Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού ήταν και το πιο επίπονο, αφού η οδική μετάβαση φαινόταν ατέλειωτη με τους παίκτες να είναι «πεθαμένοι» από την ταλαιπωρία, αλλά η άφιξη στο ξενοδοχείο «Φιέστα Ιν» και η υποδοχή των ντόπιων τους αποζημίωσε. Σε μια πόλη 300.000 , όπου ο τουρισμός είναι άγνωστος, οι κάτοικοι υποδέχθηκαν σαν...εξωγήινους τους διεθνείς, ενώ οι αστυνομικοί μοτοσικλετιστές που μας συνόδεψαν μόλις μπήκαμε στην επαρχία Ναγιαρίτ, μας έδιναν τα τηλέφωνα τους για οτιδήποτε χρειαστούμε «Με λένε Αλεχάντρο και ότι θέλετε εγώ είμαι εδώ» μας είπε ο επικεφαλής μοτοσικλετιστής. Οι δυο εικοσάχρονες συνοδοί, είναι η Βερόνικα και η Γκρέτσια, η οποία δεν έχει ρίζες από την Ελλάδα, αλλά της έδωσε αυτό το όνομα η μητέρα της επειδή λατρεύει τη χώρα μας. Ο συνοδός είναι διαιτητής, ο πατέρας του σφύριξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και μας ρώτησε για τον φίλο του Θέμη Καλπακοτσόγλου.

Στη ρεσεψιόν οι γυναίκες που βρισκόταν στη σάλα ήθελαν να φωτογραφηθούν με τους παίκτες, ο Ντίμα Φιλίποφ είχε τη μεγαλύτερη πέραση, ενώ οι εθελόντριες "σκοτώθηκαν" ποιά θα πρωτοεξυπηρετήσει την αποστολή. Μας έφεραν μετασχηματιστές για το ηλεκτρικό ρεύμα, μας έλεγαν συνεχώς τι ώρα θα φύγουμε από το ξενοδοχείο για το γυμναστήριο και με λίγα λόγια η άφιξη της Εθνικής προκάλεσε αναστάτωση.

Οι διεθνείς έφαγαν τοπικά πιάτα, ψάρια Ειρηνικού και ήπιαν χυμό από ένα τροπικό φυτό της περιοχής, μέχρι να πάνε στα δωμάτια τους για ξεκούραση. Σε λίγη ώρα αναχωρούμε για την προπόνηση στο γυμναστήριο των αγώνων.