Ο λόγος για τον παλαίμαχο πλέον και νυν προπονητή Μάκη Λαμπρόπουλο, ο οποίος πριν 10 χρόνια, το 2011 αποχαιρέτησε την ενεργό δράση φορώντας τη φανέλα της ΕΑΠ για 20 συναπτά έτη, με εξαίρεση μια σεζόν που έπαιξε με τον Κόροιβο Αμαλιάδας.

Ο πασαδόρος ήταν μέλος της παρέας των Πατρινών που κάτω από τις οδηγίες του Άρη Αγγελόπουλου, ανέβασε τρένο την ΕΑΠ από τη Γ΄ Εθνική στην Α1 και την έβγαλε μάλιστα στην Ευρώπη το 2005.

Ο Μάκης Λαμπρόπουλος μπορεί να μην είχε ρόλο βασικού στη σπουδαία πορεία των μελανόλευκων αλλά πραγματικά πολλές φορές με τη δική του απόδοση, η ΕΑΠ έκανε σπουδαίες νίκες…

Ο παλαίμαχος άσος μιλά στη «Γ» και ανοίγει το σεντούκι των αναμνήσεων της ένδοξης τότε πορείας της ΕΑΠ η οποία σήμερα δεν υπάρχει στον χάρτη αφού η διοίκηση έχει διατηρήσει μόνο το γυναικείο τμήμα.

Αναπολεί τα παιχνίδια που του έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό, αποκαλύπτει το μυστικό της τότε ΕΑΠ, εντοπίζει τα αιτία του κατήφορου του πατρινού βόλεϊ και όχι μόνο…

-Μάκη, πριν περίπου 10 χρόνια και μετά από πολύχρονη καριέρα, σταμάτησες την ενεργό δράση. Ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις που σου έρχονται στο μυαλό;

Μ.Λ.: «Σίγουρα προπονήσεις και αγώνες 22 χρόνων κρύβουν πάρα πολλές αναμνήσεις. Το καλό είναι ότι τις άσχημες στιγμές τις έχω ξεχάσει και θυμάμαι μόνο τις ευχάριστες. Έντονα θυμάμαι την χρονιά της ανόδου από την Α2 στην Α1 Εθνική και τα τοπικά ντέρμπι με αντίπαλο την Ολυμπιάδα. Φυσικά τον τελικό Κυπέλλου στην Ορεστιάδα με αντίπαλο τον ΠΑΟ αλλά και το final-4 στην ιστορική Σμύρνη. Βάζω ξεχωριστά φυσικά την εκπληκτική παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά, ειδικά τα πρώτα χρόνια στην ομάδα».

-Όταν το 1988 ξεκινούσες στη παιδική ομάδα βόλεϊ της ΕΑΠ, περίμενες πως θα μείνεις για σχεδόν 20 χρόνια; Με εξαίρεση μια χρονιά στην Κόροιβο Αμαλιάδας, δεν αγωνίστηκες σε άλλη ομάδα.

Μ.Λ.: «Στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε τόσο ψηλά την ομάδα και φυσικά δεν μου περνούσε από το μυαλό να παίξω σε κάποια άλλη. Όσο περνούσαν τα χρόνια δενόμουν όλο και πιο πολύ με το σωματείο και δεν επεδίωξα σοβαρά να παίξω κάπου αλλού παρότι είχα προτάσεις. Ένα χρόνο πριν σταματήσω την καριέρα μου δοκίμασα να παίξω στον Κόροιβο Αμαλιάδας που ήταν και αυτή μια καταπληκτική εμπειρία».

-Ποιο ήταν το μυστικό για αυτή την πορεία που κάνατε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, όπου η ΕΑΠ την δεκαετία του 2000 είχε φτάσει 2 φορές σε φάιναλ-φορ ευρωπαϊκής διοργάνωσης και έπαιξε σε τελικό Κυπέλλου;

Μ.Λ.: «Η πορεία και η άνοδος της ομάδας βασίστηκε στο ταλέντο και στην όρεξη μιας παρέας που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Πραγματικά όλα τα προβλήματα και οι ελλείψεις καλύπτονταν μέσα από αυτό. Όταν τα πράγματα έγιναν πιο επαγγελματικά, στην Α1 δηλαδή, το μυστικό ήταν η σκληρή δουλειά από όλους… Παίκτες, προπονητές, διοίκηση ήμασταν ένα και για αυτό έγιναν αυτές οι πορείες».

