Αναζητούσαν μία γνωστή ταβέρνα της πόλης που ιδιοκτήτης ήταν ένας φίλος του Παναθηναϊκού που είχε προσκαλέσει την ομάδα να δειπνήσει δωρεάν.
Προπονητές, παίκτες και παράγοντες αναζητούσαν λίγη ξεκούραση και ένα καλό φαγητό γιατί μπροστά τους είχαν το δύσκολο ταξίδι της επιστροφής για την Αθήνα.
Λίγο νωρίτερα είχαν επιτύχει έναν άθλο που εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είχε όρεξη να πανηγυρίσει. Και πως να είσαι Παναθηναϊκός και να πανηγυρίζεις παραμονή στην κατηγορία;
Μόλις είχαν νικήσει τον Μ.Α.Σ.Νίκη στο Αιγίνιο στον αγώνα ζωής και θανάτου για την παραμονή στην Volley League. Από το Κύπελλο του 2010 η ομάδα μοντέλο μέσα σε 8 χρόνια είχε βρεθεί χρεώμενη και ανυπόλυπτη να δίνει για τέταρτη φορά αγώνες επιβίωσης στα πλέι άουτ.
Όλοι είχαν κουραστεί, εκτός από τον πυρήνα των Ελλήνων βολεϊμπολιστών, του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, του Παύλου Καραμαρούδη, του Δημήτρη Μαρκάκη, του εμβληματικού Ρούλη Αγραπιδάκη και πιστών οπαδών του συλλόγου που εκ των ενόντων με θυσίες και παρακάλια πάλευαν με τα «θηρία» για να κρατήσουν ζωντανό το χρεωμένο ΤΑΑ και τον διαλυμένο Ερασιτέχνη.
Φως δεν έβλεπαν από πουθενά, αλλά είχαν και την κρυφή ελπίδα πως κάποτε θα γίνει το θαύμα. Εκείνο το βράδυ παρά την... επιτυχία κανείς δεν είχε όρεξη για πανηγύρια. Και πως να πανηγυρίσεις την παραμονή σου στην Volley League όταν φοράς τη φανέλα του Παναθηναϊκού δίνοντας αγώνα επιβίωσης στο Αιγίνιο;
Η ομάδα μοντέλο των προηγούμενων δεκαετιών παρέπαιε στα άδυτα του προβληματικού Ερασιτέχνη και από την άλλη βύθιζε τον Ερασιτέχνη με τα απλήρωτα συμβόλαια των προηγούμενων ετών. Ο σφυχτός εναγκαλισμός θύμιζε την αγωνία ανθρώπου που πνίγεται και την ανάγκη του να γαντζωθεί από τον σωτήρα του παρασέρνοντας και τους δύο στον πάτο.
Εκείνο το βράδυ στη φιλόξενη ταβερνούλα όλη η ομάδα δείπνησε σε ένα ενιαίο τραπέζι που η άκρη του έφτανε σχεδόν στη μέση του πεζόδρομου πλάι στην πλατεία της Κατερίνης. Δεν υπήρχε κούπα τίτλου στο τραπέζι. Μόνο οι κούπες του κρασιού. Μόνο όνειρα. Ούτέ καν υποσχέσεις.
Κανείς δεν τολμούσε να ξεστομίσει ένα αισιόδοξο - τρελό σενάριο. Η ικανοποίηση της παραμονής στην κατηγορία μετά το 3-1 σετ στο Αιγίνιο, τα κεράσματα και το χαμόγελο του οικοδεσπότη της ταβέρνας ζέστεναν τις καρδιές παικτών και προπονητών που για λίγες στιγμές αισθάνονται και πάλι «σπουδαίοι» και ικανοί για να κάνουν μία ευχή: «Να βρεθεί ένας άνθρωπος να ασχοληθεί σοβαρά με το τμήμα». Ολοι το ευχήθηκαν, ελάχιστοι το είπαν...
