Το ματς που ρίχνει την αυλαία της 2ης αγωνιστικής, ολοκληρώνεται με το νικηφόρο 3-0 σετ της Ιταλίας, όμως η κεντρική του Πολυκράτη Σάμου, στα 15 της χρόνια έχει πλέον περάσει στα κιτάπια της ιστορίας, ως η πρώτη διεθνής από τη Σάμο. Ένας άκρως τιμητικός τίτλος, όχι μόνο για την ίδια, αλλά για ολόκληρο το νησί.
«Χμ... Η πρώτη Σαμιώτισσα στην Εθνική... Δεν θα έλεγα πως αυτός ο τίτλος με βαραίνει ιδιαίτερα ή με φορτώνει με περισσότερες ευθύνες... Περισσότερο νιώθω περήφανη που προέρχομαι από ένα νησί σαν τη Σάμο και αισθάνομαι απλά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και βρίσκομαι εδώ πέρα» λέει η γεννημένη στο Βερολίνο, Ζωή Αιμιλιανού, λίγες ώρες πριν την αποψινή (20.30) καθοριστική αναμέτρηση της Εθνικής με τη Γερμανία για την είσοδο στην 8άδα της διοργάνωσης.
Άραγε όμως πως περιμένει τη μονομαχία απέναντι σε μία ομάδα με αρκετά οικεία στοιχεία στην ίδια;
«Μπορεί να γεννήθηκα στο Βερολίνο και να με συνδέουν κάποιες αναμνήσεις ή η εικόνα της πρεμιέρας με τους γονείς των Γερμανίδων αθλητριών στις κερκίδες να μου θύμισαν τους δικούς μου, αλλά όπως και να' χει είναι αντίπαλος και όταν θες να κερδίσεις δεν σε ενδιαφέρει τι εθνικότητα, τι ομάδα, τι χρώμα έχει ο αντίπαλος. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι σου και αυτό που πρέπει να κάνεις για να φτάσεις στη νίκη, όπως εξάλλου το ίδιο ενδιαφέρει και τον αντίπαλό σου» επισημαίνει η νεαρή διεθνής μπλοκέρ, που δεν μπήκε ποτέ στο δίλλημα επιλογής «Ελλάδα ή Γερμανία», αλλά ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μας διαβεβαιώνει πως «ό,τι και να γινόταν θα διάλεγα τη «γαλανόλευκη...» τονίζει με σιγουριά η Ελληνίδα μπλοκέρ.
Άλλωστε για την ίδια, ως αθλήτρια ομάδας από τη Σάμο, ο κόσμος της Εθνικής, οι αγώνες, οι αντίπαλοι, ο ανταγωνισμός μοιάζουν με κάτι... μαγικό, μία πρωτόγνωρη εμπειρία που θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τη ζήσει όσο περισσότερο γίνεται.
«Δεν είναι εύκολο να παίξεις βόλεϊ στη Σάμο.... Στο νησί τρώμε πολλές ώρες στις μετακινήσεις. καθώς δεν υπάρχουν αρκετά μεταφορικά μέσα για να βρεθούμε από το ένα σημείο στο άλλο και μολονότι σε σχέση και με άλλα νησιά που γνωρίζω, οι 6 ομάδες που έχουμε θεωρούνται πολλές, ωστόσο δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Όλες οι αντίπαλες γνωριζόμαστε πολύ καλά από πολύ μικρές, από τα μίνι τουρνουά που γίνονταν παλιά, γνωρίζω φάτσες, ξέρω μέχρι και πως σκέφτεται η αντίπαλός μου στη διάρκεια του αγώνα. Θα έλεγα, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, πως «διαβάζει» πλέον η μία το παιχνίδι της άλλης. Για αυτό και για μένα όλη αυτή η εμπειρία, είναι πολύ διαφορετική, «μαγική» καθώς αντικρίζω νέα πρόσωπα, γνωρίζω νέες συμπαίκτριες και γενικά όλο αυτό μοιάζει με κάτι το πρωτόγνωρο. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από ανταγωνισμό...» παραδέχεται η Αιμιλιανού.
Το ασχημόπαπο που έγινε... κύκνος!
