Το όνομά του έχει συνδεθεί με τίτλους και διακρίσεις σε συλλογικό και επίπεδο Εθνικών ομάδων, ενώ πέρα από τη σάλα κατάφερε να διαπρέψει και στο μπις βόλεϊ. Το παλμαρέ του κοσμούν 27 τίτλοι, επίδοση που από μόνη της προκαλεί ζάλη. Ο πρόλογος αφορά φυσικά τον Μιχάλη Τριανταφυλλίδη. Κατά τη διάρκεια της τεράστιας καριέρας του κατάφερε να αποθεωθεί και να μισηθεί από τους φίλους του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού για διαφορετικούς λόγους και άλλες χρονικές περιόδους. Ο λόγος; Ότι ήθελε να είναι πάντοτε πρώτος.
Με τα ερυθρόλευκα κατέκτησε δέκα πρωταθλήματα εκ των οποίων τα οκτώ διαδοχικά και πριν μεταβεί στους πράσινους τους οποίους και έβγαλε από τα πέτρινα χρόνια παίρνοντας δύο πρωταθλήματα. Φυσικά, αποτέλεσε μέλος της μεγάλης φουρνιάς της Γάνδης, όπου μαζί με τους υπόλοιπους διεθνείς κατάφεραν να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Παράλληλα, ήταν εκείνος που έφερε το μπιτς βόλεϊ στη χώρα μας όπου και εκεί κατέκτησε τίτλους. Πλέον έχει την δική του ακαδημία για τον… έρωτά του όπως τον αποκαλεί. Εκεί βρεθήκαμε κι εμείς. Η "Triantafyllidis Beach Arena" ήταν το σημείο συνάντησης μας όπου ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης μας μίλησε για όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω.
Το ξεκίνημα στον Φάρο Κερατσινίου, η "απαγωγή" μετά το πρώτο του καρφί, τα χρυσά χρόνια στον Ολυμπιακό, η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό και το πρώτο του ντέρμπι με τα πράσινα, η τρελή πορεία στη Γάνδη, ο έρωτας με το μπιτς βόλεϊ και η κατάσταση που επικρατεί τώρα στο αγαπημένο του άθλημα είναι μόνο μερικά από όσα συζητήσαμε.
Το ταξίδι μας στο χρόνο ξεκίνησε όπως είναι φυσικό από το κλειστό του Κερατσινίου. "Όταν ξεκίνησα έπαιζα τόσο βόλεϊ, όσο και μπάσκετ. Ξεκίνησα πρώτα από το μπάσκετ στον Φάρο Κερατσινίου. Τότε έκανε δίπλα προπόνηση η ομάδα βόλεϊ. Είδαν λοιπόν ένα ψηλό παιδί να καρφώνει ανάποδα την μπάλα και ενθουσιάστηκαν. Πασαδόρος της ομάδας ήταν τότε ο Γιάννης Πλήθης, ο οποίος ήρθε που μου είπε: "θα σου κάνω μία πάσα, θα σου την δώσω στο κέντρο και εσύ πήγαινε και χτύπα την". Έτσι και έγινε, λοιπόν, εγώ κάρφωσα την μπάλα και δεν μίλησε κανένας. Τότε με πήραν όπως ήμουν με έβαλαν στο αμάξι του εφόρου και με πήγαν κατευθείαν στον πατέρα μου να υπογράψω δελτίο. Όπως καταλαβαίνετε δεν είχαν ξαναδεί τέτοια επίθεση. Αυτή ήταν η πρώτη επίθεση που έκανα ποτέ στο βόλεϊ και αποδείχτηκε καρμική. Έπαιζα ταυτόχρονα μπάσκετ και βόλεϊ στον Φάρο. Με είδε ο κ. Βελτζ όταν είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα, με πήρε στα κλιμάκια. Μετά η πορεία ήταν ανάλογη. Σε ένα καλοκαίρι πήρα μεταγραφή στον Ολυμπιακό, έπαιξα στην Εθνική Εφήβων στην Εθνική Ανδρών και μπήκα στο Πανεπιστήμιο".
Πως ήταν όμως για ένα παιδί 18 ετών να βρίσκεται ξαφνικά να παίζει βασικός στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα; Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίσει;
"Είχα άγνοια κινδύνου. Δεν καταλάβαινα σε εκείνη την ηλικία τι ήταν αυτό που είχα μπροστά μου. Το θεωρούσα κάτι το φυσιολογικό. Δεν αγχώθηκα ποτέ. Ναι μεν έκανα γρήγορα βήματα, αλλά ένιωθα ότι όλο αυτό ήταν οικείο. Πως λέμε ότι η ρακέτα είναι προέκταση του χεριού του Φέντερερ; Το ίδιο συναίσθημα ένιωθα κι εγώ με το άθλημα αυτό. Από ένα σημείο και μετά μου ήταν οικείο. Δεν χρειάστηκε να μου πουν οι προπονητές πάρα πολλά πράγματα για την τεχνική. Παρ' όλο που είχα καλούς προπονητές στο ξεκίνημα της καριέρας μου δεν επέμειναν στο να μου μάθουν την τεχνική του γιατί αφομοίωνα το παραμικρό που μου έλεγαν, είχα έφεση στο συγκεκριμένο άθλημα. Αυτό με βοήθησε να έχω γρήγορη πορεία, να μην παιδευτώ ιδιαίτερα και να μπορέσω να φέρω τόσο γρήγορα αποτέλεσμα. Το ανέφερα και πιο πριν. Σε ένα καλοκαίρι έπαιξα στην Εθνική Εφήβων, στην Εθνική Ανδρών και εξάδα στον Ολυμπιακό. Δεν γίνονται εύκολα αυτά τα πράγματα. Κι όμως δεν το θεώρησα παράλογο".
