Για την ώρα λοιπόν ας ασχοληθούμε μετά τα... ολίγα που είδαν τα ματάκια μας. Εντάξει ποιοτικό βόλεϊ δεν είδαμε, αλλά είδαμε κόντρες, ανατροπές και απρόβλεπτα φινάλε σε δύο ματς που οι περισσότεροι - για να μην πούμε όλοι - είχαν προδιαγράψει 3-0 σετ για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.
Κι επειδή αυτή την περίοδο παίζεται μόνο βόλεϊ και ποδόσφαιρο καλό είναι να μη μπερδεύουμε τα δύο αθλήματα. Για την ακρίβεια να μη μπερδεύουμε το βόλεϊ με το ποδόσφαιρο, ούτε να κάνουμε ποδοσφαιρικές αναλύσεις μεταξύ του «βασιλιά των αθλημάτων» που έχει 90 λεπτά διάρκεια και του βόλεϊ που είναι «κοινός θνητός των αθλημάτων» αλλά δεν έχει χρόνο και τα αποτελέσματα κρίνονται από τελειωμένες ενέργειες και όχι «χρονικές» καθυστερήσεις, σφυρίγματα και πέναλτι.
Το 3-2 σετ ειδικά όταν προέρχεται από ανατροπή της νικήτριας ομάδας από 0-2 σετ δεν έχει καμία σχέση με τη νίκη μιας ομάδας ποδοσφαίρου 3-2 γκολ ενώ έχανε με 0-2 γκολ στο ημίχρονο. Επίσης δεν είναι το ίδιο και για τον ηττημένο. Αυτός που προηγείται 2-0 στο ποδόσφαιρο και εν τέλει ηττάται δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα που προηγείται 2-0 σετ και χάνει 3-2.
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα και η ομάδα που χάνει ενώ προηγείται 2-0 σετ δεν έχει σχέση με την ομάδα που χάνει στο ποδόσφαιρο ενώ κερδίζει 2-0 γκολ. Μην τα ανακατώνετε όλα μαζί.
Στο βόλεϊ ο ένας πόντος που σε χωρίζει από την επίτευξη της νίκης δεν επιτυγχάνεται με καθυστέρηση στο χρονόμετρο και με πασούλες μέχρι να σφυρίξει ο ρέφερι.
Ο τελευταίος πόντος επιτυγχάνεται με τη μέγιστη δύναμη και ικανότητα, το μέγιστα άλμα. Και αν δεν το πετύχεις εσύ θα το πετύχει ο αντίπαλο σου. Ισοπαλία επίσης δεν υπάρχει, ούτε παρατάσεις...
Αν ο Ολυμπιακός προηγήθηκε 24-22 στο 4ο σετ και 14-13 στο 5ο σετ ή εάν ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε 2-0 σετ δε σημαίνει πως νίκησαν.
Αν παίζαμε ποδόσφαιρο θα τους αρκούσε να κάνουν... καθυστερήσεις κανένα μαϊμού τραυματισμό, καμία αλλαγή και με λίγο πασατέμπο θα σφύριζε ο ρέφερι.
Στο βόλεϊ, στο τένις, στην πυγμαχία το πράγμα είναι αλλιώς.
Ο τελευταίος πόντος είναι η αιωνιότητα σου, είναι το απόσταγμα του μυαλού και των δυνάμεων σου. Δεν έχεις μυαλό, δεν έχεις δύναμη, δεν έχεις αυτοπεποίθηση πήγες άκλαυτος.
Το ίδιο ισχύει και για το προβάδισμα του Φοίνικα και του ΠΑΟΚ.
Δε σημαίνει πως προκρίθηκαν στον τελικό. Ίσα, ίσα τώρα αρχίζουν τα βάσανα τους. Τωρα που μπαίνει στο πετσί του «φαβορί» και στο «πρέπει».
Ο Φοίνικας και ο ΠΑΟΚ κατέβηκαν συνειδητά με το χαρακτήρα του αουτσάιντερ είτε γιατί επέλεξαν αυτή την τακτική ή γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή.
Στο βόλεϊ όμως νικάει η ομαδα που έχει ψυχολογία, αυτή που έχει οργανωμένο σχέδιο εντός γηπέδου και μετά αυτή που είναι καλύτερα... οργανωμένη εκτός γηπέδου.
Η μοναδική οργάνωση που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι στο μυαλό των παικτών και των προπονητών. Με πενιχρά ανταλλάγματα, με πολλές θυσίες αθλητές και προπονητές καλούνται να εκπληρώσουν τα «πρέπει» των διοικήσεων τους και όσο πιο βαριές είναι οι φανέλες τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε γιατί όπως πάντα στην πίεση δεν έχει Plan B. Ο Μουνιόθ είναι προπονητής αλλά στο κοουτσάρισμα έχει εμμονές. Ακόμα και στο 1-5 του 5ου σετ κάθισε απαθής, επέμεινε στην επιθετική τακτική με τον Φίνγκερ και οι κόντρα επιθέσεις κυμάνθηκαν κάτω από 30%. Το μυαλό των ξένων παικτών του δεν φάνηκε να είναι στην Αθήνα και οι Έλληνες παίκτες που μπορούσαν να προσφέρουν, όπως ο Ασπιώτης, κρατήθηκαν στον πάγκο.
