Η δήλωσε του Αχιλλέα Μαυρομάτη
Με προσωπική μου δήλωση πριν από μερικές εβδομάδες είχα ενημερώσει τον κόσμο του αθλήματος για την απόφασή μου, ως ηθική υποχρέωση για το άθλημα, να ηγηθώ -επαναλαμβάνοντας τη δέσμευση μου ότι δεν θα διεκδικήσω ξανά στο μέλλον την Προεδρία στο πλαίσιο της βασικής μου αρχής για περιορισμό θητειών- ξανά μιας προσπάθειας συνέχισης των όσων έγιναν τα τελευταία έξι χρόνια για την επιβίωση της ΕΟΠΕ και κατ’ επέκταση του βόλεϊ, βασιζόμενη στις ίδιες αρχές και διορθώνοντας τα όποια λάθη και παραλείψεις. Η δήλωσή μου κατέληγε σε πρόσκληση συμπόρευσης σε όλες τις υγιείς δυνάμεις του αθλήματος.
Κατά το χρόνο που μεσολάβησε, ξεκίνησε μια συζήτηση στο άθλημα, η οποία επιβεβαίωσε ότι σε αυτό υπάρχουν δυνάμεις που ενδιαφέρονται για το μέλλον του προτείνοντας βασικές αρχές και άξονες δράσης, έστω και αν κάποιες από αυτές βρίθουν λαϊκισμού και συνιστούν παροχολογίες παραπέμποντας σε άλλες, παρωχημένες εποχές. Υπήρξαν όμως και άλλες δυνάμεις που επώνυμα ή ανώνυμα αναλώθηκαν σε μια προσπάθεια μείωσης της προσωπικότητάς μου και συκοφάντησής μου, προκειμένου να αποδυναμωθεί η θέση μου, προφανώς επειδή θεωρούν ότι το μόνο που έχει σημασία για το άθλημα αυτή την στιγμή είναι η «καρέκλα του προέδρου».
Θεωρώντας ότι δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για το αν το άθλημα έχει την πολυτέλεια να αποβάλει ανθρώπους με ήθος, επιστημονική κατάρτιση, πολυετή προσφορά, πολύπλευρη διοικητική εμπειρία σε όλες τις βαθμίδες και όραμα, αδυνατώ να μην απαντήσω σε κάποια βασικά στοιχεία του «πόλεμου λάσπης» που ξέσπασε εναντίον μου το τελευταίο χρονικό διάστημα:
1. Ουδέποτε λειτούργησα «μονοκρατορικά». Αντίθετα, ήμουν και είμαι θερμός υποστηρικτής ενός διοικητικού μοντέλου για την ομοσπονδία (των «5 προέδρων» και του «ρόμβου») που αναδεικνύει την δημοκρατία και διασφαλίζει την διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων. Για να πετύχει αυτό το μοντέλο, όμως, απαιτείται όλοι οι εμπλεκόμενοι να το αποδέχονται και να λειτουργούν με βάση αυτό, έτσι ώστε να μη χρειάζεται προσωπική παρέμβαση του προέδρου για την αντιμετώπιση ζητημάτων που δεν είχαν προβλεφθεί ή αντιμετωπιστεί έγκαιρα από τα αρμόδια μέλη του ΔΣ. Αν λειτουργούσα «μονοκρατορικά», πώς εξηγείται το ότι σχεδόν όλες οι αποφάσεις της τελευταίας εξαετίας λήφθηκαν ομόφωνα, ακόμη και στην τελευταία συνεδρίαση κατά την οποία είχε ήδη φανεί πως στο ΔΣ υπήρχαν τρεις διαφορετικές τάσεις;
2. Επειδή κάποιοι έχουν ασθενή μνήμη και οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν, θα υπενθυμίσω ότι από 1985 μέχρι και τον πρώτο χρόνο που ανέλαβα τη θέση του προέδρου της Ομοσπονδίας, είχα την ευθύνη λειτουργίας των ομάδων βόλεϊ του Συλλόγου Αποφοίτων Πειραματικού, με συμμετοχή μέχρι και την Α1 γυναικών. Το γεγονός ότι οικειοθελώς αποχώρησα από τη διοίκηση της ομάδας ασπαζόμενος απόλυτα τη βασική αρχή ότι τουλάχιστον ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας δεν πρέπει να συνδέεται με καμία αγωνιστική ομάδα προκειμένου να λαμβάνει αποφάσεις που να είναι και να πείθουν πως είναι για το κοινό καλό, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα εναντίον μου, ότι δήθεν δεν γνωρίζω τις ανάγκες των σωματείων.