Εκείνη η επιτυχία αλλά και οι δυσκολίες που περνούσε η ομάδα συγκίνησαν όλους τους οπαδούς του Παναθηναϊκού μέχρι και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο που στο μεταξύ έκανε μεταγραφικές ενέσεις για να σωθεί η ομάδα. Από την απόλυτη χλιδή της ομάδας μπάσκετ οι βολεϊμπολίστες του Παναθηναϊκού ένιωθαν δικαίως τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ταξίδεψαν με πούλμαν και με τρένα στη β΄ θέση. Αναζητούσαν προσφορές φίλων επιχειρηματιών για να καλύψουν συμβόλαια, βενζίνες, οδοιπορικά, και να κάνουν ένα αξιοπρεπές γεύμα πριν τα πολύωρα ταξίδια στην Αλεξανδρούπολη και στη Θεσσαλονίκη που έμοιαζαν Οδύσσειες .
Ολοι περίμεναν τη στιγμή που θα βρεθεί ο «τρελός» που θα εξοφλήσει χρέος 3 εκατομυρίων Ευρώ αλλά και να δημιουργήσει μία ομάδα πρωταθλητισμού. Εν μέσω κρίσης θα ήταν ασέβεια και να το συζητάει κανείς.
Ολα αυτά μέχρι που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σήκωσε το τηλέφωνο και επικοινώνησε με τον Σωτήρη Πανταλέων αλλά και τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο. Τους ενημέρωσε πως θα αναλάβει τον Ερασιτέχνη στις εκλογές του Ιουνίου (2018). Τους ζήτησε επίσης να τον ενημερώσουν για τα προβλήματα που είχε το τμήμα. Και όμως η ευχή που είχαν κάνει στην ταβερνούλα της Κατερίνης είχε «πιάσει».
Ο Γιαννακόπουλος ήξερε πως θα «πετάξει» ακόμα 3 εκατομύρια σε έναν κουβά χωρίς πάτο αλλά πήρε χαρτί και μολύβι. Με δεξί χέρι τον Μιχάλη Γεωργαντή που ζει και αναπνέει για αυτή την ομάδα αφού για δεκαετίες την υπηρέτησε την ομάδα ως αθλητής και προπονητής, με τη βοήθεια του Παναγιώτη Μπόμη αλλά και του Δημήτρη Μιχαλόπουλου ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα αποπληρωμής των χρεών.
Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο όφελος για το τμήμα αλλά και όλα τα υπόλοιπα τμήματα του Ερασιτέχνη. Να πληρωθούν οφειλές και τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις που σαν λερναία ύδρα ξεπηδούσαν κάθε μήνα απειλώντας τα πάντα με διάλυση και την ομάδα με μηδενισμό. Ο Γιαννακόπουλος δεν υποσχέθηκε υπερβολές στις μεταγραφές. Έκοψε ένα μπάτζετ και τέλος. Και τότε όλοι απέκτησαν ρόλο και σήκωσαν τα μανίκια...
Ο Ανδρεόπουλος δεν υποσχέθηκε τίτλους. Δωρικός και χωρίς περιτές κουβέντες υποσχέθηκε σε διοίκηση και οπαδούς «μαχητικότητα και αξιοπρέπεια». Το άτυπο συμβόλαιο τηρήθηκε από όλους. Κανείς δεν τολμούσε να κάνει όνειρα για τίτλο, ειδικά σε μία εποχή που ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ μονομαχούσαν στην πρώτη αρένα για τους πρωτοκλασσάτους αθλητές αλλά και με πολλαπλάσια μπάτζετ.
