«Αξίζει ένας αθλητής να ασχοληθεί με τον Πρωταθλητισμό; Τι χρειάζεται για να φτάσει εκεί;». Αυτό ήταν το θέμα που ανέλυσε η πρωταθλήτρια Ευρώπης με τρεις παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πραγματικά συγκίνησε το κοινό που βρέθηκε στην αίθουσα της Ενώσεως Συντακτών Πελοποννήσου Ηπείρου και Νήσων. Μίλησαν ακόμα οι προπονητές του μπιτς βόλεϊ Στάθης Χανδρινός, Βαγγέλης Κουτουλέας, ο υπεύθυνος μπιτς βόλεϊ της ΕΟΠΕ Αλέκος Παρασκευόπουλος με θέμα «διοργάνωση τουρνουά μπιτς βόλεϊ και ανάπτυξη του μπιτς βόλεϊ», ο Αντώνης Σχοινάς εκ μέρους της Ομόνοιας Ναυπάκτου ανέλυσε το θέμα «Παράπλευρα Οφέλη διοργανώσεων Beach Volley - Το παράδειγμα του “AHEPA CUP” στη Ναύπακτο», ο αντιπρόεδρος του ΣΥΝ.ΔΙ.ΠΕ.ΠΕΛ/ΣΟΥ & Υπεύθυνου για το Beach volley στην Πελοπόννησο Παναγιώτη Γκόλφη και ο δημοσιογράφος του volleynew.gr Κώστας Ασημακόπουλος με θέμα η «προβολή των σωματείων και τα social media».
Την ημερίδα τίμησαν με την παρουσία τους ο πρώην πρόεδρος της ΕΟΠΕ Γιώργος Μελισσουργός, βετεράνοι αθλητές και παράγοντες σωματείων από όλη την Πελοπόννησο αλλά και τη Στερεά Ελλάδα.
ΠΑΤΡΑ 30/08/2019
ΗΜΕΡΙΔΑ ΒΟΛΕΥ & Beach Volley. ΚΑΡΑΝΤΑΣΙΟΥ Β.
ΘΕΜΑ–Αξίζει ένας αθλητής να ασχοληθεί με τον Πρωταθλητισμό; Τι χρειάζεται για να φτάσει εκεί;
Αγαπητοί φίλοι,
Ένα τέτοιο θέμα δεν θα είχε ενδιαφέρον να το αναπτύξει ένας αθλητής , αν δεν ανέφερε κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία που να δίνουν το στίγμα της δικής του πετυχημένης ιστορίας. Ξεκινώντας λοιπόν από μένα προσωπικά, θα θελα να μοιραστώ μαζί σας λίγα στοιχεία εν συντομία ,όπως ότι ο Πρωταθλητισμός άρχισε να εισδύει στο μυαλό μου στην ηλικία των 18 ετών.
Από τα 13 μου χρόνια άρχισα να εντάσσομαι στα αγωνιστικά τμήματα της ομάδας μου και να ακολουθώ τους στόχους που έθετε, ορθολογικά θα έλεγα ο προπονητής μου, με βάση την ηλικία και το ταλέντο της ομάδας που διέθετε.
Από τα 16 κιόλας άρχισα να επιλέγομαι ανάμεσα σε χιλιάδες παιδιά για να πλαισιώσω τις εθνικές ομάδες Κορασίδων Νεανίδων και Γυναικών … και όσο συνέχιζα πραγματικά μεγάλωνε η όρεξή μου, για περισσότερη προπόνηση.
Μεγαλώνοντας και φτάνοντας προς το τέλος της καριέρας μου, κοίταξα πίσω και σκέφτηκα, ότι από το 1986 που ξεκίνησα έως το 2008 τελικά που σταμάτησα, αυτό που τελικά κατάφερα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν κάτι μικρό αλλά μάλλον κάτι μεγάλο.
Έπαιξα σε 3 Ολυμπιακούς αγώνες, κατέκτησα 3 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, κατέκτησα ένα Παγκόσμιο Grand Slam και άλλα Παγκόσμια μετάλλια με σύμμαχο, τη σκληρή δουλειά, τον προσωπικό εγωισμό και την υπακοή σε όσους με κατεύθυναν. Κατάφερα περισσότερα από όσα ονειρευόμουν Άξιζε όλο αυτό λέτε; Εγώ λέω άξιζε 100%.
Διότι όταν ο αθλητής επέλεξε αυτό το δρόμο, παίρνει μεν ένα μεγάλο ρίσκο στη ζωή του, αγωνιζόμενος αμέτρητες ώρες στο γήπεδο χωρίς να ξέρει αν θα καρποφορήσει στο τέλος η προσπάθεια του, όταν καταφέρνει δε, τελικά και έρθουν αυτά οι στιγμές «δόξας και καταξίωσης», τότε γιγαντώνεται το κίνητρό του και μεταμορφώνεται σε έναν αληθινό πρωταγωνιστή της τύχης του.
Τότε είναι που αρχίζει να ανταμείβεται πρώτα ηθικά, για την επιμονή του φτιάχνοντας μέσα του έναν σκληραγωγημένο και δυνατό χαρακτήρα, ακολούθως υλικά βελτιώνοντας τη ποιότητα της δικής του ζωής και της οικογένειάς του.
Καταφέρνει να κατακτήσει και κοινωνική καταξίωση όταν φτάσει εκεί. Αρκεί να είναι εκεί με όλο του το «είναι». Και πάμε στο δεύτερο σκέλος.
Πως φτάνει κανείς εκεί στο «μεγάλο σκαλί του βάθρου».
Η γνώμη μου είναι ότι ένας αθλητής θα φτάσει εκεί με:
-Κίνητρο και ισχυρή θέληση να εξελιχτεί και να φτάσει τα πρότυπά του.
-Αφοσίωση, σκληρή δουλεία και θυσίες.
-Υποστηρικτικό και σωστό περιβάλλον (προπονητής, συμπαίκτες, οικογένεια και Ομοσπονδία).
Όλα αυτά θα πρέπει να συνυπάρχουν για να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση και την ασφάλειά του, σε αυτό τον δύσκολο αγώνα.
Κλείνοντας, θέλω να σας πω ότι γνώμη μου είναι ότι «Ταλέντο γεννιέσαι αλλά Πρωταθλητής γίνεσαι!»
Ευχαριστώ!
Βάσω Καραντάσιου