3. Δεν μπορεί να μου προσάπτεται ως κίνητρο για την διεκδίκηση της θέσης του προέδρου το να διεκδικήσω οτιδήποτε σε διεθνείς φορείς του αθλήματος, αφού είμαι ήδη εκλεγμένος από τον περασμένο Οκτώβρη και για 4 χρόνια τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής όσο και της Διεθνούς Ομοσπονδίας και αυτό δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από την θέση που θα κατέχω στην ΕΟΠΕ. Δεν μπορεί να μηδενίζεται η εικοσαετής συμμετοχή μου στα τεκταινόμενα διεθνώς στο άθλημά μας, εκπροσωπώντας το Ελληνικό βόλεϊ.
Η πραγματικότητα για το ελληνικό βόλεϊ είναι πως η ΕΟΠΕ, ενώ βρέθηκε το 2010 με ευθύνη αυτών που το διοικούσαν τα προηγούμενα χρόνια σε καθεστώς πτώχευσης, βαθιάς κρίσης και διχασμού σε όλα τα επίπεδα, κατόρθωσε με σκληρές και επίπονες προσπάθειες τόσο της διοίκησης όσο και των σωματείων όχι μόνο να επιβιώσει με νοικοκυρεμένες πλεονασματικές χρήσεις μειώνοντας το χρέος των άνω των 10.000.000 ευρώ σε κάτω από 5.000.000 ευρώ όταν η επιχορήγηση από 4.000.000 ευρώ το 2010 με το ζόρι υπερβαίνει σήμερα το 1.200.000 ευρώ, αλλά και να κάνει βήματα προόδου τόσο σε επίπεδο οργάνωσης (μητρώο κλπ) όσο και σε επίπεδο διοργανώσεων (Final 4 κυπέλλων χωρίς φαινόμενα βίας, ηλικιακά πρωταθλήματα σε συνδυασμό με στοχευμένη ανάπτυξη κλπ), εθνικών ομάδων (διακρίσεις ηλικιακών εθνικών ομάδων με αποκορύφωμα την 4η θέση της Εθνικής Νεανίδων στο Ευρωπαϊκό του 2014, επάνοδος Εθνικής Ανδρών στο World League κλπ) και προβολής (επαρκής χρόνος στη Δημόσια Τηλεόραση, νέα ιστοσελίδα, ραγδαία ανάπτυξη των social media). Παράλληλα, στην ανάπτυξη και στο Beach Volley, ο εθνικός σχεδιασμός που ομόφωνα εγκρίθηκε από το ΔΣ υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό, τα αποτελέσματα όμως χρειάζονται χρόνο για να φανούν. Πράγματι, αν δει κανείς τις προγραμματικές μας θέσεις πριν τις αρχαιρεσίες του 2012 (και προτίθεμαι να τις επαναδημοσιεύσω για να μπορεί να τις δει ο καθένας), θα διαπιστώσει ότι ποτέ δεν εμφανιστήκαμε ως «Μεσσίες», αλλά προτείναμε έναν συγκεκριμένο στόχο και τρόπο διοίκησης, μεγάλο μέρος του οποίου υλοποιήθηκε.
Με αυτά τα δεδομένα, οποιαδήποτε πρόταση για το αύριο θα πρέπει να είναι οικονομικά άρτια και τεκμηριωμένη για να αποφευχθούν αρνητικές καταστάσεις στο μέλλον (κατασχέσεις κλπ) που θα εμποδίσουν τη λειτουργία της Ομοσπονδίας, ενώ παράλληλα θα πρέπει να σέβεται, να μην απαξιώνει και να μη μηδενίζει το έργο που έγινε μέχρι σήμερα.
Στο πλαίσιο αυτό και ολοκληρώνοντας τις συζητήσεις με πρόσωπα του αθλήματος με τα οποία μοιραζόμαστε κοινό όραμα για το ελληνικό βόλεϊ, θα ανακοινώσουμε τις επόμενες ημέρες τις βασικές μας Αρχές, οι οποίες θα αποτελέσουν οδηγό για να συσπειρώσουμε κοντά μας όλο τον κόσμο του αθλήματος και να διεκδικήσουμε τη ψήφο των σωματείων στις 3 Σεπτεμβρίου για μια ισχυρή, οικονομικά καθαρή και αυτόφωτη Ομοσπονδία.
