Ανεξάρτητα από τη θέση που κατακτούσαν οι ομάδες μας, κατά την επιστροφή των αποστολών στο σπίτι, υπήρχε απ΄ όλους η ίδια γλυκόπικρη γεύση. Ημασταν εντός 12αδας, ήμασταν εντός 8αδας, ήμασταν στα προημιτελικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος δύο φορές, ήμασταν στην 5η θέση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, γενικά ό,τι και να ήμασταν πάντα υπήρχαν αυτοί που μιλούσαν για «επιτυχία» και πάντα αυτοί που μιλούσαν για «αποτυχία».
Μόνο στην Ελλάδα αυτά. Τα έχουμε πει πολλές φορές. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει «το κάτι άλλο που είναι από πίσω», αυτοί που συγκυριακά είναι κοντά στην ΕΟΠΕ και αυτοί που είναι μακριά. Και έτσι πάντα τα αφήνουμε όλα στη μέση γιατί δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε αξιολόγηση. Δεν θα αναφερθώ στον παράγοντα άγνοιας βασικών αρχών του αθλητισμού και του βόλεϊ. Θα πάρω ως δεδομένο την κοινή λογική ενώ μέσου ανθρώπου που γνωρίζει τα βασικά.
Aν είσαι αποτυχημένος και άσχετος με το αντικείμενο δε μπορείς να κρίνεις ποια είναι η επιτυχία. Σε μία διοργάνωση που είσαι φαβορί για το χρυσό μετάλλιο και το ασημένιο μετάλλιο είναι αποτυχία. Αν παλεύεις για την επιβίωση η 16η θέση είναι επιτυχία.
Με άλλα λόγια πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι για να κρίνεις τι κατάφερες. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στο βόλεϊ αλλά και στη ζωή μας. Αλλιώς στο τέλος για όλα φταίνε οι κακοί προπονητές που άργησαν να κάνουν αλλαγές, οι κακοί παίκτες που χάνουν τις επιθέσεις, οι κακοί δημοσιογράφοι, οι κακοί μπασκετικοί που μας κυνηγάνε και ο κακός μας ο καιρός.
Για να κρίνεις την κατάταξη σου σε μία διοργάνωση, σε ένα πρωτάθλημα και στη ζωή πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι και τι μπορείς να πετύχεις. Η τύχη παίζει το ρόλο της αλλά όταν έχουν τελειώσει οι αγώνες και κάθεσαι απαθής. Μέσα στον αγώνα που μπορείς να κάνεις πολλά κρατάς την τύχη σου στα χέρια σου. Μετά τον αγώνα σε κρατάει αυτή.
Ξεκάθαρα οι παρουσίες των δύο Εθνικών ομάδων ανδρών και γυναικών στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που αγωνίστηκαν κρίνονται επιτυχημένες ή αν προτιμάτε έπιασαν ταβάνι με τα σημερινά δεδομένα. Με τα δεδομένα άλλων εποχών κάναμε μία τρύπα στο νερό, ειδικά οι άνδρες. Διαλέξτε και πάρτε. Συζητήστε για το σήμερα ή για το χθες. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Προσωπικά θέλω να συζητάω για το σήμερα με οδηγό το χθες και κριτή το μέλλον.
Η Εθνική γυναικών μετά από τρεις δεκαετίες πέτυχε όχι μία, αλλά δύο νίκες επί δύο πολύ δυνατών σχολών όπως της Γαλλίας και της Φινλανδίας. Ηταν δύο στοχευμένες εμφανίσεις μιας ομάδας που έδειξε πως είχε καλή προετοιμασία. Επίσης ήταν ανταγωνιστική με τις υπόλοιπες ομάδες (Σερβία, Τουρκία, Βουλγαρία). Οι δύο πρώτες έδωσαν ρεσιτάλ στον τελικό και η Βουλγαρία μπήκε στην 8αδα. Η συνολική εικόνα της Εθνικής γυναικών πιστώνεται στον Ισπανό Ναράνχο αλλά και στη φιλοδοξία των κοριτσιών αλλά αυτό δεν φτάνει.
Εδώ και χρόνια στο ελληνικό γυναικείο βόλεϊ έχουμε λάθος πρότυπα σχετικά με τις θέσεις κλειδιά όπως είναι οι ακραίες και οι διαγώνιες. Ειδικά στις ακραίες πρέπει να γίνουν πολλά και να αναθεωρηθούν όλα τα δεδομένα. Χωρίς υποδοχή και σερβίς Εθνική γυναικών στην 8αδα Ευρωπαϊκού δεν θα ξαναδούμε ποτέ. Κανείς προπονητής στον Κόσμο δε μπορεί να κάνει θαύματα με την Εθνική γυναικών όταν έρχονται από κάτω χιλιάδες αθλήτριες χωρίς να γνωρίζουν υποδοχή, πάσα και άμυνα. Ο Ναράνχο πέτυχε όσο κάθισε στην Ελλάδα παρότι και οι απολαβές αλλά και η «παρτ τάιμ» συνεργασία που καθιερώθηκε εξ αρχής αποτέλεσε τροχοπέδη.