Ο Κορίνθιος κόουτς ήξερε πως μόνο μία νεανική και συμπαγής ομάδα θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη. Γνώριζε επίσης πως με φανφάρες και δηλώσεις θα προκαλούσε τους αντιπάλους του και θα φούσκωνε τα μυαλά των οπαδών. Μόνο μέσα από «κλεφτοπόλεμο» είχε τύχη ο Παναθηναϊκός. Μόνο με τακτική και... καρτέρι θα μπορούσε να ελπίζει στο μεγάλο θαύμα ενός τίτλου. Ετσι και έγινε. Και μέσα σε χρόνο ρεκόρ δεν ήρθε μόνο το Λιγκ Καπ Νίκος Σαμαράς αλλά και ο τίτλος πρωταθλήματος μετά 14 χρόνια.
Η κατάκτηση του Λιγκ Καπ Νίκος Σαμαράς, η διακοπή λόγω του κορονοϊού και η απόφαση της διοργανώτριας να αρχίσει και πάλι το πρωτάθλημα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία. Από τη θέση του αουτσάιντερ και από την τρίτη θέση της κανονικής περιόδου ότι και να κέρδιζε ο Παναθηναϊκός θα ήταν επιτυχία. Όλοι κατάλαβαν πως ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Αλλωστε η κατάκτηση του Λιγκ Καπ αλλά και οι νίκες που έγιναν επί του Ολυμπιακού στο Ρέντη είχαν θωρακήσει άπαντες με αυτοπεποίθηση.
Θα έπρεπε όμως να καλυφθεί ένα μεγάλο κενό, αυτό του διαγωνίου που άφηνε πίσω του ο Σάσα Στάροβιτς. Ο Σέρβος επισήμως δεν ήρθε γιατί «φοβόταν» τον κορονοϊό. Στην πραγματικότητα ο Σέρβος δεν ήρθε επειδή γνώριζε καλύτερα από όλους πως το φορμάρισμα του αργεί και με 20 ημέρες προετοιμασία η εικόνα του θα ήταν άθλια. Ενόψει της αναζήτησης νέου συμβολαίου το τελευταίο που ήθελε ήταν να δώσει κακή εικόνα στο διεθνές μεταγραφικό παζάρι.
Κι εκεί το βάρος του διαγωνίου και της επίθεσης έπεσε στον Αλέξανδρο Ράπτη. Ο νεαρός πατρινός έπρεπε να επιβεβαιώσει όσους υποστηρίζουν πως πρόκειται για έναν κορυφαίο διαγώνιο παρά για έναν ταλαντούχο ακραίο. Με τις εμφανίσεις του όχι μόνο γέμισε αυτοπεποίθηση την ομάδα αλλά λύθηκε. Απέκτησε λύσεις στις κόντρα επιθέσεις και η μεγαλύτερη σπαζοκεφαλιά του Ανδρεόπουλου να χωρέσει στην ίδια ομάδα τους Ράπτη, Ανδρεόπουλο και τον ξένο του ακραίο (Τσάτσιτς) επιτέλους βρήκε τη λύση της.
Ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη να έχει στο ρόστερ του δύο ακόμα τεράστιους αθλητές. Τον Δανοαργεντινό Γιάκομπσεν που ήταν μακράν ο καλύτερος πασαδόρος του πρωταθλήματος αλλά και τον Βραζιλιάνο κεντρικό Ρανγκέλ που λες και έπαιζε απέναντι σε παίδες και εφήβους.
Για τον Πανταλέων τα λόγια είναι περιττά. Δεν ήταν μόνο ο ηγέτης που ενέπνευσε τους συμπαίκτες του αλλά και ο άνθρωπος που ο Γιαννακόπουλος είδε στο πρόσωπο του το βολεϊκό Αλβέρτη. Με σεβασμό πάντα για τον «αιώνιο» αντίπαλο και χωρίς λεονταρισμούς και μαγκιές ακόμα και μετά την κατάκτηση του τίτλου ο Πανταλέων απέδειξε πως δικαίως είναι ο μεγαλύτερος ηγέτης στην ιστορία του τμήματος. Και επειδή πέρασε στα ψιλά, ήταν ο παίκτης που μπήκε αλλαγή στο 17-19 του 2ου σετ του 2ου τελικού και με τα μπλοκ του αλλά και τα δώρα του Μουνιόθ γύρισε τον αγώνα. Μεγάλη και αθόρυβη δουλειά έκανε και ο Ζήσης που δείχνει πιο ώριμος από ποτέ δικαιολογώντας την καλή πρόταση που δέχτηκε από τον Ολυμπιακό. Ολοι είχαν το ρόλο τους.
