Πότε κρέμασαν τα λάθη μας στα μανταλάκια και μας έκαναν δακτυλοδεικτούμενα κωλόπαιδα στη ζωή μας, αφήνοντας μας κι απλήρωτους, όπως κατά κόρον συμβαίνει στους αθλητές; Όλα είναι θέμα προθέσεων. Κατά βάθος τους αθλητές σπανίως τους αγαπάμε.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε συναναστραφεί έναν επαγγελματία αθλητή, πόσοι έχετε ζήσει την καθημερινότητά του, τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός του, πόσοι έχετε πιει καφέ μαζί του μετά από μια μεγάλη νίκη, μετά από μια απογοητευτική ήττα, την εποχή που περιμένει την πρόταση και η πρόταση δεν έρχεται, πόσοι έχετε συνοδεύσει έναν αθλητή – φίλο στο γιατρό ή στη μαγνητική τομογραφία που θα δείξει τη ζημιά, πόσοι έχετε σταθεί στο πλάι του, όταν ο γιατρός τού ανακοινώνει την αναγκαιότητα της χειρουργικής επέμβασης και πόσοι έχετε κάνει παρέα μαζί του τους μήνες που δεν έχει αγωνιστική δράση, που πηγαινοέρχεται σε μια αφόρητη ρουτίνα αποκατάστασης στο γυμναστήριο, θεραπείας στο φυσικοθεραπευτήριο και παρακολούθησης από την κερκίδα των αγώνων της ομάδας που συνεχίζει τη ζωή της χωρίς εκείνον.
Επειδή υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση και μια ακόμα πιο τεράστια έλλειψη πληροφόρησης, δεν έχουν όλοι οι επαγγελματίες αθλητές φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, ανεξάντλητους χορηγικούς πόρους, δωρεάν ιατρικά επιτελεία πάνω από το σώμα τους και συλλόγους-οικογένειες μέσα στις οποίες να νιώθουν ασφάλεια και σεβασμό
. Για την ακρίβεια ένα μικρό ποσοστό επαγγελματιών αθλητών απολαμβάνει τα παραπάνω προνόμια και το ποσοστό αυτό μικραίνει απελπιστικά όταν μιλάμε μόνο για τον ελλαδικό χώρο και για αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ (κι αυτά στο υψηλότερο επίπεδο).
Όταν διαβάζετε για μια υπογραφή συμβολαίου ενός αθλητή volley ας πούμε και βλέπετε δίπλα το ποσό των 100 χιλιάδων ευρώ ετησίως, ποσό απλησίαστο τα τελευταία πολλά χρόνια, δε θα δείτε ποτέ δημοσιευμένο το αν εισπράχθηκαν αυτά τα χρήματα, το τι και πόσες μεταχρονολογημένες επιταγές – σκουπίδια δόθηκαν στον αθλητή, το πόσες φορές τον κάλεσαν σε ειδικούς διακανονισμούς που έριξαν τα χρήματα του συμβολαίου κάτω από το 50% σε ατελείωτες μηνιαίες δόσεις που δεν εξοφλήθηκαν ποτέ και πόσες φορές έπρεπε ο συγκεκριμένος αθλητής να κυνηγάει δεδουλευμένα και συμφωνηθέντα πληρώνοντας δικηγόρους και δικαστικά έξοδα διεκδικώντας αυτά που ήταν υπογεγγραμμένα. Μια μέρα εμφανίζονται κάποιοι «σωτήρες» και προβαίνουν σε ανακοινώσεις.
Ανακοινώνουν τη δύσκολη κατάσταση, τα ακραία μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν, τη διάλυση της ομάδας-εταιρικού σχήματος και την επιστροφή της στις τοπικές ερασιτεχνικές κατηγορίες. Όμως δε σταματούν εκεί. Εξαπολύουν κατηγορίες κατά αθλητών, κατά προσωπικοτήτων, κατά ανθρώπων με οικογένειες, με φίλους, με παιδιά.
Τους στοχοποιούν κι έχουν και το θράσος να μιλούν για «αλητείες» κι «εκβιαστικές συμπεριφορές». Λες και φταίνε οι αθλητές για τις διοικήσεις-φαντάσματα, τους επενδυτές του κώλου που ανά καιρούς εμφανίζονται να κάνουν το κομμάτι τους στα γήπεδα, ενώ κάποιοι επαγγελματίες οπαδοί υποδεικνύουν στα πρόβατα ποιους και πότε να χειροκροτήσουν.
