«Όταν φτάνεις σε σημείο να σκέφτεσαι ότι 7 χρόνια στην Ελπίδα Αμπελοκήπων είναι και λίγα και πολλά, συνειδητοποιείς ποσά σου έχει δώσει αυτή η ομαδάρα. Πως όσο και να ακούγεται γελοίο σε μερικούς, για σένα ήταν η οικογένεια σου. Πως υπήρχαν μέρες, εβδομάδες, μήνες που έβλεπες τον κύριο Αγγελο Ταλαμπίρη και τον κύριο Aκη Ιακωβίδη πιο πολύ απο τους ίδιους σου τους γονείς. Πως αυτοί οι άνθρωποι άκουγαν τα προβλήματα σου ακόμα κι αν δεν είχαν σχέση με βόλεϊ ή με γήπεδα και ήταν εκεί όποτε τους ήθελες. Πως σε βοηθούσαν με κάθε τροπο ακόμα κι όταν επρόκειτο να αλλάξεις ομάδα. Πως ήρθες σε αυτήν την ομάδα παιδάκι και φεύγεις κοπέλα. Πως είδες συμπαίκτριες να μεγαλώνουν μαζί σου μέσα και έξω από το γήπεδο και ξέρεις πως αυτές θα είναι οι συμπαίκτριες σου για μια ζωή! Πως όπως σε όλες τις οικογένειες, έτσι και σε αυτήν υπήρχαν τα άσχημα μαζί με τα ωραία και όλα μαζί αποτελούν από τις πιο δυνατές αναμνήσεις αυτά τα τελευταία χρόνια!! Αναμνήσεις που θα θυμόμαστε όλοι μαζί σε δέκα χρόνια από τώρα. Μακάρι όλοι να ήταν τόσο τυχεροί όσο εμείς!

Ευχαριστώ την διοίκηση της Ελπίδας και όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από αυτή την ομάδα τα τελευταία 7 χρόνια και μας άφησαν κάτι! Ευχαριστώ για όλα μέσα από την καρδιά μου και συγνώμη για τις στιγμές που δεν ήμουν αρχηγός! Τα ηνία σε σένα Αθηνά Καραμούτσα. Να τιμάτε το 8»!