Η αντιπαράθεση, όπως θα ήταν φυσικό άλλωστε, επικεντρώνεται κυρίως στα κριτήρια πρόσληψης και στον αρμόδιο για την αξιολόγηση φορέα. Το ίδιο συνέβη και στο παρελθόν, αν θυμάστε, με την διαμάχη για την αρμοδιότητα πιστοποίησης, αξιολόγησης και επιμόρφωσης των προπονητών πετοσφαίρισης γενικά, με “αντιμαχόμενους” τότε, το ΤΕΦΑΑ και τον ΣΚΑΠ από την μια και τον ΣΕΠΠΕ από την άλλη. Προϊόντος του χρόνου, η συζήτηση επανέρχεται στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Είναι δυνατόν ένας πανεπιστημιακός φορέας και μερικοί απλοί καθηγητές φυσικής αγωγής, όπως, ας πούμε, ο κ. Λάιος, ο κ. Μπεργελές, η κ. Μπαρζούκα, και άλλοι από τους πολλούς άξιους επιστήμονες που διδάσκουν την πετοσφαίριση στην χώρα μας, να εκπονήσουν διαδικασίαπιστοποίησης και κανονισμό αξιολόγησης, και να σχεδιάσουν προγράμματα επιμόρφωσης των προπονητών πετοσφαίρισης. Μάλλον όχι. Θα έπρατταν σε λάθος βάση, σύμφωνα με τα κριτήρια της επιστημονικής τεκμηρίωσης, της αξιοκρατίας και του μακροχρόνιου σχεδιασμού, όπως έκαναν αυτοί οι ανόητοι οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί, οι Σέρβοι, οι Πολωνοί, κ.α. Και θα μετέτρεπαν την πετοσφαίριση σε ένα κοινωνικό αγαθό παιδείας και πολιτισμού για τους πολλούς.
Αυτό χρειάζεται η ελληνική κοινωνία; Όχι βέβαια. Η αποχαυνωμένη κοινωνία μας, έχει ανάγκη από άρτον και θεάματα. Προτιμά την εκτόνωση στις εξέδρες και στο καφενείο, παρά στον αγωνιστικό χώρο. Προτιμά να διοικείται από ευκαιριακούς και άσχετους καιροσκόπους και την αυλή τους παρά από επιστήμονες με αποδεδειγμένη αγάπη και προσφορά στον αθλητισμό. Γιατί μόνον έτσι θα έχουν λόγο όλοι οιπροπονητές της κερκίδας. Γιατί μόνον έτσι θα κερδοσκοπούν ασύστολα και ανεξέλεγκτα όσοι μετέτρεψαν τον αθλητισμό σε εμπορικό προϊόν και μάλιστα επιδοτούμενοι από τους έλληνες φορολογούμενους. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν ενδιαφέρονται αν τα παιδιά τους διδάσκονται την αθλητική παιδεία στο γυμναστήριο του σχολείου τους από τον γυμναστή ή την γυμνάστριά τους. Αρκεί η “ομάδα” τους -με τους τρείς αμερικάνους, δύο κουβανούς, δύο βραζιλιάνους, ιταλό προπονητή (οι δικοί μας δεν ξέρουν) και φυσικά έλληνες “team manager” και “marketing director”, να πρωταγωνιστεί. Το επιτυχημένο αυτό μοντέλο διοίκησης και καθοδήγησης ακολουθείται τα τελευταία χρόνια και στην Ομοσπονδία μας και φυσικά στις εθνικές μας ομάδες με τα γνωστά σε όλους εντυπωσιακά αποτελέσματα, κυρίως στην ανάπτυξη… Πόσα θα είχαμε να κερδίσουμε άραγε από μιά συνεργασία Λάιου-Χερέρα-Μπεργελέ ή (σήμερα) Φλώρου-Καπράρα-Καρολίνας;…
Συνεπώς μας φαίνεται παράλογο, “ένας καθηγητής φυσικής αγωγής, με ειδικότητα πετοσφαίρισης” μετά από 4 τουλάχιστον χρόνια σπουδών στο πανεπιστήμιο και αρκετά χρόνια εμπειρίας ως αθλητής, ίσως και προπονητής, σε ερασιτεχνικές όμως ομάδες, να λαμβάνει αυτοδίκαια από τον ΣΕΠΠΕ δίπλωμα Α’ κατηγορίας!