Σύντομα το ΔΣ της ΕΟΠΕ θα κληθεί να αποφασίσει για την ανανέωση του συμβολαίου του Ισπανού. Εάν είναι να έρθει κάποιος «γκουρού» είναι καλοδεχούμενος, αλλά εάν είναι να φύγει ο Ισπανός για να μην δυσαρεστηθούν ορισμένοι και ορισμένες στο εθνικό συγκρότημα τότε τα μέλη της ομοσπονδίας θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλο δίλημμα.
Η Εθνική ανδρών επέστρεψε και αυτή στο Ευρωπαϊκό. Και αυτή πέτυχε αν κρίνουμε το υλικό που διαθέτει αυτή τη στιγμή το ανδρικό βόλεϊ στην Ελλάδα αλλά και την διαχείριση που έγινε. Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είναι ένας μεγάλος ήρωας που άντεξε την τελευταία διετία στο εθνικό συγκρότημα αλλά «έσκασε» στην τελική ευθεία για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάνοντας λάθη στο σχεδιασμό μίας ομάδας που κάθε μέρα είχε έναν δύσκολο αγώνα. Και αναφέρομαι κυρίως στην περίπτωση του Δημήτρη Τζούριτς τον οποίο έπρεπε να κρατήσει με νύχια και με δόντια μέχρι το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε γιατί θα χρειαστούμε κανένα σεντόνι για να γράψουμε πάνω του.
Εκ του αποτελέσματος πάντως ακόμα και να ήταν ο Τζούριτς η ελληνική ομάδα ούτε τη Ρωσία θα κέρδιζε, ούτε την Βουλγαρία, ούτε την Ιταλία, ούτε την Γαλλία. Απλά θα ήμασταν πιο ανταγωνιστικοί. Δεν θα σταθώ στην τάδε ή στην δείνα αλλαγή. Θα ρωτήσω όμως γιατί δεν δοκιμάσαμε να υπάρχει στην Εθνική και ο Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος και ο Ράπτης να βοηθήσει και ως διαγώνιος. Λέμε τώρα...
Επίσης θα σταθώ σε ένα ζήτημα που αποτελεί κυριολεκτικά καρκίνο για το βόλεϊ και την πορεία των Εθνικών ομάδων για δεκαετίες ολόκληρες. Ποτέ μα ποτέ όσοι βρίσκονται πίσω ή και μπροστά από τον προπονητή δεν έχουν αναλύσει το σύστημα διεξαγωγής των διοργανώσεων. Στον αγώνα με την Πορτογαλία που ηττηθήκαμε επειδή δεν «απαντήσαμε» ποτέ στις αλλαγές που έκανε ο αντίπαλος προπονητής, χάσαμε ένα τσουβάλι σερβίς. Λάθη επί λαθών. Η απώλεια των πόντων εκείνη τη στιγμή ισοδυναμούσαν με την πρόκριση. Δεν κυνηγούσαμε μόνο νίκη αλλά και πόντους σε περίπτωση ήττας.
Είναι η λεγόμενη διαχείριση των αγώνων και της διοργάνωσης που όπως αποδείχτηκε δεν διέθετε η Εθνική ανδρών ή τουλάχιστον αυτό φάνηκε από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Οπως φάνηκε πως ο Ανδρεόπουλος ήταν «μόνος» του. Δεν είχε βοήθειες. Αντί λοιπόν να ιδρώνουμε μέχρι τελευταία ώρα για την πρόκριση θα έπρεπε να είχαμε κατά νου όλα τα σενάρια της πρόκρισης. Δεν υπάρχουν μόνο οι νίκες και ήττες. Αγωνιστικά όλοι οι αθλητές έδωσαν ότι μπορούσαν και μπράβο τους.
Εστω και τώρα όμως ήρθε η ώρα να προβληματιστούμε για το ανδρικό βόλεϊ. Δεν γίνεται να παίζουν στο ανδρικό βόλεϊ μόνο τα παιδιά των παλιών παικτών και οι ανιψιοί των παραγόντων. Πρέπει να δοθούν κίνητρα εδώ και τώρα από την ΕΟΠΕ προς όλους τους συλλόγους να βρουν λύσεις και να ανακαλύψουν παιδιά από τα σχολεία, τις οικογένειες και αν είναι δυνατόν από άλλα αθλήματα. Να πιεστούν να δημιουργήσουν τμήματα ανδρικού βόλεϊ και να ανεβάσουν το επίπεδο στο γυναικείο βόλεϊ. Μην επαναπαύονται στις εύκολες λύσεις με εισοδηματικά κριτήρια, διαφορετικά ακόμα και την 16αδα στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα την βλέπουμε στο μέλλον μόνο με τα κιάλια.