Ήταν αρχές Σεπτέμβρη τότε που μετά την υπόθεση ανόδου η οποία απορρίφθηκε από την ΕΣΑΠ, ο Α.Ο.Ο άρχισε την προετοιμασία για μια ακόμα σεζόν στην Α2, αν και οι προσθήκες των Δημητρούδη, Ποτολίδη και Διαμαντίδη έδωσαν μια ευχάριστη αίσθηση στο κοινό, κανένας δεν πίστευε ότι η ομάδα που έπλαθε ο Νίκος Αντωνιάδης θα μπορούσε να πετύχει φέτος αυτό που δεν μπόρεσε πέρυσι, όμως αυτό ακριβώς και έκανε.

Καθυστερώντας η έναρξη της προετοιμασίας(για τους λόγους που ανέφερα επάνω) ο Ορεστιαδίτης κόουτς αντίκρισε τις πρώτες του δυσκολίες στο πράσινο τιμόνι, σε μια πολύ περίεργη σεζόν που εντέλει έμελλε να αποτελέσει στοίχημα και για τον ίδιο αλλά και για τους παίκτες του.

Η από νίκη σε νίκη πορεία των πρασίνων που ξεκίνησε από το τουρνουά του Σουφλίου και ολοκληρώθηκε στο τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου με μοναδική παραφωνία την ήττα στην Θεσσαλονίκη από την ΜΕΝΤ έδειξε πως η μοίρα της ομάδας ήταν αλλού.

Ακόμα και η ήττα από τους Θεσσαλονικείς εξαλείφθηκε από την εμφατική επικράτηση των ακριτών επί της ΜΕΝΤ εντός Ορεστιάδας με 3-0 στέλνοντας στο καναβάτσο την ομάδα του Θοδωρή Μποζίδη.

Φαινόταν πως ακόμα και χωρίς τον Γραμματικόπουλο η ομάδα του Αντωνιάδη είχε μπει σε safe mode παίζοντας άλλες φορές πολύ όμορφο βόλλευ και άλλες μόνο για το αποτέλεσμα για να φτάσει στο τέλος.

Οι Δηλώσεις του 38άχρονου προπονητή τότε ήταν πάντα στο ίδιο τέμπο, "Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, κοιτάμε κάθε αγώνα και στο τέλος το ταμείο".

Κι έτσι έγινε το ταμείο στο τέλος έλεγε ισοβαθμία με τη ΜΕΝΤ με πλεονέκτημα στην Ορεστιάδα και οι πόρτες για το όνειρο άνοιξαν διάπλατα.

Στην Νέα Πέραμο η Ορεστιάδα ήταν απογοητευτική στον απολογισμό των δύο ηττών και μιας νίκης αυτό που ξεχώριζε ήταν η πολύ κακές εμφανίσεις! Ένα κομμάτι το οποίο ήταν ο πρώτος και μοναδικός προβληματισμός των παικτών στο ξενοδοχείο.

Οι μέρες πέρασαν για να έρθει η ώρα της Ορεστιάδας, εκεί όπου ανατράπηκαν όλα και όλοι.
Τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια έδωσαν στους "πράσινους" την άνοδο και έστειλαν τους φίλους τους στον έβδομο ουρανό.

Αυτή την άνοδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι την κατέκτησαν αποκλειστικά οι αθλητές, ήταν αυτοί που στα πρόσωπα τους έβλεπες όπως οι ίδιοι έλεγαν αστειευόμενοι Αφγανούς ταλιμπάν!.

Μπαίνοντας στο "Ν.Σαμαράς" την Παρασκευή 9/5, περίεργα συναισθήματα σε διαπερνούσαν καταστάσεις άλλων εποχών ερχόταν στο νου σου, η Ορεστιάδα έκανε το καθήκον της εκείνη την ημέρα με το 3-2 επί του Κολλεγίου Αθηνών ξεκίνησε με το δεξί το δικό της τουρνουά.

Το Σάββατο η Ορεστιάδα κλήθηκε να κάνει την υπέρβαση της(η δεύτερη αυτής της σεζόν και πάλι με τη ΜΕΝΤ) και αυτό ακριβώς έκανε! Παίρνοντας τη νίκη με το εμφατικό 3-0 έκλεισε την δεύτερη αγωνιστική του τουρνουά για να πορευθεί προς τον αγώνα της εφταετίας τον μεγάλο τελικό με την Αργυρούπολη!.

Όλα έτοιμα από νωρίς με τους πάντες να διακατέχονται από ανυπομονησία λες και όλοι ξέρανε πως το βράδυ εκείνο το μεγάλο όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, η μπάντα ξεσήκωνε τους 2000 και πλέον οπαδούς σε κάθε σερβίς, το γήπεδο φλέγονταν και η Ορεστιάδα μετά από εφτά χρόνια ήταν και πάλι εκεί!, Οι παίκτες του Νίκου Αντωνιάδη έπαιζαν δίχως αύριο, αλλά το άγχος είχε μείνει στους φοριαμούς των αποδυτηρίων λες και είχαν δει το όνειρο!.

Λίγους πόντους πριν το τέλος το βιβλίου του Ελληνικού βόλλευ είχε αρχίσει να αλλάζει σελίδα, το πράσινο είχε αρχίσει δειλά, δειλά να κάνει και πάλι την εμφάνιση του και αν ο συνάδελφος Κώστας Ασημακόπουλος έκανε λόγο για τα ψηλά φιλέ του βορρά εκείνο το βράδυ κόντευαν να φτάσουν στον Νίκο δείχνοντας του πως το βόλλευ επέστρεψε, μαζί και η αγαπημένη του Ορεστιάδα!.

Όλα αυτά λοιπόν συνθέτουν μια τρελή ιστορία ανόδου την οποία θα μπορούσε να ζηλέψει ο κάθε αθλητικός Spielberg.

Y.Γ: Κανείς δεν ξέχασε τον Νίκο, μέσα στα πανηγύρια και τις χαρές πάντα έμπαινε στο νου σου.