Με προσωπική μου δήλωση πριν από μερικές εβδομάδες είχα ενημερώσει τον κόσμο του αθλήματος για την απόφασή μου, ως ηθική υποχρέωση για το άθλημα, να ηγηθώ -επαναλαμβάνοντας τη δέσμευση μου ότι δεν θα διεκδικήσω ξανά στο μέλλον την Προεδρία στο πλαίσιο της βασικής μου αρχής για περιορισμό θητειών- ξανά μιας προσπάθειας συνέχισης των όσων έγιναν τα τελευταία έξι χρόνια για την επιβίωση της ΕΟΠΕ και κατ’ επέκταση του βόλεϊ, βασιζόμενη στις ίδιες αρχές και διορθώνοντας τα όποια λάθη και παραλείψεις. Η δήλωσή μου κατέληγε σε πρόσκληση συμπόρευσης σε όλες τις υγιείς δυνάμεις του αθλήματος.
Κατά το χρόνο που μεσολάβησε, ξεκίνησε μια συζήτηση στο άθλημα, η οποία επιβεβαίωσε ότι σε αυτό υπάρχουν δυνάμεις που ενδιαφέρονται για το μέλλον του προτείνοντας βασικές αρχές και άξονες δράσης, έστω και αν κάποιες από αυτές βρίθουν λαϊκισμού και συνιστούν παροχολογίες παραπέμποντας σε άλλες, παρωχημένες εποχές. Υπήρξαν όμως και άλλες δυνάμεις που επώνυμα ή ανώνυμα αναλώθηκαν σε μια προσπάθεια μείωσης της προσωπικότητάς μου και συκοφάντησής μου, προκειμένου να αποδυναμωθεί η θέση μου, προφανώς επειδή θεωρούν ότι το μόνο που έχει σημασία για το άθλημα αυτή την στιγμή είναι η «καρέκλα του προέδρου».
Θεωρώντας ότι δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για το αν το άθλημα έχει την πολυτέλεια να αποβάλει ανθρώπους με ήθος, επιστημονική κατάρτιση, πολυετή προσφορά, πολύπλευρη διοικητική εμπειρία σε όλες τις βαθμίδες και όραμα, αδυνατώ να μην απαντήσω σε κάποια βασικά στοιχεία του «πόλεμου λάσπης» που ξέσπασε εναντίον μου το τελευταίο χρονικό διάστημα:
1. Ουδέποτε λειτούργησα «μονοκρατορικά». Αντίθετα, ήμουν και είμαι θερμός υποστηρικτής ενός διοικητικού μοντέλου για την ομοσπονδία (των «5 προέδρων» και του «ρόμβου») που αναδεικνύει την δημοκρατία και διασφαλίζει την διαφάνεια στη λήψη αποφάσεων. Για να πετύχει αυτό το μοντέλο, όμως, απαιτείται όλοι οι εμπλεκόμενοι να το αποδέχονται και να λειτουργούν με βάση αυτό, έτσι ώστε να μη χρειάζεται προσωπική παρέμβαση του προέδρου για την αντιμετώπιση ζητημάτων που δεν είχαν προβλεφθεί ή αντιμετωπιστεί έγκαιρα από τα αρμόδια μέλη του ΔΣ. Αν λειτουργούσα «μονοκρατορικά», πώς εξηγείται το ότι σχεδόν όλες οι αποφάσεις της τελευταίας εξαετίας λήφθηκαν ομόφωνα, ακόμη και στην τελευταία συνεδρίαση κατά την οποία είχε ήδη φανεί πως στο ΔΣ υπήρχαν τρεις διαφορετικές τάσεις;
2. Επειδή κάποιοι έχουν ασθενή μνήμη και οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν, θα υπενθυμίσω ότι από 1985 μέχρι και τον πρώτο χρόνο που ανέλαβα τη θέση του προέδρου της Ομοσπονδίας, είχα την ευθύνη λειτουργίας των ομάδων βόλεϊ του Συλλόγου Αποφοίτων Πειραματικού, με συμμετοχή μέχρι και την Α1 γυναικών. Το γεγονός ότι οικειοθελώς αποχώρησα από τη διοίκηση της ομάδας ασπαζόμενος απόλυτα τη βασική αρχή ότι τουλάχιστον ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας δεν πρέπει να συνδέεται με καμία αγωνιστική ομάδα προκειμένου να λαμβάνει αποφάσεις που να είναι και να πείθουν πως είναι για το κοινό καλό, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα εναντίον μου, ότι δήθεν δεν γνωρίζω τις ανάγκες των σωματείων.