Από κοντά και ο Πελεκούδας αλλά και όλα τα παιδιά που ήταν στον πάγκο παρότι ορισμένοι από αυτούς όπως ο Παλαιολόγος και ο Μούχλιας θα μπορούσαν να είχαν ψηθεί λίγο περισσότερο. Ο Ανδρεόπουλος είχε επίσης την τύχη να έχει στο πλευρό του συνεργάτες που όλοι τους και γνωρίζουν και έχουν παίξει βόλεϊ υψηλού επιπέδου και αυτό βοήθησε την ομάδα να θωρακιστεί στα δύσκολα και να διαχειριστεί τις δύσκολες στιγμές της ομάδας, όπως μετά την ήττα στον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ.
Κι έτσι εν μέσω πανδημίας οι μέρες πέρασαν, συμπληρώθηκαν δύο χρόνια και τρεις μήνες από εκείνο το δείπνο στην Κατερίνη και οι παίκτες του βόλεϊ με τα πράσινα εθεάθησαν να δειπνούν με θέα την Ακρόπολη στο σημείο που πριν 14 χρόνια είχαν δειπνήσει οι τελευταίοι πρωταθλητές της ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Και μάλιστα με οικοδεσπότη τον Βλάση Σταθοκωστόπουλο που πριν από 12 χρόνια είχε φύγει πικραμένος από τη θέση του προέδρου του ΤΑΑ αλλά που ποτέ δεν εγκατέλειψε τη μεγάλη του αγάπη.
Κανείς δεν είχε υποσχεθεί τίτλο σε κανέναν. Ολοι όμως έκαναν την υπέρβαση του αφιερώνοντας δικαιωματικά το τρόπαιο στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο κάνοντας τον να δακρύσει λίγες μέρες μετά την αποχώρηση του από τον σύλλογο. Το αφιέρωσαν στον κόσμο που τόσο διχασμένος έχει βγει από τις εξελίξεις σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ αλλά και στους αφανείς υποστηρικτές χορηγών και υποστηρικτών, ανώνυμων οπαδών στις δύσκολες στιγμές και στα πέτρινα χρόνια. Για αυτό κλαίνε όλοι στον Παναθηναϊκό μόλις κοιτούν αυτή την κούπα. Είναι ο τίτλος που ένωσε τα κομμάτια που άφησαν πίσω τους ΠΑΕ και ΚΑΕ, ο τίτλος που κερδήθηκε από μία ενωμένη και δεμένη ομάδα που πέρασε κακουχίες και αξιοποίησε τη συμπαράσταση του ευεργέτη της.
Για αυτό όλοι θέλουν στο πλευρό τους τον Γιαννακόπουλο και τον ενωμένο Παναθηναϊκό και για αυτό τα παιδιά του βόλεϊ νιώθουν πως έκαναν κάτι μεγάλο. Γιατί στις πιο κρίσιμες στιγμές του συλλόγου ένωσαν και δεν δίχασαν. Ανταπέδωσαν την αγάπη και τη συμπαράσταση του κόσμου και απέδειξαν πως οι μεγάλοι σύλλογοι, οι μεγάλοι ηγέτες και οι περήφανοι οπαδοί δεν λαξεύονται μέσα από εγωισμούς αλλά μέσα από τη δύναμη της ομάδας αλλά και του σεβασμού των αντιπάλων.
Κώστας Ασημακόπουλος