Μιλώντας για τη μέχρι σήμερα πορεία της η διεθνής κεντρική, δεν έχει μείνει ασφαλώς ικανοποιημένη, αλλά εξέφρασε την ελπίδα πως η Εθνική θα δείξει τις πραγματικές της δυνατότητες, αρχής γενομένης από σήμερα.
«Μέχρι τώρα πιστεύω πως θα μπορούσαμε να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο, αλλά αισιοδοξώ πως θα μας βγει η καλή εμφάνιση και την περιμένω μάλιστα κόντρα στις Γερμανίδες. Δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι χωρίς να το παλέψουμε και ειδικά σήμερα θα πρέπει να τα δώσουμε όλα, αφού θεωρητικά είναι η τελευταία μας ευκαιρία για την 8άδα. Ειδικά στο ματς της πρεμιέρας ήμασταν πολύ αγχωμένες, κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει στην ομάδα. Δηλαδή κατεβαίναμε στα παιχνίδια, ειδικά στα φιλικά, και με «κλειστά μάτια» ήξερα πως όλα τα κορίτσια θα είναι «ένα», ομάδα με «Ο» κεφαλαίο» τόνισε η Αιμλιανού!
Η ενασχόληση της Ζωής με το βόλεϊ, που άρχισε πριν από 7 χρόνια συνεχώς για βόλεϊ, θυμίζει λίγο το παραμύθι του ασχημόπαπου που γίνεται κύκνος.
«Ξεκίνησα βόλεϊ στην 4η δημοτικού. Αφορμή στάθηκε ο φίλος μου από το νηπιαγωγείο, γιός του προπονητή μου και σημερινός αθλητή του Αίαντα, Λευτέρης Νικολαϊδης, που μίλαγε συνεχώς για το βόλεϊ . Εγώ τότε ήμουν ένα παχουλό κοντό κοριτσάκι και ένιωθα πολύ χάλια απέναντι στα άλλα κορίτσια και ήθελα να αθληθώ για να βελτιώσω την εξωτερική μου εμφάνιση. Άρχισα λοιπόν το βόλεϊ, υπό τις προτροπές των δικών μου που μου' λεγαν ότι θα χάσω κιλά και θα ψηλώσω, κάτι που δεν είχα καταφέρει κάνοντας νωρίτερα καράτε, χορό και μπάσκετ. Γενικά προσπαθούσα πολύ να αθληθώ».
Όπως ανέφερε και νωρίτερα το να παίζει βόλεϊ, καθώς και η ζωή το χειμώνα σε ένα νησί, δεν είναι κάτι εύκολο, πόσο μάλλον όταν πέρα από το γήπεδο καλείται να είναι συνεπής και στις υποχρεώσεις του σχολείου της. Ιδιαίτερα δε όταν η τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει σε σχέση με άλλες μαθήτριες δεν εκτιμάται όσο θα ήθελε.
«Το σχολείο και το βόλεϊ είναι αρκετά δύσκολο να συνδυαστούν, αφού το σχολείο μου στο Βαθύ απέχει περίπου μία ώρα με το λεωφορείο, οπότε φεύγω από το σπίτι μου στη Χώρα της Σάμου στις 07.00 και τελειώνω στις 15.00 και μετά έχω καθημερινές προπονήσεις 1,5-2 ώρες, οπότε για το διάβασμά μου δεν περισσεύει και πολύς χρόνος.
Φέτος πάντως τα πήγα πολύ καλά και έχω μείνει πολύ ευχαριστημένη, αν και κάποιες στιγμές, δεν κρύβω ότι υπήρξαν φορές που βγήκα και εκτός εαυτού. Συγκεκριμένα έκλαιγα από τα νεύρα, γιατί ήθελα να προλάβω και τα δύο και να τα κάνω σωστά, αλλά η μητέρα μου, ήταν πάντα εκεί για μένα μου και μου έδινε δύναμη. Δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στο σχολείο οι καθηγητές μπορεί να χαίρονται για τις συμμετοχές μας στα πανελλήνια πρωταθλήματα, αλλά θα περίμενα περισσότερη κατανόηση.
