Πέρασαν μέρες από εκείνο το απόγευμα, που στο γραφείο έσκασε η βόμβα. "Πέθανε ο Νίκος, ο Σαμαράς, ο βολεϊμπολίστας". Δε γίνεται, δε μπορεί να είναι αλήθεια. "Μα αυτός είναι παλίκαρος" σκέφτηκα. Δε χρειάστηκε να περάσουν πολλά λεπτά για να επιβεβαιωθεί ότι ο... παλίκαρος αυτός, είχε λυγίσει. Ακόμα κι αυτός. Ξέρετε, αισθάνομαι ότι δεν δικαιούμαι να γράψω κάτι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έστω κι αν αυτός υπήρξε (κυριολεκτικά) είδωλο της νεότητάς μου. Δεν είναι υπερβολή αυτό που θα εκμυστηρευτώ...

Για εμένα, στα 18 χρόνια μου και λίγο πριν γνωρίσω τον κανονικό, ο Νικόλας ήταν ο... Νικ, ο Γκάλης του ελληνικού βόλεϊ. Για λόγους προσωπικούς που δεν έχουν σημασία να τους αναλύσουμε. Αισθάνομαι όμως, ότι δεν έχω δικαίωμα να γράψω για τον Σαμαρά. Γιατί τις τελευταίες ώρες συνειδητοποίησα ότι ανήκω κι εγώ σε αυτή την κάστα των "ακούσιων δημίων".

Αυτών των ανθρώπων, δηλαδή, που ναι, σοκαρίστηκαν στο άκουσμα του θανάτου του Νικόλα, που, ένιωσαν το στήθος του να γεμίζει με έναν απροσδιόριστο πόνο, που είδαν το φιλμ της ζωής τους να ξετυλίγεται προς τα πίσω και να κάνει στοπ καρέ στο πρόσωπο του "αετού". Και που εν τέλει, για ακόμα μία φορά, πείστηκαν(-με) ότι δεν πεθαίνουμε κατά λάθος, αλλά όλοι εμείς, ζούμε κατά τύχη!

Ποια είναι αυτή η περίφημη κάστα; Είναι αυτή που ακούσια μεν, με ισχυρό σιωπηλό θόρυβο δε, καταβαραθρώνει την ψυχολογία συνανθρώπων, που τους καταδικάζει σε απομόνωση, παρότι μερικά χρόνια πριν, τους είχαν διαρκώς στο κεντρικό κάδρο του ενδιαφέροντός τους.

Για να εξηγηθώ κι επειδή δε μου αρέσει να κοροϊδεύω, δεν είμαι υπέρ των Ελλήνων Βετεράνων. Ελάχιστοι είναι αυτοί που προσελκύουν την προσοχή και το ενδιαφέρον  μου. Διότι έχω την αίσθηση, ότι οι πιο ηλικιωμένοι από αυτούς ανήκουν σε μία κατηγορία ανθρώπων που δεν αναζήτησαν την επιμόρφωση στο αντικείμενό τους, δεν αφιερώθηκαν στην εκτός γηπέδου ζωή τους και πίστεψαν ότι επειδή κάποτε ήταν σπουδαίοι, η ζωή θα συνεχίσει να τους ανταμείβει χωρίς οι ίδιοι να προσπαθήσουν καν. Αποστρέφομαι επίσης αυτούς, που ακολούθησαν άλλο δρόμο, ανεβαίνοντας όμως σε διάφορα άρματα...

Είναι λιγοστοί αυτοί που κερδίζουν το σεβασμό μου. Οχι μόνο ως πρόσωπα, μα επίσης, ως χαρακτήρες και κριτικοί της αθλητικής καθημερινότητάς μας. Θεωρώ ότι η άποψη που εκφράζουν πολλοί είναι απαίδευτη, παραμένει μακριά από το ακόνι της ενημέρωσης και το γυαλόχαρτο του εκσυχρονισμού. Και δε με ενδιαφέρει να ακούσω μία μεταφορά γνώσης που αποκτήθηκε εμπερικά πριν από 20-30-40 χρόνια και την οποία σώνει και καλά, πρέπει να την παντρέψουμε με αυτό που συμβαίνει σήμερα, έστω κι αν οι εποχές είναι τελείως, μα εντελώς διαφορετικές και η εξέλιξη έχει μεταμορφώσει τα πάντα γύρω μας. Είναι ανόητο.