3. Δεν μπορεί να μου προσάπτεται ως κίνητρο για την διεκδίκηση της θέσης του προέδρου το να διεκδικήσω οτιδήποτε σε διεθνείς φορείς του αθλήματος, αφού είμαι ήδη εκλεγμένος από τον περασμένο Οκτώβρη και για 4 χρόνια τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής όσο και της Διεθνούς Ομοσπονδίας και αυτό δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από την θέση που θα κατέχω στην ΕΟΠΕ. Δεν μπορεί να μηδενίζεται η εικοσαετής συμμετοχή μου στα τεκταινόμενα διεθνώς στο άθλημά μας, εκπροσωπώντας το Ελληνικό βόλεϊ.
Η πραγματικότητα για το ελληνικό βόλεϊ είναι πως η ΕΟΠΕ, ενώ βρέθηκε το 2010 με ευθύνη αυτών που το διοικούσαν τα προηγούμενα χρόνια σε καθεστώς πτώχευσης, βαθιάς κρίσης και διχασμού σε όλα τα επίπεδα, κατόρθωσε με σκληρές και επίπονες προσπάθειες τόσο της διοίκησης όσο και των σωματείων όχι μόνο να επιβιώσει με νοικοκυρεμένες πλεονασματικές χρήσεις μειώνοντας το χρέος των άνω των 10.000.000 ευρώ σε κάτω από 5.000.000 ευρώ όταν η επιχορήγηση από 4.000.000 ευρώ το 2010 με το ζόρι υπερβαίνει σήμερα το 1.200.000 ευρώ, αλλά και να κάνει βήματα προόδου τόσο σε επίπεδο οργάνωσης (μητρώο κλπ) όσο και σε επίπεδο διοργανώσεων (Final 4 κυπέλλων χωρίς φαινόμενα βίας, ηλικιακά πρωταθλήματα σε συνδυασμό με στοχευμένη ανάπτυξη κλπ), εθνικών ομάδων (διακρίσεις ηλικιακών εθνικών ομάδων με αποκορύφωμα την 4η θέση της Εθνικής Νεανίδων στο Ευρωπαϊκό του 2014, επάνοδος Εθνικής Ανδρών στο World League κλπ) και προβολής (επαρκής χρόνος στη Δημόσια Τηλεόραση, νέα ιστοσελίδα, ραγδαία ανάπτυξη των social media). Παράλληλα, στην ανάπτυξη και στο Beach Volley, ο εθνικός σχεδιασμός που ομόφωνα εγκρίθηκε από το ΔΣ υλοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό, τα αποτελέσματα όμως χρειάζονται χρόνο για να φανούν. Πράγματι, αν δει κανείς τις προγραμματικές μας θέσεις πριν τις αρχαιρεσίες του 2012 (και προτίθεμαι να τις επαναδημοσιεύσω για να μπορεί να τις δει ο καθένας), θα διαπιστώσει ότι ποτέ δεν εμφανιστήκαμε ως «Μεσσίες», αλλά προτείναμε έναν συγκεκριμένο στόχο και τρόπο διοίκησης, μεγάλο μέρος του οποίου υλοποιήθηκε.
Με αυτά τα δεδομένα, οποιαδήποτε πρόταση για το αύριο θα πρέπει να είναι οικονομικά άρτια και τεκμηριωμένη για να αποφευχθούν αρνητικές καταστάσεις στο μέλλον (κατασχέσεις κλπ) που θα εμποδίσουν τη λειτουργία της Ομοσπονδίας, ενώ παράλληλα θα πρέπει να σέβεται, να μην απαξιώνει και να μη μηδενίζει το έργο που έγινε μέχρι σήμερα.
Στο πλαίσιο αυτό και ολοκληρώνοντας τις συζητήσεις με πρόσωπα του αθλήματος με τα οποία μοιραζόμαστε κοινό όραμα για το ελληνικό βόλεϊ, θα ανακοινώσουμε τις επόμενες ημέρες τις βασικές μας Αρχές, οι οποίες θα αποτελέσουν οδηγό για να συσπειρώσουμε κοντά μας όλο τον κόσμο του αθλήματος και να διεκδικήσουμε τη ψήφο των σωματείων στις 3 Σεπτεμβρίου για μια ισχυρή, οικονομικά καθαρή και αυτόφωτη Ομοσπονδία.
