Το www.volleyball.gr επικοινώνησε με τον Δημήτρη Τζούριτς. Η προπόνηση της πρωταθλήτριας Κόσμου (και ήδη Κυπελλούχου Ιταλίας) Τρεντίνο είχε μόλις τελειώσει το βράδυ της Παρασκευής κι οι ουκ ολίγες κλήσεις που είχε στο τηλέφωνο του από την Ελλάδα ο Δημήτρης Τζούριτς του προκάλεσαν έκπληξη.
Πριν προλάβει να απαντήσει, άρχισε να βλέπει στο διαδίκτυο τα συγκινητικά μηνύματα «για το στερνό αντίο στον ‘Σαμ’» κι η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια του.
«Στο δικό μου το μυαλό ο Νίκος ήταν πάντα ο γίγαντας, ο ανίκητος… Μεγάλωσα στην αγκαλιά του, αφού ερχόταν συνέχεια στο σπίτι μας όταν ήταν συμπαίκτες με τον πατέρα μου και στους ώμους του όταν πήγαινα στο γήπεδο στις προπονήσεις και στους αγώνες… Ακόμη κι όταν ήμασταν στην Αθήνα, πάντα έβρισκε χρόνο για να συναντηθεί με τον πατέρα μου για φαγητό στο σπίτι ή για καφέ. Από το βράδυ της Παρασκευής το μυαλό μου είναι μόνο στο Νίκο. Δεν μπορεί να χάθηκε αυτό το παλικάρι που έκανε μια ολόκληρη πόλη να σηκώνεται στο πόδι. Είναι άδικο, πολύ άδικο», είπε στο www.volleyball.gr ο διεθνής κεντρικός της Τρεντίνο, ο οποίος ζήτησε απ’ όλους τους φορείς του αθλήματος «να σταθούν τώρα στο πλευρό της οικογένειας του Νίκου. Ο ‘Σαμ’ πρόσφερε τόσο πολλά στις ομάδες που αγωνίστηκε, αλλά κυρίως πρόσφερε πολλά στο ίδιο το άθλημα και το λιγότερο που μπορούν να κάνουν η ΕΟΠΕ, η ΕΣΑΠ, ο ΠΑΣΑΠ κι ο καθένας μας ξεχωριστεί, πρέπει να στηρίξει τώρα την οικογένεια του και να διατηρήσει την μνήμη του ζωντανή».
Μίλαν Τζούριτς: «Ο τελευταίος στη… λίστα»
Σχεδόν την ίδια ώρα που ο Δημήτρης Τζούριτς μάθαινε τα άσχημα νέα στο Τρέντο, κάτι ανάλογο συνέβαινε και στο Βόϊβοντα Στέπα, ένα μικρό χωριό στα κοντά στα σύνορα Σερβίας, Ρουμανίας, εκεί όπου έχει εγκατασταθεί τους τελευταίους μήνες ο πατέρας του Μίλαν ο οποίος χαιρόταν γιατί είχε έρθει για τις γιορτές η κόρη του Ιβάνα.
«Όταν ήρθε η κόρη μου και με ρώτησε ‘μπαμπά ξέρεις ποιος πέθανε;’, πίστευα ότι θα άκουγα το όνομα κάποιου παππού… ‘Ο Νίκος πέθανε μπαμπά’, μου είπε κι ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω. Δεν χωράει στο μυαλό μου. Αν μου έλεγαν να κάνω μια λίστα με τους ανθρώπους που πιστεύω ότι θα πεθάνουν, ακόμη και τώρα στην τελευταία θέση θα έβαζα το όνομα του Νίκου. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, ήταν ένας σπουδαίος αθλητής», είπε με τρεμάμενη φωνή κι αμέσως έφερε την εικόνα από τα παλιά καλά χρόνια της Ορεστιάδας.
