Με την πρόταση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και του Προέδρου της Σπύρου Καπράλου για αναστολή όλων των αγωνιστικών δραστηριοτήτων στις 12 και 13 Απριλίου συντάχθηκαν ως τώρα οι περισσότερες αθλητικές ομοσπονδίες και αναμένεται να συμφωνήσουν και οι υπόλοιπες.
Το μέτρο αυτό, αν και πλήττει κυρίως τους αθλητές που περιμένουν όλη τη χρονιά για να πάρουν μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ή σε κάποιο διασυλλογικό αγώνα, αποτελεί την ύστατη ελπίδα μήπως και κάποιος από τους κυβερνώντες ευαισθητοποιηθεί και δώσει λύση, όχι απαραιτήτως στα οικονομικά θέματα αλλά και σε πολλά θεσμικά προβλήματα, που μπορούν να επιλυθούν χωρίς κόστος αλλά μόνο με στοχευμένες διοικητικές αποφάσεις.
Πολλοί αναρωτιούνται εάν έχουν δίκιο οι Ομοσπονδιάρχες και ζητούν χρήματα, σε μια εποχή που σχεδόν το 28% των Ελλήνων ανήκει στις λίστες των ανέργων, οι συντάξεις και οι μισθοί έχουν περικοπεί δραματικά και αρκετοί δεν έχουν καν να φάνε. Στην ίδια μοίρα βρίσκεται, όμως και ο αθλητισμός, καθώς από το 2010 ως το 2014 οι περικοπές στης κρατικές επιδοτήσεις προς τις Ομοσπονδίες έφτασαν το 80%, ένα απίστευτο νούμερο που δεν έχει όμοιό του στην ελληνική πραγματικότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές Αθλητικές Ομοσπονδίες, τα χρήματα που δίνει πλέον το κράτος δεν αρκούν καν για την πληρωμή των μισθών του προσωπικού. Για αθλητικό έργο, αγώνες, προπονήσεις και προετοιμασία, ούτε λόγος φυσικά! Την ίδια στιγμή η Πολιτεία στέλνει μήνυμα προς τις Ομοσπονδίες, ότι αν δεν μπορούν να πληρώσουν τους υπαλλήλους ας τους διώξουν, αλλά κανείς δεν απαντά στο εύγλωττο ερώτημα πού θα βρεθούν τα χρήματα για τις αποζημιώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Ομοσπονδίας του μπάντμιντον που επειδή έπεσε από τα 127.000 ευρώ στα 25.000 ευρώ φέτος, απέλυσε το ελάχιστο προσωπικό που είχε κι επειδή δεν γινόταν να δώσει αποζημιώσεις, ήδη σκάνε οι κλήσεις για δικαστήριο στην πρόεδρο, που είναι μάλιστα και γυναίκα!
Επίσης ούτε τα αρμόδια υπουργεία κάνουν κάποια κίνηση για μετακίνηση προσωπικού, αφήνοντας τους προέδρους των Ομοσπονδιών να λύσουν μια σπαζοκεφαλιά, που απλώς δεν λύνεται.
Θα ισχυριστεί κανείς ότι οι ερασιτεχνικές ομοσπονδίες πληρώνουν τα λάθη του παρελθόντος, όταν την εποχή των παχέων αγελάδων το χρήμα έρεε άφθονο, ουσιαστικός έλεγχος δεν υπήρχε και όλοι καλοπερνούσαν.
Όντως, ισχύει αυτό, αλλά πλέον η τιμωρία τους μεταβλήθηκε σε βασανιστήρια, χωρίς καμία λογική. Για το 2014 - χρονιά, υποτίθεται, της ανάκαμψης και του πλεονάσματος - η συνολική επιχορήγηση προς τον αθλητισμό φτάνει τα 11 εκατομμύρια ευρώ, μειωμένη κατά 50% σε σχέση με το 2013, ενώ για να γίνει πιο κατανοητή η σύγκριση, το 2010 μόνο ο ΣΕΓΑΣ (Ομοσπονδία Στίβου), είχε πάρει σχεδόν 8,5 εκατομμύρια ευρώ!
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός να απαντήσει στις Ομοσπονδίες ότι δρομολογούνται οι υποθέσεις τους, δίνοντας ως παράδειγμα ότι άμεσα θα πραγματοποιηθεί συνάντηση με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης για το «καυτό» θέμα των υπαλλήλων. Μόνο που η απάντησή του βγήκε στις 2 Απριλίου, 20 ημέρες μετά τη συνάντηση που είχε με τους επικεφαλής τους και παρουσιάζοντας ως παράδειγμα δρομολόγησης των προτάσεων, ένα ραντεβού που ακόμα δεν έχει κλείσει, αλλά θα κλείσει!
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν ευθύνεται ο υφυπουργός για την κατάσταση, καθώς κι αυτός παλεύει με λιοντάρια. Τόσα του δίνουν, τόσα μοιράζει. Η ευθύνη είναι του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης για να αποφασίσει αν θέλει αθλητισμό και με ποια μορφή τον θέλει.
Μόνο αν καταλήξουν στο τι θέλουν, ίσως να υπάρξει επόμενη ημέρα, διαφορετικά θα εφαρμοστεί παντού αυτό που έκανε η Ομοσπονδία του Πινγκ Πονγκ, που για να στείλει τους αθλητές της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δέχτηκε να πληρώσουν από την τσέπη τους το αεροπορικό εισιτήριο!
Απλώς τότε δεν θα μιλάμε για ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά για αθλητισμό των ελάχιστων και των πλουσίων.
Πηγή: aixmi.gr