Λες και φταίνε οι αθλητές για τα εικονικά τιμολόγια που κάποιοι κάποτε εισήγαγαν στα ήθη και στα έθιμα του «επαγγελματικού» αθλητισμού που διοικούσαν ερασιτεχνικά σωματεία. Εικονικά τιμολόγια που δε διέλυσαν μόνο το λογιστήριο της ομάδας αλλά μόλυναν τα λογιστικά βιβλία κάθε φυσικού προσώπου-επαγγελματία, τον οποίο έσκισε μετά η εφορία επειδή βρέθηκε το ΑΦΜ του στα βιβλία του ερασιτεχνικού συλλόγου.
Ναι οι αθλητές έκαναν – κάνουν λάθη αλλά λάθη εις βάρος του εαυτού τους, όπως όλοι μας άλλωστε. Μπορεί να είναι εύπιστοι, μπορεί να είναι εγωιστές, μπορεί να είναι ανώριμοι, μπορεί να απλώνουν τα πόδια τους μακρύτερα από το πάπλωμα αλλά ειλικρινά τώρα ποιος από μας, όπου κι αν κινούμαστε επαγγελματικά, δεν έχει κάνει σοβαρά λάθη στην καριέρα του, στη ζωή του;
Πότε κρέμασαν τα λάθη μας στα μανταλάκια και μας έκαναν δακτυλοδεικτούμενα κωλόπαιδα στη ζωή μας, όπως κατά κόρον συμβαίνει στους αθλητές; Όλα είναι θέμα προθέσεων. Κατά βάθος τους αθλητές σπανίως τους αγαπάμε. Τους θαυμάζουμε, τους χειροκροτάμε, τους αποθεώνουμε, τους γιουχάρουμε, τους βρίζουμε, τους καταδικάζουμε γιατί κατά βάθος πάνω απ’ όλα, τους ζηλεύουμε.
Δεν τους αγαπάμε. Ζηλεύουμε που έκαναν καθημερινότητα αυτό που παρακολουθώντας το, μάς κάνει να ξεφεύγουμε δυο ώρες από τη δική μας μίζερη καθημερινότητα. Ζηλεύουμε την εμφάνισή τους, τα λεφτά τους, τις γυναίκες τους, τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους αλλά καθόλου δε ζηλεύουμε τον κόπο τους, τους τραυματισμούς τους, τα παυσίπονα, τη ρουτίνα τους, όλη τη λάντζα της δουλειάς τους πριν γίνουν τα δέκα – δώδεκα παιδιά που στέκονται στο κέντρο ενός γηπέδου, ήρωες μεταξύ χιλιάδων να τους χειροκροτούν.
Σιχαίνομαι τους οπαδοπατέρες παράγοντες, τους εγκάθετους δημοσιογράφους, τις διοικήσεις Πρωτοδικείου, τους νταβατζήδες εκδότες που στοχοποιούν στα πρωτοσέλιδα και κυρίως σιχαίνομαι το διαχρονικά γελοίο ελληνικό κράτος που εργαλειοποιεί τον αθλητισμό κι εφαρμόζει κάθε είδους πατέντα κι εφεύρεση πλην εκείνων που αποφασιστικά θα βάλουν ένα τέλος στο διοικητικό μπάχαλο του ελληνικού αθλητισμού.
Ή επαγγελματικός αθλητισμός με αυστηρό έλεγχο στις εταιρίες-ομάδες ή ερασιτεχνικός αθλητισμός με κρατικές διαφανείς επιχορηγήσεις.
Οτιδήποτε ενδιάμεσο μεσοβέζικο είναι ύποπτο και με πρόθεση αδιαφανές.
Αθλητισμός είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα οι αθλητές, από τις μεγάλες φίρμες μέχρι τα πιτσιρίκια στις ακαδημίες, οι προπονητές τους και σε δεύτερο πλάνο όλοι οι υπόλοιποι που επιθυμούν διακαώς να βρεθούν στο προσκήνιο και να δουν δημοσιευμένη τη φωτογραφία τους με μια βαρύγδουπη λεζάντα.
Η λεζάντα να έχει και συνέπειες, να είναι φορτωμένη με επικινδυνότητα για να μένουν μακριά οι κηφήνες.
Δείτε όλο το άρθρο του Χρήστου Κιούση στο gazzetta.gr ΕΔΩ