«Ο αρχικός στόχος ήταν να βρεθούμε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, μέσω της καλής δουλειάς που έγινε την περασμένη Άνοιξη και της πέμπτης θέσης που κατακτήσαμε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ήρθαμε στην Ταϊλάνδη, προκριθήκαμε στις 16 καλύτερες ομάδες και όπως είναι φυσικό, όσο προχωράς οι στόχοι αλλάζουν προς τα πιο υψηλά» απαντά ο κ. Καλμαζίδης, αναφερόμενος στον προσεχή αντίπαλο της Εθνικής.
Όσο για την ανάλυση των «πλάβι»;
«Τις γνωρίζουμε καλά. Δεν είναι όπως με την Κίνα ή την Ιαπωνία που παίζουν ένα διαφορετικό βόλεϊ, το οποίο ήταν άγνωστο σε μας. Ξέρουμε τα δυνατά σημεία τους, γνωρίζουμε όμως και τις αδυναμίες τους, στις οποίες θα επικεντρωθούμε για να τις εκμεταλλευτούμε. Σίγουρα, θα πρέπει να προσαρμόσουμε το μπλοκ και την άμυνά μας στην Μπόσκοβιτς (διαγώνιος), η οποία παίρνει πολύ μεγάλο μέρος των επιθετικών προσπαθειών της ομάδας της».
Η επόμενη διασταύρωση, πάντως, του νικητή στον αγώνα της Εθνικής είναι «ερεθιστική», καθώς για την είσοδο στα ημιτελικά θα παίξει με τη Σλοβενία ή το Περού.
«Βλέπουμε αποκλειστικά το αυριανό παιχνίδι: πόντο-πόντο, σετ-σετ. Αν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, μετά βλέπουμε με ποιον θα παίξουμε και τι θα κάνουμε».
Έχεις δει κάποια νέα στοιχεία σε αυτή τη διοργάνωση;
«Το γυναικείο βόλεϊ, σε όλο τον κόσμο, έχει κάνει βήματα μπροστά και όλο και περισσότερες ομάδες έχουν ανεβεί επίπεδο. Εγώ, για παράδειγμα, έβλεπα το Μεξικό στο χθεσινό αγώνα, που νίκησε την παγκόσμια πρωταθλήτρια Τουρκία αν και είχε ήδη αποκλειστεί. Το επίπεδο του γυναικείου βόλεϊ ανεβαίνει επίπεδο συνεχώς σε όλο τον κόσμο, ενώ βλέπουμε και εντυπωσιακούς σωματότυπους».
Οι επιτυχίες της ομάδας, η οποία μετά το πέρας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ανεβαίνει ηλικιακά στις Νεανίδες, δείχνει το δρόμο και για την Εθνική Γυναικών;
«Δεν μπορούμε να κάνουμε παραλληλισμούς με μια τέτοια επιτυχία, γιατί το όριο της ηλικίας, που στις Γυναίκες δεν υπάρχει, περιορίζει τα πράγματα. Ήδη, πάντως, ο μέσος όρος της Εθνικής ομάδας Γυναικών είναι χαμηλός. Ηλικιακά, τα κορίτσια που είναι εδώ δεν είναι τόσο μακριά από τις υπόλοιπες. Αυτός είναι και ο στόχος μου, να κάνουμε κάτι όχι από αύριο αλλά από ΄΄μεθαύριο΄΄ και μετά, να χτίσουμε κάτι μέσα στα επόμενα 3-4 χρόνια, να δημιουργήσουμε μια δυνατή ομάδα με όλα αυτά τα κορίτσια που θα είναι τότε από 20-22 έως 28 ετών».
Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, η οικονομική κρίση φαίνεται να αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία των Ελλήνων αθλητών, του βόλεϊ στη συγκεκριμένη περίπτωση…
«Πράγματι, η κρίση μας έφερε στο σημείο που πρέπει να ξανασκεφτούμε τα πράγματα, να τα ξαναβάλουμε κάτω, να δούμε πώς μπορούμε να εξελίξουμε δικά μας παιδιά. Οφείλουμε να καταρτίσουμε ένα πλάνο, να κάνουμε έναν μακροχρόνιο σχεδιασμό για να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα».
Το δικό σου σχέδιο;
«Έχω καταθέσει προτάσεις, έχω κάνει συζητήσεις αλλά είναι αρκετά τα μέρη που εμπλέκονται σε ένα σωστό σχεδιασμό: τα σχολεία, η Ομοσπονδία, τα σωματεία, οι αθλήτριες, το εκπαιδευτικό σύστημα, το υπουργείο Παιδείας ή η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, όλα αυτά πρέπει να δουλέψουν και με τον ίδιο προγραμματισμό και προς τον ίδιο στόχο».
Πιο συγκεκριμένα;
«Έχω καταθέσει αναλυτικά τα πλάνα μου στην Ομοσπονδία. Τα πάντα όμως, επιμένω, πρέπει να γίνουν σε συνεννόηση με τα σωματεία. Π.χ. εγώ είμαι της άποψης ότι δεν μπορεί κάθε Άνοιξη να μαζεύεται η Εθνική για να κάνει ένα με ενάμισι μήνα προετοιμασία και ύστερα ξανά τον επόμενο Μάιο… Πρέπει να έχουμε πολύ πιο στενή συνεργασία με τις ομάδες και κατά τη διάρκεια του έτους».
Το αθλητικό σχολείο, καταλαβαίνω από τα λεγόμενά σου, είναι μια πολύ ελκυστική ιδέα…
«Όχι απλώς ελκυστική αλλά απαραίτητη. Ο δρόμος αυτός είναι δοκιμασμένος. Όταν έχει ανέβει τόσο το επίπεδο και ο ανταγωνισμός, ο μόνος τρόπος να συναγωνιστείς τις υπόλοιπες χώρες είναι κάπως έτσι: με πραγματικά αθλητικά σχολεία, υποστήριξη από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, γυμναστές… Γύρω από αυτό υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός, τον οποίο εμείς δυστυχώς δεν διαθέτουμε. Γι΄ αυτό, και μόνο το ότι βρισκόμαστε εδώ είναι άθλος, αφού παλεύουμε με τελείως διαφορετικές συνθήκες από ό,τι άλλες φορές».
Το πρώτο που παρατηρεί κάποιος βλέποντας τα επιτελεία των υπόλοιπων ομάδων, είναι ο (μεγάλος) αριθμός των ατόμων που τα συγκροτούν, εν αντιθέσει με τη «σπαρτιατική» ελληνική ομάδα.
«Δυστυχώς και τώρα και πριν ήμασταν έτσι. Ειδικά στο Ολυμπιακό Φεστιβάλ Νέων, ήμασταν μόνο εγώ και ο κ. Φλώρος. Καταλαβαίνουμε όλοι τις οικονομικές δυσκολίες, αλλά για κάποια πράγματα αξίζει να προσπαθείς λίγο παραπάνω, ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό».
Επειδή, εν τέλει, ο αθλητισμός είναι επένδυση στον Πολιτισμό…
«Βέβαια… Σε όλες τις δύσκολες περιόδους, οι εκάστοτε κυβερνώντες πρέπει να δίνουν στον κόσμο μια βαλβίδα εξαέρωσης από τα προβλήματα, τη στεναχώρια, το άγχος. Ο αθλητισμός μας βοηθά να ξεφεύγουμε και μας δίνει θετική ενέργεια και άποψη για τη συνέχεια».