Με αφορμή την τραγική είδηση του θανάτου του Νίκου Σαμαρά, ο Θανάσης Ασπρούλιας αναφέρεται σε μία ομάδα ανθρώπων που έχουν ευθύνες τις οποίες είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν.

Πέρασαν μέρες από εκείνο το απόγευμα, που στο γραφείο έσκασε η βόμβα. "Πέθανε ο Νίκος, ο Σαμαράς, ο βολεϊμπολίστας". Δε γίνεται, δε μπορεί να είναι αλήθεια. "Μα αυτός είναι παλίκαρος" σκέφτηκα. Δε χρειάστηκε να περάσουν πολλά λεπτά για να επιβεβαιωθεί ότι ο... παλίκαρος αυτός, είχε λυγίσει. Ακόμα κι αυτός. Ξέρετε, αισθάνομαι ότι δεν δικαιούμαι να γράψω κάτι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έστω κι αν αυτός υπήρξε (κυριολεκτικά) είδωλο της νεότητάς μου. Δεν είναι υπερβολή αυτό που θα εκμυστηρευτώ...

Λήμνος. Του: Κωνσταντίνου Σινάνη:

Τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία. Η συγκίνηση και ο θρήνος στην κηδεία του στη Λήμνο, μεγάλος. Ουδείς μπορούσε να χωνέψει ότι ο Νίκος Σαμαράς έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή. Στις δηλώσεις τους, φίλοι, πρώην συμπαίκτες του και συνεργάτες του είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για τον «αετό» του ελληνικού βόλεϊ.