«Τον γνώρισα το 1992 όταν πήγα στην πόλη… Όλοι ήταν μικρά παιδιά. Ο Τσάκι 23, ο Σαμ 22, ο Παπάζογλου 17 κι εγώ μόνο 33 ενώ ο Μίλιτς ήταν 27. Κι όμως κάναμε μια σπουδαία ομάδα κι είχαμε πολύ καλό κλίμα με τον Νίκο αρχηγό. Θυμάμαι επειδή είχα μεγάλο αμάξι πήγαινα και τους μάζευα από τα σπίτια τους, αλλά υπήρχε απίστευτο δέσιμο το οποίο κρατάει ακόμη και σήμερα».
Οι δύο τους είχαν αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση, η οποία βασιζόταν «στον αλληλοσεβασμό. Ο Νίκος ήταν ιδιαίτερος χαρακτήρας, αλλά μαζί μου ήταν αυθεντικός κι ο ένας αγαπούσε τον άλλον. Ο Νίκος πλήρωσε το ότι ήταν ένας πραγματικός επαγγελματίας σε μια εποχή που στην Ελλάδα αυτό ήταν πολύ… παράξενο».
Κι όταν του ζητήσαμε να μας πει ποια εικόνα του θα κρατήσει, η απάντηση του ήταν μια μικρή έκπληξη.
«Όταν πήγα από την Ορεστιάδα στον Ζαφειράκη Νάουσας, είχε έρθει να με δει με την τότε κοπέλα του… Είχαμε περάσει πολύ καλά και ενώ τα παιδιά σηκώθηκαν να φύγουν, η Ιβάνα κι ο Μίταρ ζήτησαν παγωτό. ‘θα σας πάρω αν κάνε τον σκύλο’, τους είπα στα Σέρβικα κι αμέσως άρχισαν να γαβγίζουν ενώ ο Νίκος κι η κοπέλα του γελούσαν. ‘Τώρα θέλω να κάνετε σαν το φίδι’ τους είπα πάλι στη γλώσσα μας κι όταν το έκαναν οι φιλοξενούμενοι μας ξεκαρδίστηκαν, αλλά ο Νίκος ήθελε να μάθει τι ακριβώς γινόταν. Του το εξήγησα, γελάσαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Μετά από μισή ώρα όμως γύρισε έχοντας μια τεράστια σακούλα με παγωτά. Αυτός ήταν ο Νίκος. Έλεγε λίγα, έκανε πολλά»
Αντώνης Τσακιρόπουλος: «Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος»
Ξεκίνησαν το βόλεϊ με δύο μήνες διαφορά… Κι όσο κι αν οι δρόμοι τους χώρισαν μετά από δέκα χρόνια κοινής πορείας, ο Αντώνης Τσακιρόπουλος κι ο Νίκος Σαμαράς ήταν πάντα οι Διόσκουροι της Ορεστιάδας.
Ο Γιώργος Καμπερίδης, ανακάλυψε τον Αντώνη Τσακιρόπουλο τον Σεπτέμβριο του 1985 και τον Νοέμβριο ακολούθησε η άφιξη του Νίκου Σαμαρά, για να ζήσουν μαζί την γέννηση και τη δημιουργία της μεγάλης Ορεστιάδας…
Ακόμη και σήμερα ο παλαίμαχος κεντρικός δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την απώλεια του ‘Σαμ’.
«Με πήρε μια κοινή γνωστή το απόγευμα της Παρασκευής. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου έλεγε και δεν το πίστευα… Με τον Νίκο περάσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί, ήμασταν κοντά από πολύ μικροί, είχαμε κοινά όνειρα και καταβάλλαμε μεγάλη προσπάθεια», λέει και το μυαλό του συνεχίζει το ταξίδι στο χρόνο:
«Το μεταξύ μας δέσιμο ήρθε στην πορεία του χρόνου. Όταν ξεκινήσαμε, ήμασταν δύο ψηλά νεαρά παιδιά που προσπαθούσαν να μάθουν βόλεϊ. Στην πορεία όμως ήρθε η Εθνική Εφήβων, τα ταξίδια, οι ατελείωτες ώρες στα δωμάτια των ξενοδοχείων. Ο Νίκος όμως είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ, κι ήταν γενικά ένας χαρισματικός άνθρωπος. Ήταν το επίκεντρο στην παρέα και μπορούσε να σε κάνει να γελάς επί τρεις ώρες ασταμάτητα».
