Θα αρχίσω από την αυτονόητη ερώτηση: γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το βόλεϊ;

Ο πατέρας μου (σ.σ.: ο Θανάσης Στράντζαλης) ήταν αθλητής τού βόλεϊ και, πλέον, προπονητής. Αυτός ήταν που με έβαλε στον χώρο. Μου άρεσε. Στα σχέδιά μου είναι να δω το άθλημα πιο επαγγελματικά. Θα επιθυμούσα να κάνω μια καλή καριέρα στο εξωτερικό –αν μπορώ να το κάνω- και να βοηθήσω την Εθνική Ελλάδος όσο περισσότερο μπορώ.

Ποιοι είναι οι φετινοί σας στόχοι στον Ηρακλή;

Είναι οι ίδιοι στόχοι που είχαμε και την περσινή χρονιά: αρχικά, να έχουμε άνετη παραμονή και από εκεί και πέρα να κάνουμε ό,τι καλύτερο. Πέρσι τερματίσαμε στην 7η θέση και φέτος αναζητούμε κάτι παραπάνω. Υπάρχει, φυσικά, και το κύπελλο: πέρσι, παρότι προκριθήκαμε στο φάιναλ φορ, που έγινε στη Σαντορίνη, δεν μας έστειλαν να αγωνιστούμε λόγω της οικονομικής κατάστασης... Τη φετινή χρονιά τα πράγματα είναι καλύτερα –έχει αλλάξει η διοίκηση στον Ηρακλή και έχουμε πάρει και κάποια χρήματα. Πέρσι δεν είχαμε πληρωθεί καθόλου. Αν καταφέρουμε να πάμε και πάλι στο φάιναλ φορ, θα είναι μεγάλη επιτυχία για εμάς.

Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στο βόλεϊ της Θεσσαλονίκης και της Ελλάδας, γενικότερα;

Η Θεσσαλονίκη συμμετέχει στο πρωτάθλημα με τρεις ομάδες: τον Ηρακλή, τη Σταυρούπολη και τους Μακεδόνες. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια το πρωτάθλημα δεν είναι ανταγωνιστικό: από τις δώδεκα ομάδες, οι επτά είναι από την Αθήνα, οι τρεις από τη Θεσσαλονίκη, μία από την Κρήτη και μία από τη Νάξο. Οι ομάδες που θα πρωταγωνιστήσουν πάντως στο πρωτάθλημα είναι δύο: η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός.

Αυτό έχει να κάνει με την οικονομική κατάστασή τους και την κρίση που επικρατεί;

Νομίζω πως ναι. Οι ομάδες της Αθήνας μπορούν να αντέξουν, βρίσκοντας έσοδα. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης στηρίζονται σε έναν-δύο χορηγούς και σε κάποιους παράγοντες που θέλουν να βάλουν τα χρήματά τους. Κι αυτό είναι όλο... Εμείς είμαστε μια πολύ νεανική ομάδα, που αποτελείται κυρίως από κορίτσια 21-22 χρόνων. Πλέον, λόγω της κρίσης, οι περισσότερες ομάδες στηρίζονται σε νέες παίκτριες, κυρίως από τις ακαδημίες.

Βλέπεις περιθώρια ανάκαμψης;

Πριν από πέντε-έξι χρόνια, το πρωτάθλημα της Ελλάδας ήταν από τα καλύτερα. Έπαιζαν ξένες αθλήτριες, οι οποίες είχαν και μεγάλα συμβόλαια. Σήμερα αυτό δεν γίνεται και θεωρώ ότι δεν θα ξαναγίνει στην επόμενη δεκαετία.

Άρα, να φανταστώ ότι το βόλεϊ δεν μπορεί να ζήσει τις αθλήτριες...

Νομίζω ότι μια αθλήτρια του βόλεϊ δεν μπορεί να στηριχθεί οικονομικά σ' αυτό. Πρέπει να κάνει και μια δεύτερη δουλειά. Τα χρήματα που κερδίζει είναι ελάχιστα. Ουσιαστικά, είναι για να συντηρεί τον εαυτό της. Καμία παίκτρια δεν το βλέπει επαγγελματικά...

Ανέφερες νωρίτερα το εξωτερικό: ποια είναι τα σχέδιά σου;

Την επόμενη χρονιά, αν όλα πάνε σύμφωνα με τον προγραμματισμό μου, θα βρίσκομαι στις ΗΠΑ. Οι λόγοι είναι δύο: θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το βόλεϊ –πράγμα που δεν μπορώ να κάνω στην Ελλάδα, αφού το άθλημα είναι ερασιτεχνικό– και, φυσικά, θέλω να αφοσιωθώ και στις σπουδές μου. Θέλω να σπουδάσω δημοσιογραφία. Εδώ δεν μπορείς να συνδυάσεις βόλεϊ και σπουδές...

Δεν είναι θλιβερό να είσαι «υποχρεωμένη» να φύγεις από την Ελλάδα, για να κάνεις τα αυτονόητα;

Τα περισσότερα παιδιά τής ηλικίας μου το σκέφτονται. Στο σχολείο μου είναι περισσότερα από δεκαπέντε παιδιά, τα οποία έχουν δώσει πανελλήνιες και έφυγαν τελικά στο εξωτερικό. Το φαινόμενο είναι σύνηθες πλέον...

Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις το βόλεϊ με το σχολείο;

Η αλήθεια είναι ότι το σχολείο έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα αυτήν τη στιγμή, αφού δίνω ιδιαίτερη έμφαση στα Αγγλικά μου, για να δώσω για κάποια πτυχία τα Χριστούγεννα. Είναι πολύ απαιτητικό. Σκεφτείτε: επτά ώρες σχολείο, τέσσερις ώρες διάβασμα στο σπίτι και προπονήσεις. Πάντως, φέτος δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση στα μαθήματα, αλλά αφιερώθηκα περισσότερο στο βόλεϊ. Όμως, άλλα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο και σταματούν στη Γ' λυκείου, για να διαβάσουν, ώστε να περάσουν σε κάποια σχολή.

Άρα, οι θυσίες είναι απαραίτητες;

Νομίζω ότι δεν μπορείς να τα συνδυάσεις και να είσαι καλός και στα δύο αντικείμενα: μπορείς να είσαι μέτριος στο ένα και καλός στο άλλο.

Υπάρχει βοήθεια από την πολιτεία ή από τον σύλλογο;

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ιδιαίτερη βοήθεια. Επειδή ταξιδεύουμε συχνά με την εθνική, μπορούμε και βλέπουμε κάποια πράγματα που γίνονται στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αθλήτριες της Τουρκίας: φοιτούν όλες μαζί σε ειδικό σχολείο. Εκεί κάνουν τα μαθήματά τους και ασχολούνται με το βόλεϊ. Εκεί έγινε. Εδώ είναι μάλλον απίθανο να γίνει. Πάντως, καταβλήθηκαν προσπάθειες από την ομοσπονδία και από κάποιους προπονητές, δεν υπήρξε ωστόσο κάποιο αποτέλεσμα...

Και πώς περνάς τον χρόνο σου εκτός σχολείου και γηπέδων;

Βγαίνω να διασκεδάσω με τους φίλους μου. Κυρίως πηγαίνουμε στα μαγαζιά του κέντρου. Βέβαια, ο χρόνος αυτός είναι περιορισμένος, αφού τα Σαββατοκύριακα έχουμε αγώνες. Τις καθημερινές είναι λίγο δύσκολο, αλλά το 'χουμε...