Η Κερατέα έπεσε 8η στη βαθμολογία αλλά για περισσότερο από ένα γύρο δεν έκανε ήττα. Ο Μπαχράμης τα ξημερώματα της Τετάρτης 17 Απριλίου έκανε την ακόλουθη ανάρτηση περιγράφοντας την ανάδειξη της νεαρής Λ.Μεγαγιάννη που ως λίμπερο έκανε τη διαφορά στην ομάδα.
«Είναι αλήθεια πως τα αποτελέσματα χαρακτηρίζουν τον προπονητή. Αλλά δυστυχώς ξεθωριάζουν στον χρόνο, και μετά από λίγο αποτελούν απλώς μία ιστορική αναφορά ή ένα στατιστικό στοιχείο.
Υπάρχουν όμως μέσα στην σαιζόν, κάποιες κρυφές στιγμές που διαμορφώνουν ζωές, και ο προπονητής με την ιδιότητα του δασκάλου πλέον, παίρνει χαρά ασταμάτητα για πολλά χρόνια!
Μία τέτοια λοιπόν βίωσα κι εγώ φέτος στη Κερατέα και νοιωθω την ανάγκη να την μοιραστώ ελπίζοντας οι νέοι προπονητές να πειστούν πως εάν επιτύχουν ως δάσκαλοι, θα επιτύχουν και ως προπονητές.
Στο πρώτο ματς που κοουτσάρισα την ομάδα διαπίστωσα ότι είχαμε τεράστιο πρόβλημα στην υποδοχή...
Πανικός!!!
Πώς στο καλό θα διορθώσω την δεύτερη επαφή της ομάδας (την πάσα) και μετά την τρίτη (η επίθεση) εάν δεν διορθωθεί η πρώτη (η υποδοχή)?
Αναπόφευκτα λοιπόν οι δύο πρώτες προπονήσεις ήταν γεμάτες με ασκήσεις για μανσέτα και υποδοχή. Εγώ βέβαια σε όλη την προπόνηση από πάνω από τις βασικές και έμπειρες υποδοχείς μας...
Κάποια στιγμή μου τραβάει την προσοχή ένα κοριτσάκι 16 χρονών, το δεύτερο λίμπερο.
Το περίεργο ήταν ότι αν και ψαρωμένο, οι κινήσεις της, ενώ στα άλλα αντικείμενα ήταν ασυνάρτητες, την στιγμή που ακουμπούσε την μπάλα στην υποδοχή, το σώμα της μεταμορφωνόταν σε ένα "ποίημα κινήσεων".
Στην τρίτη προπόνηση πριν αρχίσει η ομάδα προθέρμανση, την φωνάζω και έχουμε τον εξής διάλογο...
"Λοιπόν κορίτσι μου έχω μία υποψία ότι έχεις κάτι καλό μέσα σου. Είμαι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσω κάθε τρόπο για να δω αν έχω δίκιο. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως αν με βοηθήσεις στο τέλος της σεζόν θα ξέρουμε. Τι λες?"
Ξέροκατάπιε η κακομοίρα δυο-τρεις φορές και με ρώτησε...
"Δηλαδή τι πρέπει να κάνω?"
"Να έρχεσαι τέσσερις προπονήσεις την εβδομάδα και να δίνεις το 100% σε κάθε προπόνηση τίποτα άλλο"...
"Εντάξει, θα το κάνω".
Μέχρι αυτή τη στιγμή νομίζω ότι δεν έχω ταλαιπωρήσει περισσότερο αθλητή ή αθλήτρια. Το 16χρονο κοριτσάκι είχε τα πάνω του και τα κάτω του στις προπονήσεις είχε ομως και έναν εγωισμό.
Δεν μάσησε ούτε όταν έβαλα όλη την ομάδα να της καρφώνει από τα δύο μέτρα για να νικήσει το φόβο της.
Δεν μάσησε ούτε όταν σε επίσημο ματς την άφησα μόνη της να βγάλει όλο το γήπεδο για να την "τιμωρήσω" για το προηγούμενο λάθος της.
Η έκπληξη....
Όσο πιο κρίσιμο ήταν το ματς τόσο καλύτερα έπαιζε!!! "Action under stress" το λένε οι Αμερικάνοι και το πληρώνουν αδρά.
Αποτέλεσμα...
Στον χθεσινό τελικό ανόδου, από πόντο σε πόντο και από σετ σε σετ έφτασε να παίρνει όλο και περισσότερο χώρο από συμπαίκτριές της ιερά τέρατα της υποδοχής, και στο τέλος να καλύπτει μόνη της τα 2/3 των γηπέδου με ΠΟΙΟΤΙΚΗ υποδοχή.
Στο τέλος κλαίγοντας προσπαθούσε να μου πει ευχαριστώ... νομίζω...
Τι "ευχαριστώ" κορίτσι μου? Κανείς δεν σου χαρίστηκε. Έχεις υπόψιν σου για πόσα χρόνια θα καπηλεύομαι χαρά από τις επιτυχίες σου?
Όχι πείτε μου... αλήθεια τώρα... ποιος πρέπει να πει ευχαριστώ σε ποιον?