Ο Αντώνης Δασκαλάκης υπήρξε ταμίας στο Δ.Σ. της ΕΟΠΕ επί θητείας Στέλιου Προσαλίκα και παρότι θήτευσε σε μία ταραγμένη περίοδο συγκέντρωσε την καθολική αποδοχή των παραγόντων του βόλεϊ και όσων των γνώρισαν. Είχε κάνει μεγάλη εργασία για να συγκεντρώσει τα οικονομικά της ομοσπονδίας τα οποία και είχε παρουσιάσει στις ταραχώδεις Γενικές Συνελεύσεις. «Ολοκλήρωσα την αποστολή μου, δε με χρειάζεται το βόλεϊ», έλεγε ο Αντώνης Δασακαλάκης αποφεύγοντας να έχει άλλη εμπλοκή με τα κοινά του αθλήματος.

Θα τον θυμόμαστε ως ένα γλυκύτατο και ευγενικό άνθρωπο που πάντα αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με επιχειρήματα, ρεαλισμό αλλά και χιούμορ.

Ο Στέλιος Προσαλίκας έγραψε:

Σχεδόν 9 χρόνια από το 2015 έχω αποχωρήσει από την παρέα του facebook, κύρια λόγω έλλειψης χρόνου, το κάνω σήμερα δυστυχώς όχι για ευχάριστο λόγο πιεζόμενος από την εσωτερική ανάγκη να πω κάτι για την ξαφνική απώλεια την Κυριακή το απόγευμα του συνεργάτη και φίλου μου Αντώνη Δασκαλάκη.

Τον γνώρισα το 2008 όπου είχε δώσει το παρών στην πρόσκληση στελεχών του βόλεϊ για την διεκδίκηση της διοίκησης του αθλήματος. Μετά την επιτυχία της κίνησης μας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ανέθεσα την ευαίσθητη θέση του ταμία της Ομοσπονδίας λόγω της επιτυχημένης του επαγγελματική πορείας στον Τραπεζικό κλάδο.Η ικανότητα, η τιμιότητα, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό σε όλο το Δ.Σ., τους εργαζόμενους στην ομοσπονδία, τους αθλητικούς παράγοντες των ομάδων, εχθρούς και φίλους. Έτσι ο πρωτοεμφανιζόμενος Αντώνης Δασκαλάκης στα κοινά του αθλήματος μας στερώντας χρόνο από την οικογένεια και από την εργασία του και με αυτά τα μοναδικά προσόντα ικανοτήτων και ψυχής, βοήθησε τα μέγιστα όσο διάστημα παραμείναμε στην Ομοσπονδία.

Η παραίτηση μας το 2010 έγινε αφορμή για το ξεκίνημα μιας στενής φιλίας που μου χάρισε το ποιοτικό του χιούμορ και την αισιοδοξία που την είχε έμφυτη, τον τελευταίο χρόνο κάναμε ιδιαίτερη συχνή παρέα και σχέδια για το μέλλον… και θα ήθελα να διαβεβαιώσω την Ανθή και τον Θόδωρο (τα δύο αγαπημένα του παιδιά) πόσο πολύ τα αγαπούσε.Είμαι συγκλονισμένος από τον ξαφνικό και τόσο πρόωρο θάνατο του φίλου Αντώνη που η μνήμη του θα με συνοδεύει όσο ζω.