Ήταν Νοέμβριος του 1985 κι εκεί του είπα χωρίς περιστροφές ‘Εσύ θα έρθεις να παίξεις βόλεϊ’ και τον πήρα και πήγαμε στο γήπεδο. Στην αρχή μου ξέφυγε και δεν ήθελε να συνεχίσει, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να πάω σπίτι του. Εκεί τον παρότρυνε η γιαγιά του κι έτσι ξεκίνησε», θυμήθηκε ο σπουδαίος προπονητής, με την συγκίνηση στη χροιά της φωνής του να είναι κάτι παραπάνω από έντονη. Από την τελευταία τους συνάντηση έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά οι σχέσεις τους ήταν πάντα εξαιρετικές.
«Ο Νίκος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ταλέντο που πέρασε από τα χέρια μου. Ήταν αφοσιωμένος σ’ αυτό που έκανε και γι’ αυτό έπαιζε μέχρι τώρα. Πολλοί τον είχαν παρεξηγήσει, αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος που παρουσίαζαν κάποιοι. Εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα μαζί του, απλά όταν λες τα πράγματα με το όνομα τους, τότε ακούς και… διάφορα. Κρίμα γιατί έφυγε ένας σπουδαίος αθλητής και άνθρωπος».