Το τηλεφώνημα του Πανούσου
Την περίοδο που η Σάμος φιλοξένησε το Κύπελλο Ελλάδας συμπτωματικά η Ζωή ήταν με τον αδελφό της στο Βερολίνο, αλλά είχε προλάβει να δει όλες τις προετοιμασίες που γίνονταν στο νησί για αυτό το σημαντικό ραντεβού του αθλήματος και ένιωσε περήφανη για το νησί , που έστω και για λίγο οι συμπολίτες της έστρεψαν το βλέμμα τους στο αγαπημένο της άθλημα. Τη στιγμή δε που άλλα ελληνικά νησιά είχαν αγκαλιάσει το βόλεϊ.
«Πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου, το ενδιαφέρον των κατοίκων των νησιών για το βόλεϊ θα αυξάνεται, καθώς μέχρι τώρα οι νησιώτες νοιάζονταν κυρίως για το ποδόσφαιρο και τα υπόλοιπα αθλήματα τα έχουν στο περιθώριο. Και δεν θα θελα να ακουστεί ως παράπονο, αλλά είναι γεγονός πως σε σχέση με άλλα νησιά, όπως η Σαντορίνη, η Σύρος η Νάξος κλπ, η Σάμος αντιμετωπίζεται με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Καταλαβαίνω πως η παρουσία της Νάξου και της Σαντορίνης στα «σαλόνια» του γυναικείου βολεϊ έχει προκαλέσει έκρηξη ενδιαφέροντος, αλλά κι εμείς αισθανόμαστε πως δεν αντιμετη δέουσα σημασία, τουλάχιστον όσον αφορά στο βόλεϊ».
Σε αυτό ασφαλώς θα μπορούσε να βοηθήσει και ο νέος Περιφερειακός Ομοσπονδιακός προπονητής της Τοπικής Επιτροπής Σάμου, Θανάσης Πανούσος. Ο καταξιωμένος πρώην διεθνής αθλητής και φέτος του Μίλωνα, έχει αναλάβει στο Καρλόβασι, υπεύθυνος οργάνωσης των γυναικείων τμημάτων και όλων των ακαδημιών πετοσφαίρισης του τοπικού Ιωνικού και γενικά και με τη διοργάνωση τουρνουά μπιτς βόλεϊ, αλλά και με τη γενικότερη προσπάθεια να αναβαθμίσει το βόλεϊ στο νησί του, καταφέρνει σιγά σιγά να γράφει τη Σάμο όλο και με πιο έντονα γράμματα στο... χάρτη του αθλήματος. Για αυτό και η Αιμιλιανού, αισθάνθηκε μεγάλη τιμή αλλά και δύναμη, όταν ο Πανούσος της τηλεφώνησε λίγο πριν την αποστολή στη Βουλγαρία.
«Ο κ. Πανούσος είναι αντίπαλος προπονητής, αλλά με έχει βοηθήσει πολύ ψυχολογικά. Με πήρε και μιλήσαμε πριν αναχωρήσω για την προετοιμασία της Εθνικής και σίγουρα είναι πολλοί εκείνοι που σε μία τέτοια στιγμή θα σου συμπαρασταθούν και θα πουν μια καλή κουβέντα, αλλά είναι διαφορετικά όταν ξέρεις, ότι ο άλλος έχει βρεθεί κάποτε στην ίδια θέση με σένα... Νιώθεις πολύ καλύτερα! Όταν δηλαδή με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να είμαι δυνατή Κι άλλα λόγια του που με βοήθησαν να νιώσω καλά, για μένα είναι κάτι ιδιαίτερο. Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ψυχολογικό τομέα, που όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι σε έναν αθλητή».
Όσον αφορά τους μελλοντικούς στόχους της ζωής της, η Ζωή Αιμιλιανού αν και σε τόσο νεαρή ηλικία αντιμετωπίζει το αύριο με μεγάλη ωριμότητα και ρεαλισμό.
«Αισθάνομαι πολύ νέα για να πω από τώρα πως έχω κάποιο στόχο, τη στιγμή μάλιστα που ξέρω, ότι με την πάροδο των ετών αυτοί οι στόχοι πιθανότατα θα μεταβληθούν, αλλά θέλω οπωσδήποτε να συνεχίσω τον αθλητισμό, να αγωνιστώ εννοείται εκτός Σάμου και παράλληλα με τις σπουδές μου, που αυτή τη στιγμή έχουν για μένα προτεραιότητα. Θέλω λοιπόν να πάω καλά στις σπουδές μου, να έχω μία σταθερή δουλειά και παράλληλα να ακολουθώ και τον αθλητισμό...».