Όσον αφορά τον επίλογο των αναμνήσεων του ‘Τσάκι’; «Ο Νίκος Σαμαράς ήταν ένας πολύ μεγάλος αθλητής, ο οποίος πρόσφερε ότι περισσότερο μπορούσε να δώσει. Δεν ήταν φυγόπονος κι ήταν μαχητής από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία στιγμή».
Μπάρι, Μπιραρέλι: «Είμαστε σοκαρισμένοι, έφυγε ένας σπουδαίος άνθρωπος»
Το μακρινό 1998 ο Νίκος Σαμαράς έκανε ένα όνειρο του πραγματικότητα, καθώς μετακόμισε στο μαγικό κόσμο του Ιταλικού πρωταθλήματος. Αν και οι σειρήνες από το καμπιονάτο ηχούσαν στα αυτιά του από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1994, ο ‘Σαμ’ έκανε το άλμα τέσσερα χρόνια πηγαίνοντας στην Sira Cucine Falconara.
Στη μικρή πόλη της Αδριατικής (9 χιλιόμετρα από την Ανκόνα), ο Έλληνας άσος αγωνίστηκε σε παιχνίδια έχοντας καλή παρουσία, αλλά κυρίως κέρδισε την εκτίμηση όλων με την συμπεριφορά και την εργατικότητα του.
«Αν και παίξαμε μόνο για ένα χρόνο μαζί, θυμάμαι ότι ήταν ένας πολύ καλός παίκτης κι ένας σπουδαίος χαρακτήρας. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ότι ο Νίκος ερχόταν πάντα στο γήπεδο μισή ώρα πριν την προπόνηση, πριν από τους υπόλοιπους και πάντα έφευγε τελευταίος. Ήταν ένα υπόδειγμα αθλητή. Σαν χαρακτήρας ήταν κλειστός, αλλά όλοι στην ομάδα τον εκτιμούσαμε», δήλωσε στο www.volleyball.gr ο Αντρεά Μπάρι, λίμπερο στην Τρεντίνο και την Εθνική Ιταλίας, αλλά και συμπαίκτης του Σαμαρά στην Φαλκονάρα.
«Μακάρι να είχε έρθει νωρίτερα στην Ιταλία για να ξεδιπλώσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Είναι κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς και θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του, αλλά και σε όλο το Ελληνικό βόλεϊ για τη μεγάλη απώλεια», συμπλήρωσε ο 33άχρονος άσος.
Ο Μπάρι μόλις είχε ανέβει στην πρώτη ομάδα της Φαλκονάρα, ενώ κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον Αντρέα Μπιραρέλι. Ο διεθνής κεντρικός που είναι συμπαίκτης με τον Μπάρι στην Τρεντίνο και την Σκουάντρα Ατζούρα, ξεκίνησε την καριέρα του από την Φαλκονάρα κι όταν ενημερώθηκε χθες το πρωί από τον Δημήτρη Τζούριτς για τον θάνατο του Νίκου Σαμαρά δεν μπορούσε να το πιστέψει.
«Ήταν ένα πραγματικό σοκ. Εγώ όταν ο Νίκος είχε έρθει στην Φαλκονάρα ήμουν ακόμη έφηβος, αλλά έκανα προπονήσεις με την ανδρική ομάδα κι αυτό που θυμάμαι ήταν ότι πέρα από τα εξαιρετικά προσόντα που είχε ως αθλητής, ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ο Νίκος έδειχνε σεβασμό σε όλη την ομάδα, πρόσεχε όμως πάρα πολύ εμάς τους μικρούς και πάντα μας συμβούλευε», είπε ο πολύπειρος κεντρικός και συμπλήρωσε: «Ο θάνατος του μας έχει συγκλονίσει όλους και θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του. Είναι μια μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα, ανάλογη με αυτή που ζήσαμε εμείς στην Ιταλία με τον Βίγκορ Μποβολέντα και οι σκέψεις μας είναι στην οικογένεια του».