Πράγματι. Πως είναι δυνατόν να γίνει καλός προπονητής ένας αθλητής ή μια αθλήτρια που έχει ύψος 1,60μ; που δεν έχει την εμπειρία των εθνικών ομάδων και των εθνικών κατηγοριών και τις γνώσεις που αποκόμισαν όσοι συνεργάστηκαν με τους καταξιωμένους και έμπειρους αυτούς manager, ε, συγνώμη προπονητές; Θα μου πείτε, και η γιαγιά μου με προϋπολογισμό 100.000 € θα ανέβαζε τις ομάδες κατηγορία και την επόμενη που θα διαλύονταν απλά θα άλλαζε ομάδα χάρη στις καλές δημόσιες σχέσεις της με τον ΣΕΠΠΕ, την ΕΣΑΠ, την ΕΟΠΕ κλπ. Συμφωνούμε.
Συμφωνεί και η ομοσπονδία, με την έγκριση της ΓΓΑ, τις ευλογίες του ΣΕΠΠΕ και την ανοχή των υπόλοιπων “αρμόδιων φορέων”, η οποία επιδοτεί διπλά και τριπλά μια ομάδα εθνικής κατηγορίας με 6 μισθοφόρους, από ότι μια τοπική ομάδα με 6 αγωνιστικά τμήματα και100 παιδιά στις ακαδημίες πετοσφαίρισης! Και επιτρέπει στον ΣΕΠΠΕ να δίνει διπλώματα σε πρώην αθλητές, με το κριτήριο της αγωνιστικής εμπειρίας και μόνο! Πάνω από 3.000 μέλη έχει λέει ο σύνδεσμος! Σας διαβεβαιώ ότι στα σεμινάρια, στις σχολές και στα ετήσια συνέδρια δεν παρευρίσκονται πάνω από πενήντα κατά μέσο όρο… Ακόμα και όταν ήταν υποχρεωτική η παρουσία τους για την ανανέωση της κάρτας(άχρηστο μέτρο το οποίο ευτυχώς καταργήθηκε για το καλό τουvolley). Και όσοι παρευρίσκονται (για εκδρομή ή δημόσιες σχέσεις) χλευάζουν συνήθως τους ομιλητές. “Τι να μας πουν κι αυτοί, ξέρεις ποιος είμαι εγώ;!”…
Θα ήθελα πολύ να ανοίξω μια παρένθεση και να αναφερθώ λίγο στις πρακτικές αυτών των υποανάπτυκτων και απολίτιστων Ευρωπαίων, Σοβιετικών, Ασιατών, κ.α. σχετικά με την φιλοσοφία τους για τον σχεδιασμό του αθλητισμού και της πετοσφαίρισης ειδικότερα. Αλλά, αφενός μεν σας έχω κουράσει ήδη, αφετέρου δε, είναι λίγο ως πολύ γνωστά στους περισσότερους. Επιτρέψτε μου όμως να σας ρωτήσω τούτο μόνο: Θα πηγαίνατε ποτέ για την φορολογική σας δήλωση σε έναν φιλόλογο, για την άδεια της οικοδομής σας σε έναν παθολόγο ή για να φτιάξετε τα δόντια σας σε έναν μαθηματικό; Μάλλον όχι. Γιατί τότε εμπιστεύεστε την αγωγή των παιδιών σας, την διδασκαλία και την ανάπτυξη της πετοσφαίρισης σε λογιστές, οδοντίατρους, μηχανικούς, κ.α. συμπαθείς επαγγελματικές ομάδες; Α! και κάτι ακόμα, σας φαίνεται δίκαιο ένας δημόσιος υπάλληλος ή ένας αξιωματικός των σωμάτων ασφαλείας να είναι ταυτόχρονα και προπονητής μιας ομάδας, και μάλιστα χωρίς την απαραίτητη κατάρτιση, λαμβάνοντας δύο μισθούς και φυσικά υπολειτουργώντας, ενώ την ίδια ώρα ένας πτυχιούχος γυμναστής να είναι άνεργος και ανασφάλιστος; Ποιόν ωφελεί αυτή η πρακτική; Αυτές τις δημόσιες υπηρεσίες, αυτές τις ομάδες, τους αθλητές, την εθνική μας οικονομία ή την κοινωνία στο σύνολό της;
Είναι σκληρό και θα στεναχωρήσω πολλούς. Δεν είναι δυνατόν ο προπονητής πετοσφαίρισης μιας οποιασδήποτε ομάδας να μην είναι γυμναστής με ειδικότητα πετοσφαίρισης… Ένας γυμναστής μπορεί να εξελιχθεί σε καλό προπονητή, μπορεί και όχι. Αναγκαία συνθήκη αλλά όχι ικανή. Είναι στο χέρι μας. Ένας οποισδήποτε μη καταρτισμένος, έστω και πρώην καταξιωμένος αθλητής, ποτέ! Μακροπρόθεσμα, φαίνονται πάντα τα αποτελέσματα της έλλειψης επιστημονικής κατάρτισης. Είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη θεσμοθέτησης, επαγγελματικής κατοχύρωσης και συνεχούς επιμόρφωσης, αξιολόγησης και πιστοποίησης της επιστημονικής επάρκειας, του επαγγελματία προπονητή αθλημάτων από την ελληνική πολιτεία. Και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την τραγική καθυστέρηση υλοποίησης των παραπάνω.