«Χμ... Η πρώτη Σαμιώτισσα στην Εθνική... Δεν θα έλεγα πως αυτός ο τίτλος με βαραίνει ιδιαίτερα ή με φορτώνει με περισσότερες ευθύνες... Περισσότερο νιώθω περήφανη που προέρχομαι από ένα νησί σαν τη Σάμο και αισθάνομαι απλά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και βρίσκομαι εδώ πέρα» λέει η γεννημένη στο Βερολίνο, Ζωή Αιμιλιανού, λίγες ώρες πριν την αποψινή (20.30) καθοριστική αναμέτρηση της Εθνικής με τη Γερμανία για την είσοδο στην 8άδα της διοργάνωσης.
Άραγε όμως πως περιμένει τη μονομαχία απέναντι σε μία ομάδα με αρκετά οικεία στοιχεία στην ίδια;
«Μπορεί να γεννήθηκα στο Βερολίνο και να με συνδέουν κάποιες αναμνήσεις ή η εικόνα της πρεμιέρας με τους γονείς των Γερμανίδων αθλητριών στις κερκίδες να μου θύμισαν τους δικούς μου, αλλά όπως και να' χει είναι αντίπαλος και όταν θες να κερδίσεις δεν σε ενδιαφέρει τι εθνικότητα, τι ομάδα, τι χρώμα έχει ο αντίπαλος. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι σου και αυτό που πρέπει να κάνεις για να φτάσεις στη νίκη, όπως εξάλλου το ίδιο ενδιαφέρει και τον αντίπαλό σου» επισημαίνει η νεαρή διεθνής μπλοκέρ, που δεν μπήκε ποτέ στο δίλλημα επιλογής «Ελλάδα ή Γερμανία», αλλά ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μας διαβεβαιώνει πως «ό,τι και να γινόταν θα διάλεγα τη «γαλανόλευκη...» τονίζει με σιγουριά η Ελληνίδα μπλοκέρ.
Άλλωστε για την ίδια, ως αθλήτρια ομάδας από τη Σάμο, ο κόσμος της Εθνικής, οι αγώνες, οι αντίπαλοι, ο ανταγωνισμός μοιάζουν με κάτι... μαγικό, μία πρωτόγνωρη εμπειρία που θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τη ζήσει όσο περισσότερο γίνεται.
«Δεν είναι εύκολο να παίξεις βόλεϊ στη Σάμο.... Στο νησί τρώμε πολλές ώρες στις μετακινήσεις. καθώς δεν υπάρχουν αρκετά μεταφορικά μέσα για να βρεθούμε από το ένα σημείο στο άλλο και μολονότι σε σχέση και με άλλα νησιά που γνωρίζω, οι 6 ομάδες που έχουμε θεωρούνται πολλές, ωστόσο δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Όλες οι αντίπαλες γνωριζόμαστε πολύ καλά από πολύ μικρές, από τα μίνι τουρνουά που γίνονταν παλιά, γνωρίζω φάτσες, ξέρω μέχρι και πως σκέφτεται η αντίπαλός μου στη διάρκεια του αγώνα. Θα έλεγα, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, πως «διαβάζει» πλέον η μία το παιχνίδι της άλλης. Για αυτό και για μένα όλη αυτή η εμπειρία, είναι πολύ διαφορετική, «μαγική» καθώς αντικρίζω νέα πρόσωπα, γνωρίζω νέες συμπαίκτριες και γενικά όλο αυτό μοιάζει με κάτι το πρωτόγνωρο. Δεν έχω μεγάλη εμπειρία από ανταγωνισμό...» παραδέχεται η Αιμιλιανού.
Το ασχημόπαπο που έγινε... κύκνος!
Μιλώντας για τη μέχρι σήμερα πορεία της η διεθνής κεντρική, δεν έχει μείνει ασφαλώς ικανοποιημένη, αλλά εξέφρασε την ελπίδα πως η Εθνική θα δείξει τις πραγματικές της δυνατότητες, αρχής γενομένης από σήμερα.