Από την άλλη είχες έναν Φοίνικα που στον πάγκο του είχε τον Γιάννη Ορφανό ο οποίος για τρίτη χρονιά παίρνει την ταυτότητα του Μουνιόθ. Τον είχε καταστρέψει ως προπονητής του Ηρακλή και τα ίδια έκανε και στον πρώτο αγώνα. Δε θα αναφέρουμε πως μεταμόρφωσε τον Βασίλη Κωστόπουλο αλλά και τον δευτεραθλητή Ευρώπης Ζίγκα Στερν. Ο Φοίνικας είχε επίσης την ευτυχία να λάμψει το αστέρι του τεράστιου Σέρβου πασαδόρου Μπουτσούγιεβιτς αλλά κυρίως είχε την τύχη να μην πληρώσει ακριβά τα λάθη σε σερβίς και επίθεση που έκαναν οι παίκτες του. Αξίζει προσοχής ο νεαρός Νίκος Μήλης ο οποίος δεν δεύτερη φορά αποδεικνύει πως μπορεί να σηκώσει τη βαριά θέση του διαγωνίου.
Και πάμε στο Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός είχε 21 μπλοκ, έναντι 13 του ΠΑΟΚ, είχε 60% υποδοχή, έναντι 56% του ΠΑΟΚ, είχε και 47% αποτελεσματικότητα επίθεσης έναντι 40% του ΠΑΟΚ και έχασε τον αγώνα. Είπαμε στο βόλεϊ δεν κερδίζει αυτός που βάζει περισσότερα... γκολ, αλλά αυτός που κάνει αυτά που πρέπει την ώρα που πρέπει. Η διαφορά των δύο ομάδων ήταν πως ο μεν ΠΑΟΚ είχε την πολυτέλεια να αλλάξει πασαδόρο και να βγάλει τον Τερζή και να βάλει τον Φιλίποφ και να αλλάξει και διαγώνιο βάζοντας τον Μπούτο στη θέση του Αρμενάκη.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την πολυτέλεια να αλλάξει τον κακό Δανό πασαδόρο Γιάκομπσεν μετά το 3ο σετ (και για πρώτη φορά εφέτος) αλλά ούτε και να έχει δεύτερη λύση για τη θέση του ακραίου. Ο Ανδρεόπουλος ίσως θα έπρεπε να τα κάνει ανάστα ο Κύριος γυρίζοντας τον Ράπτη ακραίο δίνοντας ανάσα στον Χαράλαμπο ή στον Τσάτσιτς και να δοκίμαζε επιτέλους το χαρτί του πιτσιρικά Παλαιολόγου που στην τελική είχε απέναντι του τον συνομήλικο του Μπούτο. Ο Παναθηναϊκός κόλησε και στην περιστροφή του τάι μπρέικ με σερί 8-0 που για το επίπεδο του δεν επιτρέπεται.
Προπονητές δεν είμαστε. Ούτε και ξερόλες. Εχουμε γράψει «πατάτες» και έχουμε κάνει λάθη όσα και των παικταράδων σε κάθε αγώνα. Ετσι είναι. Μόνο οι τεμπέληδες και οι νεκροί δεν κάνουν λάθη.
Το μόνο που έχουμε μάθει εδώ και 30 χρόνια είναι να σεβόμαστε τους αθλητές και ειδικά τους Έλληνες που έρχονται από τον πάγκο χωρίς το βάρος του φαβορί.
Για παράδειγμα ο Σωτηρίου, ο Εφραιμίδης, ο Γάτσης είναι παικταράδες συγκεκριμένων αποστολών και ελάχιστοι προπονητές τους έχουν αξιοποιήσει.
Η σειρά των ημιτελικών έχει δρόμο ακόμα και λόγω του υγειονομικού πρωτοκόλλου στο ΟΑΚΑ υπάρχει εξαερισμός αλλά όχι και κλιματισμός. Οι ανάσες είναι βαριές ακόμα και για απλό περπάτημα και μάλιστα σε ημέρες καύσωνα.
Οι παίκτες έρχονται από τετράμηνη καραντίνα και οι αγώνες που είναι μεγάλοι σε διάρκεια είναι παγίδα για ανατροπές.
Εδώ που έχουμε φτάσει η ψυχολογία του «χαλαρά» κερδίζει το φαβορί του «πρέπει» αλλά πάνω απ΄ όλα συνειδητοποιείστε πως το ΟΑΚΑ αυτές τις ημέρες είναι το μοναδικό γήπεδο σε όλο τον πλανήτη που παίζεται βόλεϊ.
Η δε ΕΡΤ προβάλει τηλεοπτικά το υπέροχο άθλημα του βόλεϊ που παίζεται στην πιο όμορφη εγκατάσταση της Ελλάδας και είναι στο χέρι της να διατηρήσει ένα εγγυημένο και οικονομικό προϊόν που μόνο κέρδος και πρεστίζ της αποφέρει.
Ας τα σεβαστούμε όλα αυτά, ας τα ζήσουμε εν μέσω της μιζέριας και της αβεβαιότητας του κορονοϊού και ας υποκλιθούμε όλοι μαζί στην προσπάθεια των παικτών.
Ας χειροκροτήσουμε τις μοναδικές ομάδες που τιμούν το άθλημα σε όλο τον πλανήτη και που στη συνείδηση μας είναι πρωταθλητές. Απλά αναζητάμε την ομάδα που θα πάρει την κούπα και θα μπει στη χρυσή βίβλο.
Από την γκρίνια και την κριτική υπάρχει και η απόλαυση ατελείωτων σετ απρόβλεπτης εξέλιξης. Καλό μήνα...
Κώστας Ασημακόπουλος