-Τα τελευταία χρόνια η πορεία του πατρινού βόλεϊ είναι καθοδική και έχουμε φτάσει σε ένα σημείο η πόλη να έχει ομάδα στην τρίτη κατηγορία του αθλήματος. Τι φταίει;

Μ.Λ.: «Οι αιτίες για το κατρακύλισμα του αθλήματος είναι πολλές. Για μένα όμως η βασική αιτία είναι ότι χτιζόταν, βασιζόταν σε σαθρά θεμέλια, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Με την αποχώρηση των μεγάλων χορηγών φάνηκε καθαρά ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις να κρατηθεί το πατραϊκό βόλεϊ σε υψηλό επίπεδο, ούτε αγωνιστικά ούτε διοικητικά, ανεξάρτητα με την οικονομική κρίση, ήταν θέμα χρόνου να γίνει αυτό στην Πάτρα. Ούτε η ΕΑΠ αλλά ούτε και η ΠΓΕ αργότερα θα μπορούσαν να επιβιώσουν πληρώνοντας 10 ή 8 συμβόλαια μη Πατρινών αθλητών».

-Ποιες διαφορές βλέπεις σήμερα στο βόλεϊ σε σχέση με πριν από 10-15 χρόνια;

Μ.Λ.: «Όσον αφορά την Α1 Εθνική, είναι λογικό μετά τη μεγάλη μείωση των μπάτζετ των ομάδων οι ξένοι που έρχονται στις ομάδες να μην είναι μεγάλης αγωνιστικής αξίας ώστε να ανέβει το επίπεδο και ο ανταγωνισμός. Το επίπεδο έχει πέσει αρκετά και κακά τα ψέματα δεν υπάρχει επαγγελματικό βόλεϊ πλέον στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι παίκτες είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν το πρωί και το απόγευμα να πηγαίνουν για προπόνηση… Έχουμε γυρίσει πολλά χρόνια πίσω».

-Ποιο παιχνίδι έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη σου και δεν πρόκειται να σβήσει και ποιος παίκτης ήταν ο καλύτερός σου συμπαίκτης;

Μ.Λ.: «Πολλά είναι τα παιχνίδια που δεν γίνεται να ξεχαστούν… Τα παιχνίδια στο final-4, τα τοπικά ντέρμπι που γέμιζαν το Κουκούλι, ο ημιτελικός πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στην Πάτρα, το πρώτο μου παιχνίδι με τον γιο μου να με παρακολουθεί από την κερκίδα. Αλλά αυτό που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα και σίγουρα δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ είναι το πρώτο μας παιχνίδι στο νέο κλειστό της ΕΑΠ που συνδυάστηκε με τα εγκαίνια του γηπέδου.
Όσον αφορά τον καλύτερό μου συμπαίκτη επίσης είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Έκανα πολλές φιλίες και έμαθα πολλά πράγματα από παίκτες και προπονητές. Ήμουν τυχερός γιατί παίκτες παγκόσμιας κλάσης ήρθαν τότε στην Πάτρα. Μπορώ να ξεχωρίσω όμως τον Χόρχε Ελγέτα και τον Μπερνάντο Ζίλσον, παίκτες πραγματικά θρύλοι και δάσκαλοι σε πολλαπλά επίπεδα».

– Είδαμε πως για αρκετά χρόνια ασχολήθηκες ως προπονητής σε ακαδημίες ομάδων της Πάτρας. Σε ενδιαφέρει κάποια στιγμή να αναλάβεις πρώτος προπονητής ή από επιλογή θέλεις να ασχοληθείς μόνο με ακαδημίες;

Μ.Λ.: «Η ενασχόληση με τις ακαδημίες είναι κάτι που με γεμίζει και με ευχαριστεί πολύ. Το ότι παρέμεινα στον χώρο σαν προπονητής αμέσως μετά το τέλος της καριέρας μου, μείωσε σε ένα βαθμό την έλλειψη της αγωνιστικής δράσης που νιώθει ένας αθλητής που σταματά μετά από πολλά χρόνια προπονήσεων και αγώνων. Είναι επιλογή μου να είμαι στις ακαδημίες. Θα φανεί λίγο ρομαντικό αλλά θα ήθελα να αναλάβω πρώτος προπονητής σε μια ομάδα που θα έχω μεγαλώσει εγώ τα παιδιά αυτά».

Πηγή: gnomip.gr