«Μέχρι τώρα πιστεύω πως θα μπορούσαμε να δείξουμε ένα καλύτερο πρόσωπο, αλλά αισιοδοξώ πως θα μας βγει η καλή εμφάνιση και την περιμένω μάλιστα κόντρα στις Γερμανίδες. Δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι χωρίς να το παλέψουμε και ειδικά σήμερα θα πρέπει να τα δώσουμε όλα, αφού θεωρητικά είναι η τελευταία μας ευκαιρία για την 8άδα. Ειδικά στο ματς της πρεμιέρας ήμασταν πολύ αγχωμένες, κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει στην ομάδα. Δηλαδή κατεβαίναμε στα παιχνίδια, ειδικά στα φιλικά, και με «κλειστά μάτια» ήξερα πως όλα τα κορίτσια θα είναι «ένα», ομάδα με «Ο» κεφαλαίο» τόνισε η Αιμλιανού!
Η ενασχόληση της Ζωής με το βόλεϊ, που άρχισε πριν από 7 χρόνια συνεχώς για βόλεϊ, θυμίζει λίγο το παραμύθι του ασχημόπαπου που γίνεται κύκνος.
«Ξεκίνησα βόλεϊ στην 4η δημοτικού. Αφορμή στάθηκε ο φίλος μου από το νηπιαγωγείο, γιός του προπονητή μου και σημερινός αθλητή του Αίαντα, Λευτέρης Νικολαϊδης, που μίλαγε συνεχώς για το βόλεϊ . Εγώ τότε ήμουν ένα παχουλό κοντό κοριτσάκι και ένιωθα πολύ χάλια απέναντι στα άλλα κορίτσια και ήθελα να αθληθώ για να βελτιώσω την εξωτερική μου εμφάνιση. Άρχισα λοιπόν το βόλεϊ, υπό τις προτροπές των δικών μου που μου' λεγαν ότι θα χάσω κιλά και θα ψηλώσω, κάτι που δεν είχα καταφέρει κάνοντας νωρίτερα καράτε, χορό και μπάσκετ. Γενικά προσπαθούσα πολύ να αθληθώ».
Όπως ανέφερε και νωρίτερα το να παίζει βόλεϊ, καθώς και η ζωή το χειμώνα σε ένα νησί, δεν είναι κάτι εύκολο, πόσο μάλλον όταν πέρα από το γήπεδο καλείται να είναι συνεπής και στις υποχρεώσεις του σχολείου της. Ιδιαίτερα δε όταν η τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει σε σχέση με άλλες μαθήτριες δεν εκτιμάται όσο θα ήθελε.
«Το σχολείο και το βόλεϊ είναι αρκετά δύσκολο να συνδυαστούν, αφού το σχολείο μου στο Βαθύ απέχει περίπου μία ώρα με το λεωφορείο, οπότε φεύγω από το σπίτι μου στη Χώρα της Σάμου στις 07.00 και τελειώνω στις 15.00 και μετά έχω καθημερινές προπονήσεις 1,5-2 ώρες, οπότε για το διάβασμά μου δεν περισσεύει και πολύς χρόνος.
Φέτος πάντως τα πήγα πολύ καλά και έχω μείνει πολύ ευχαριστημένη, αν και κάποιες στιγμές, δεν κρύβω ότι υπήρξαν φορές που βγήκα και εκτός εαυτού. Συγκεκριμένα έκλαιγα από τα νεύρα, γιατί ήθελα να προλάβω και τα δύο και να τα κάνω σωστά, αλλά η μητέρα μου, ήταν πάντα εκεί για μένα μου και μου έδινε δύναμη. Δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στο σχολείο οι καθηγητές μπορεί να χαίρονται για τις συμμετοχές μας στα πανελλήνια πρωταθλήματα, αλλά θα περίμενα περισσότερη κατανόηση.
Το τηλεφώνημα του Πανούσου
Την περίοδο που η Σάμος φιλοξένησε το Κύπελλο Ελλάδας συμπτωματικά η Ζωή ήταν με τον αδελφό της στο Βερολίνο, αλλά είχε προλάβει να δει όλες τις προετοιμασίες που γίνονταν στο νησί για αυτό το σημαντικό ραντεβού του αθλήματος και ένιωσε περήφανη για το νησί , που έστω και για λίγο οι συμπολίτες της έστρεψαν το βλέμμα τους στο αγαπημένο της άθλημα. Τη στιγμή δε που άλλα ελληνικά νησιά είχαν αγκαλιάσει το βόλεϊ.
«Πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου, το ενδιαφέρον των κατοίκων των νησιών για το βόλεϊ θα αυξάνεται, καθώς μέχρι τώρα οι νησιώτες νοιάζονταν κυρίως για το ποδόσφαιρο και τα υπόλοιπα αθλήματα τα έχουν στο περιθώριο. Και δεν θα θελα να ακουστεί ως παράπονο, αλλά είναι γεγονός πως σε σχέση με άλλα νησιά, όπως η Σαντορίνη, η Σύρος η Νάξος κλπ, η Σάμος αντιμετωπίζεται με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Καταλαβαίνω πως η παρουσία της Νάξου και της Σαντορίνης στα «σαλόνια» του γυναικείου βολεϊ έχει προκαλέσει έκρηξη ενδιαφέροντος, αλλά κι εμείς αισθανόμαστε πως δεν αντιμετη δέουσα σημασία, τουλάχιστον όσον αφορά στο βόλεϊ».
Σε αυτό ασφαλώς θα μπορούσε να βοηθήσει και ο νέος Περιφερειακός Ομοσπονδιακός προπονητής της Τοπικής Επιτροπής Σάμου, Θανάσης Πανούσος. Ο καταξιωμένος πρώην διεθνής αθλητής και φέτος του Μίλωνα, έχει αναλάβει στο Καρλόβασι, υπεύθυνος οργάνωσης των γυναικείων τμημάτων και όλων των ακαδημιών πετοσφαίρισης του τοπικού Ιωνικού και γενικά και με τη διοργάνωση τουρνουά μπιτς βόλεϊ, αλλά και με τη γενικότερη προσπάθεια να αναβαθμίσει το βόλεϊ στο νησί του, καταφέρνει σιγά σιγά να γράφει τη Σάμο όλο και με πιο έντονα γράμματα στο... χάρτη του αθλήματος. Για αυτό και η Αιμιλιανού, αισθάνθηκε μεγάλη τιμή αλλά και δύναμη, όταν ο Πανούσος της τηλεφώνησε λίγο πριν την αποστολή στη Βουλγαρία.
«Ο κ. Πανούσος είναι αντίπαλος προπονητής, αλλά με έχει βοηθήσει πολύ ψυχολογικά. Με πήρε και μιλήσαμε πριν αναχωρήσω για την προετοιμασία της Εθνικής και σίγουρα είναι πολλοί εκείνοι που σε μία τέτοια στιγμή θα σου συμπαρασταθούν και θα πουν μια καλή κουβέντα, αλλά είναι διαφορετικά όταν ξέρεις, ότι ο άλλος έχει βρεθεί κάποτε στην ίδια θέση με σένα... Νιώθεις πολύ καλύτερα! Όταν δηλαδή με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να είμαι δυνατή Κι άλλα λόγια του που με βοήθησαν να νιώσω καλά, για μένα είναι κάτι ιδιαίτερο. Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ψυχολογικό τομέα, που όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι σε έναν αθλητή».
Όσον αφορά τους μελλοντικούς στόχους της ζωής της, η Ζωή Αιμιλιανού αν και σε τόσο νεαρή ηλικία αντιμετωπίζει το αύριο με μεγάλη ωριμότητα και ρεαλισμό.
«Αισθάνομαι πολύ νέα για να πω από τώρα πως έχω κάποιο στόχο, τη στιγμή μάλιστα που ξέρω, ότι με την πάροδο των ετών αυτοί οι στόχοι πιθανότατα θα μεταβληθούν, αλλά θέλω οπωσδήποτε να συνεχίσω τον αθλητισμό, να αγωνιστώ εννοείται εκτός Σάμου και παράλληλα με τις σπουδές μου, που αυτή τη στιγμή έχουν για μένα προτεραιότητα. Θέλω λοιπόν να πάω καλά στις σπουδές μου, να έχω μία σταθερή δουλειά και παράλληλα να ακολουθώ και τον αθλητισμό...».