Κάπως έτσι, τα 1000 και πλέον σωματεία έγιναν 200, εκ των οποίων τα περισσότερα φυτοζωούν. Κάπως έτσι από τα χιλιάδες παιδιά που μάθαιναν και έπαιζαν volley έμειναν ελάχιστα. Γιατί σταματήσαμε να παράγουμε και να στηρίζουμε αυτούς που παράγουν. Γιατί γίναμε όλοι μεσάζοντες και manager. Και όταν θα λείψουν οι τελευταίες φουρνιές των ρομαντικών αθλητών, προπονητών, διαιτητών, παραγόντων και όλων των πραγματικών “φίλων του volley”, θα επιτύχουμε τον στόχο μας: Να γίνει και πάλι το volley, tennis για τους λίγους και εκλεκτούς κατοίκους της Κηφισιάς, της Γλυφάδας και της Φιλοθέης…
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, εύκολα διαμορφώνουμε τα συμπεράσματά μας (ο καθείς κατά το δοκούν) για τα κριτήρια και τους φορείς αξιολόγησης των ελλήνων προπονητών πετοσφαίρισης, ομοσπονδιακών, περιφερειακών, συλλόγων, κλπ.
Δυστυχώς όμως, δεν διαμορφώνουμε συμπεράσματα για άλλα ζητήματα, μάλλον επουσιώδη. Τι γίνεται στα σχολεία, στα προγράμματα της ΓΓΑ, των δήμων, στον εργασιακό αθλητισμό; Μας έκαναν καλό τα αθλητικά λύκεια, και τα bonus εισαγωγής στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση, η φιλοσοφία, ο σχεδιασμός και η οργάνωση του “αθλητισμού” στα σώματα ασφαλείας, στα πανεπιστήμια; Γιατί επιμένουν όλοι οι “αρμόδιοι” φορείς στην χώρα μας, να αποκλείουν τους προπονητές ως φυσικά πρόσωπα, από την συμμετοχή τους στα κέντρα αποφάσεων και μάλιστα με ειδικά άρθρα σε αντισυνταγματικούς νόμους και κανονισμούς;… Και τέλος, γιατί ευνοούμε ή ανεχόμαστε τον κατακερματισμό και την πολυφωνία, ΕΟΠΕ, ΕΣΑΠ, ΣΕΠΠΕ, ΓΓΑ, ΟΔΒΕ,beach volley, επιτροπές σοφών, ΠΑΣΑΠ, Ενώσεις, κλπ. κλπ. αντί της μίας και μόνης αρχής σχεδιασμού, συντονισμού και εποπτείας;…
“ποιος θα τολμήσει το άδικο να πει με τ’ όνομά του;
Οι λίγοι που γνωρίζαν κάτι τι, που ήταν μωροί και την καρδιά τους δεν φιμώσαν, μα σκέψη κι αίσθημα στον όχλο φανερώσαν,
πεθάναν πάντα στον σταυρό και στην φωτιά…”
Πηγή: attalosvolley.wordpress.com