Παρόλα αυτά, όμως, θεωρώ ότι κι εγώ ανήκω στην κάστα των "ακούσιων δημίων". Της ομάδας των ανθρώπων, που μέχρι να μας τινάξει τα μυαλά η είδηση, το σοκ, ο θλιβερός τόνος του θανάτου, εμείς αλλού ρεμβάζουμε. Πόσοι από εμάς γνώριζαν τι έκανε ο Νίκος Σαμαράς σήμερα; Πόσοι ξέραμε που βρίσκεται;

Πόσοι ασχοληθήκαμε να μάθουμε τι συνέβη από τότε που  αποφάσισε να φύγει μπροστά από τα φώτα; Πόσοι ήθελαν πραγματικά να ξέρουν ότι συχνά πυκνά βρισκόταν στο Λήμνο κι έκανε προπόνηση σε μικρά παιδιά; Προσωπικά, αν δεν υπήρχε η συμμαθήτριά μου, η Βίκυ, φίλη από το παρελθόν που ζει με την οικογένειά της στη Λήμνο και ο γιος της είχε προπονητή τον Νικόλα, δεν θα είχα την παραμικρή ιδέα για τα πεπραγμένα του. Και δε γνώριζα ότι ο Νικόλας έκανε προπόνηση με τον Μίλωνα μέχρι να μιλήσω από αέρος με τον Θανάση Πανούσο. Διότι, δεν ασχολήθηκα, δεν ενδιαφέρθηκα.

Οπως συμβαίνει με πολλά πρόσωπα. Αυτά, που εμείς, είτε είμαστε δημοσιογράφοι, είτε πολιτικοί, είτε απλοί άνθρωποι, οδηγούμε σε έναν αργό ψυχολογικό θάνατο, που κατατρώει το σαράκι τους, μέχρι να έρθει ο μαυροφορεμένος κύριος να κόψει επισήμως το νήμα.

Παιδιά όπως ο Σαμαράς, που μεγάλωσαν μέσα στη δημοσιότητα, την αγάπη, τον θαυμασμό και το μονοπάτι της καριέρας τους φωταγωγείτο από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών και των τηλεοπτικών φακών, δεν έχουν ανάγκη τη συμπάθεια μετά θάνατον. Εχουν ανάγκη την ισορροπία όταν τα φώτα σβήσουν. Ισως και μίας ευκαιρίας. Γιατί θα κληθούν να ζήσουν ένα βίο διαφορετικό από αυτόν που είχαν συνηθίσει. Τότε όμως, είναι που όλοι τους ξεχνούν. Ο θαυμασμός γίνεται υπόκωφος κι ανακαλείται μονάχα όταν η φιγούρα σωριάζεται στο πάτωμα.

Το συναίσθημα σαν μόδα ξεπετάγεται εκείνη την ώρα της τραγικής είδησης... "Ελα μωρέ που θα μου πεις εμένα για τον Σαμαρά; Ξέρεις πότε τον είδα για πρώτη φορά να παίζει;" ακούστηκαν κάποιοι να λεν... Και να το εννοούν. Και να κλαίνε με ειλικρινά δάκρυα, τα οποία όμως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν φυλαγμένα για άλλες καταστάσεις, για άλλες αιφνίδιες απώλειες, ανθρώπων που δεν γνωρίζαν καν που βρίσκονται. Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται.

Ειλικρινά λυπάμαι για τον εαυτό μου και για όλους τους ομοίους μου. Χαίρομαι για το συναίσθημά μου, προβληματίζομαι για τη σκέψη μου. Είμαι κι εγώ ένας δήμιος. Σαν το Σαμαρά δεν έχουν υπάρξει πολλοί Ελληνες αθλητές σε ομαδικά αθλήματα. Ελάχιστοι είναι. Ας σκεφτούμε όμως ότι αν ο Νικόλας έφυγε, υπάρχουν δίπλα μας, άλλοι, που αξίζουν της προσοχής μας.

Του ενδιαφέροντός μας. Την ελάχιστης αναγνώρισης. Του μοντέλου που εξυπηρέτησαν ως αθλητές, των στιγμών που μας πρόσφεραν. Ας μην είναι ο θάνατος αυτό που ανασύρει το συναίσθημα. Ας είναι η ζωή. Για να το απολαμβάνουν όταν πρέπει κι αυτοί οι άνθρωποι που το έχουν ανάγκη. Πριν φύγουν! Υπάρχουν πολλοί που το δικαιούνται και το αξίζουν.