για πρώτη φορά στη ζωή του, φιλότιμα δέχθηκε να υπηρετήσει το σάλτο μορτάλε) και αφήσαμε τον Πελεκούδα να βλέπει τα ματς από κάποια παραλία της Αχαΐας. Πλαισιώσαμε τον μη κεντρικό με τον Πετρέα και τον Τακουρίδη, εναλλάσσοντάς τους μάλιστα στο ρόλο του βασικού. Αδιανόητο!
Στους διαγώνιους , αφού είχαμε σακατέψει στο παρελθόν με την αδιαφορία μας τον Ασπιώτη, εμπιστευθήκαμε τον Τζούριτς ,που ακόμα δεν έχει καταφέρει να συμπεριφέρεται και να παίζει ως διαγώνιος, και διακοσμητικό τον Τζιουμάκα. Στη βασικότερη θέση υπήρξαμε ως επί το πλείστον ανύπαρκτοι. Βλέπετε ουδείς ουδέποτε ενδιαφέρθηκε στα σοβαρά για τον διαγώνιο Τζούριτς που το πήρε απόφαση και θα κάνει πάλι το μέλος περιοδεύοντος θιάσου πηγαίνοντας να παίξει βόλεϊ σε κάποια απίθανη χώρα για να βγάλει φράγκα. Που τα μεγαλεία που κι ο ίδιος ονειρεύθηκε; Τον έφαγαν οι παντός είδους μάνατζερ με τις ηλίθιες συμβουλές τους.
Στην πάσα, τραυματίσθηκε ο Φίλιποφ (έτσι κι αλλιώς παροπλισμένος στη Γιαστρέμπσκι) και απομείναμε με τον Κουρνέτα που υπηρέτησε ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο τώρα που δεν παντρευόταν, δεν βάφτιζε, δεν ήταν κουρασμένος και είναι στην αναμονή για να ανανεώσει με τον Ολυμπιακό και να ολοκληρώσει μια μεγάλη καριέρα. Μπράβο του που ήταν εκεί, αλλά μια μέσα μια έξω δουλειά δε γίνεται. Εναλλακτική του κορυφαίου πασαδόρου ;όλων των εποχών μετά τον Σάκη Μουστακίδη, ο Κώστας Στιβαχτής, διότι ο Κώστας Προύσαλης (που σε κανονικές συνθήκες θα ήταν ο βασικός) θέλησε ,λέει, να προστατεύσει το σώμα του με την ανοχή του Δρίκου, που μας είπε ότι έδειξε κατανόηση. Για την δική του περίπτωση τώρα ποιος θα δείξει κατανόηση;
Η μόνη θέση που καλύψαμε με κανονικό παίκτη χωρίς εκπτώσεις ήταν αυτή του λίμπερο.
Από το 2009 (τελευταία μας συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση) και μετά πρέπει να απολογηθούν πολλοί.
Αυτοί που έκαναν μπουρδέλο μια ομάδα με βλέψεις και δυνατότητες τετράδας στο ίδιο το Euro του 2009 και οδήγησαν σε αποπομπή τον Δημήτρη Καζάζη και τον Κώστα Αρσενιάδη. Αυτοί που έκαναν απίστευτο πόλεμο κι οι άλλοι που συμβούλευαν τον Προσαλίκα και τον οδηγούσαν σε πελώριες γκάφες. Οι επόμενες διοικήσεις της Ομοσπονδίας που δε νοιάστηκαν όσο έπρεπε την εθνική ομάδα, αλλά αντιθέτως τέλειωσαν σ΄έμα βράδυ τον Ρουμελιώτη και γενικώς δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για τους παίκτες. Οι ίδιοι οι παίκτες που πήγαιναν στην εθνική ομάδα όποτε γουστάραν και απείχαν-«τραυματίζονταν» επίσης όποτε γούσταραν. Οι προπονητές (ΟΛΟΙ) που δεν έσπασαν αυγουλάκια για να κάνουν καμία ομελέτα της προκοπής. Οι δημοσιογράφοι του χώρου (εμού συμπεριλαμβανομένου) για τους λόγους που πολύ καλά γνωρίζουμε. Είτε γιατί κάναμε κλίκες, είτε γιατί χαϊδέψαμε παίκτες, είτε γιατί στηρίξαμε φελλούς, είτε γιατί δεν μιλήσαμε εγκαίρως.
Συγγνώμη κόουτς, αλλά ο αποκλεισμός της εθνικής από το Ευρωβόλεϊ συνιστά καταστροφή για το άθλημα. 8 χρόνια απουσίας από τις μεγάλες διοργανώσεις ισοδυναμεί με αφανισμό. Βγαίνεις από το διεθνές στερέωμα, κατρακυλάς στην κατάταξη, απομακρύνεσαι από χορηγούς (ούτε ο Βίκος θα μας χορηγεί πια, έστω για να μας δίνει τα νερά). Κι ακριβώς επειδή πλέον έχουμε πλήρως καταστραφεί, ήρθε η ώρα να παραιτηθεί σύσσωμη η Ομοσπονδία και να αναδειχθούν νέες δυνάμεις (εντελώς έξω από την βούληση των αστείων σωματείων που ψηφίζουν) που θα αναγεννήσουν τον χώρο από τις στάχτες του. Ακριβώς όπως η Λίγκα κατάλαβε τα λάθη της και φέτος διοργάνωσε το κορυφαίο πρωτάθλημα των ομαδικών σπορ της χώρας, έτσι κι η ΕΟΠΕ πρέπει να ανοίξει το δρόμο για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η μέγιστη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει ο Αχιλλέας Μαυρομάτης στο άθλημα είναι να το παραδώσει τα κλειδιά στους τεχνοκράτες-γνώστες του χώρου, στους προσφάτως αποχωρήσαντες αθλητές και προπονητές. Εδώ θέλω να δω τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΑΠ και όχι σε παπαρολογίες με συγχαρητήριες ανακοινώσεις και συνέδρια της πλάκας για να ‘χαμε να λέγαμε.
Μόνο αν γίνει κανείς πολύ δυσάρεστος έως και αντιπαθής, μπορεί να προσφέρει κάποια υπηρεσία.
Και κάτι τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό. Ίσως το σημαντικότερο όλων...
Ταλεντάρες του ’90 (ή και εσείς οι λίγο μεγαλύτεροι) βλέπετε ότι με ανύπαρκτο-ανυπόληπτο ελληνικό βόλεϊ σαπίζετε στους πάγκους των ομάδων σας στο εξωτερικό, πέφτουν οι μετοχές σας και είτε επιστρέφετε με την ουρά στα σκέλια στην ψωροκώσταινα, είτε συνεχίζετε «καριέρες» στα... νησιά Φίτζι. Η εθνική ομάδα δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ πρωτίστως στους ίδιους σας τους εαυτούς.
Θα ήθελα πάρα πολύ απόψε να πανηγυρίζαμε όλοι μαζί. Καλύτερα έτσι όμως, διότι μια πιθανή πρόκριση θα έκρυβε τα (ΠΑΜΠΟΛΛΑ) σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Πηγή: pamesports.gr
