- Η επιλογή σου να ασχοληθείς με το βόλεϊ, πριν από 15 χρόνια, πως προέκυψε;

Ο καθηγητής της φυσικής αγωγής στο γυμνάσιο οραματίστηκε και τελικά κατόρθωσε να φτιάξει μια πρωταθλήτρια σχολική ομάδα πετοσφαίρισης, δουλεύοντας από νωρίς με τα παιδιά της Α' Γυμνασίου. Η δική του παραίνεση στάθηκε η αφορμή για να ασχοληθώ κι εγώ με το άθλημα.

- Ταυτισμένος όλα αυτά τα χρόνια με τους ΝΕΟΥΣ ΒΥΡΩΝΑ! Θα άλλαζες σύλλογο, είτε ως παίκτης ή ως προπονητής;

Δύσκολα! Η ομάδα μας είναι μια οικογένεια. Λειτουργεί ενιαία, σαν ολότητα. Αν μπορούσα να νιώσω κάπου αλλού σαν στο σπίτι μου, ίσως το σκεφτόμουν. Ποτέ μη λες ποτέ.

- Έχεις αλλάξει πολλές θέσεις αγωνιζόμενος στην ομάδα σου: κεντρικός, ακραίος και εσχάτως λίμπερο! Ποια προτιμάς περισσότερο;

Είναι σημαντικό να μπορείς να παίζεις πολλές θέσεις και να αποδεικνύεσαι χρήσιμος για την ομάδα. Για μένα όμως ζητούμενο είναι να αγωνίζεσαι, ανεξάρτητα από τη θέση στην οποία καλείσαι να το κάνεις.

- Ποιους ανθρώπους θεωρείς ότι έχουν στιγματίσει την καριέρα σου έως τώρα (εντός και εκτός αθλήματος);

Εκτός από τον καθηγητή φυσικής αγωγής, Χριστόφορο Παράσχη, που με έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με το άθλημα, αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η Ρίτα Καψού, οικογενειακή φίλη και πρώτη προπονήτρια μου στους Νέους, η οποία και με έφερε στην ομάδα και φυσικά ο αρχιπροπονητής των Νέων Βύρωνος Μάριος Παπαδούρης, που αποτελεί τον πετοσφαιρικό μου μέντορα, αγωνιστικά και προπονητικά.

Ποια είναι η χειρότερη στιγμή που έχεις βιώσει ως παίκτης ή/και προπονητής; Η καλύτερη;

Ίσως η χειρότερη στιγμή, που βίωσα εγώ προσωπικά σαν προπονητής, να ήταν φέτος η ήττα από τη Χαλκίδα στον τελικό του παμπαιδικού και η απώλεια της πρώτης θέσης στο πρωτάθλημα. Ωστόσο, οι άσχημες στιγμές αποτελούν για εμένα μαθήματα κι όχι απλές αναμνήσεις. Ως καλύτερη ξεχωρίζω σαν παίχτης την άνοδο του ανδρικού από τη Β ΕΣΠΑΑΑ στην Α πριν 6 χρόνια.

- Κατάφερες αρκετά ως προπονητής σε παμπαίδες, νεανίδες και παίδες. Θεωρείς όμως ότι μπορούσατε ακόμα υψηλότερα;

Οι φιλοδοξίες δεν έχουν όρια. Πάντα αναζητάμε την κορυφή. Αυτό που έχει σημασία είναι να αγγίζεις τα άκρα των δυνατοτήτων σου και όποτε είναι ευνοϊκές οι συνθήκες να τα ξεπερνάς.

Το να αγωνίζεσαι ως παίκτης είναι η επίσημη αγαπημένη και η προπονητική η ερωμένη ή το αντίθετο ;

Φαντάζομαι το βόλεϊ σαν ένα ανθρώπινο σώμα! Ο προπονητής ομοιάζει κατά κύριο λόγο με τον εγκέφαλο κι ο αθλητής με την καρδιά. Για να λειτουργήσει χρειάζονται και τα δυο - η προπονητική ανοίγει ατραπούς που δεν είχες ως τώρα διαπιστώσει ότι υπάρχουν, το να αγωνίζεσαι σου προσφέρει τη δυνατότητα να τους περπατήσεις.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι έχεις συνδυάσει σπουδές και αθλητισμό. Και μάλιστα ακούραστα, μιας που συνεχίζεις για δεύτερο πτυχίο στη Νομική! Χρειάζονται πολλές θυσίες για να το πετύχεις;

Δεν αισθάνομαι ότι έχω θυσιάσει κάτι. Αρκεί καλός προγραμματισμός, μεράκι, σίγουρα βέβαια και μια φυσική προδιάθεση.

- Προτεραιότητα στην ζωή σου τι έχει αυτή την στιγμή; Θεωρείς ότι αυτό θα αλλάξει στο μέλλον;

Οι προτεραιότητες είναι εποχιακές. Έχουν μια δυναμική και συνεχώς αλλάζουν. Προτεραιότητα μου τη δεδομένη στιγμή είναι να πάρω το πτυχίο μου.

- Αν έπρεπε να σταματήσεις να παίζεις, αυτό προτιμάς να γίνει τώρα, στα 28, όσο είσαι ακμαίος; Ή θέλεις να συνεχίζεις να παίζεις όσο μπορείς, ακόμα και μέχρι τα 35-40;

Καθαρά εγωιστικά δύσκολα το παίρνει κάποιος απόφαση να σταματήσει, όσο μεγαλώνει. Βέβαια, όταν είσαι μέλος ενός αναπτυξιακού σωματείου που διαρκώς τροφοδοτεί τα αγωνιστικά του τμήματα με νέα παιδιά, το μυαλό μας είναι προς αυτή την ανανεωτική κατεύθυνση.