Αγάπησε το βόλεϊ όσο κανένας άλλος στο Ρέθυμνο και το απέδειξε με πράξεις.
Έδωσε το δικαίωμα στο όνειρο της Α1 εθνικής κατηγορίας σε εμένα και σε όλους όσοι πίστεψαν στο όνειρο και έπαιξαν εκείνη την περίοδο στην ομάδα, σε άντρες και σε γυναίκες αργότερα και σε πολλούς άλλους παράλληλα να ασχοληθούν με το άθλημα της καρδιάς τους με υπερβολικό ζήλο και με αποτέλεσμα το καλό της ομάδας και της πόλης αυτής. Ο καθένας τιμάει σε αυτή τη ζωή αυτούς που φεύγουν ξαφνικά με τον δικό του τρόπο.
Είναι τόσο μεγάλες οι στιγμές που ζήσαμε όλοι όσοι ήμασταν αθλητές της μεγάλης ομάδας / οικογένειας του Ο.ΠΕ.Ρ. που δύσκολα θα ξεχάσουμε τόσες πολλές εμπειρίες, ταξίδια, αποστολές, συναντήσεις, προπονήσεις, κόντρες, διαμάχες, φιλίες, αντιδικίες, νίκες, ήττες, θλίψη, ικανοποίηση, γέλιο, χαρά, πρόκριση, πρωταθλήματα και τόσα μα τόσα πολλά άλλα. Δεν θα τα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, ούτε το "ναι" που του είπα το 1997 όταν μου ζητήθηκε από τον ίδιο να παίξω στην ομάδα της καρδιάς του. Και πάλι ναι θα έλεγα αν γυρνούσα το χρόνο πίσω. Είχε το χάρισμα του ηγέτη, είχε την εμπειρία να διαχειριστεί κάθε πρόβλημα, κάθε δύσκολη στιγμή, κάθε νίκη και πρόκριση.
Ήταν χαρισματικός σε όλα, λες και ήξερε τη λύση πριν εμφανιστεί το πρόβλημα. Σε όλες μας τις συναντήσεις με παίχτες ή με παράγοντες μπροστά έβλεπες ότι υπήρχαν όλες οι άλλες οπτικές πλευρές και υπήρχε και η δική του οπτική γωνία στα πράγματα. Και πάντα, σχεδόν πάντα, είχε δίκιο. Κανένας από τη θέση που ήταν ο Κωστής δεν θα μπορούσε να έχει μια αθλητική ζωή ρόδινη, χωρίς αντιδικίες, εχθρούς και παρατράγουδα.
Ξέρω πολύ καλά, μιλούσαμε πάρα πολύ οι δυό μας και παλιά και τώρα πλέον σαν συνεργάτες, μπορεί να τον πλήγωνε στην αρχή, αλλά μετά, το μετά ήταν που αφόπλιζε τους πάντες. Δεν τον ένοιαζε που δεχόταν πισώπλατα χτυπήματα κοιτούσε το καλό της ομάδας και ενίοτε των αθλητών του. Σίγουρα έφυγαν κάποιοι/ες από την ομάδα με παράπονα σε διάφορους τομείς αλλά σε πια ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει και να βρίσκεται ψηλά όλα ήταν όμορφα, χωρίς στεναχώριες και αδικίες;
Τα τελευταία χρόνια είχε δώσει το δικαίωμα σε πολλούς ανθρώπους που αγαπούν το άθλημα να βγουν μπροστά, να δημιουργηθεί η Ακαδημία από αυτούς που το έκαναν και το κάνουν μέχρι σήμερα με πολύ αγάπη για το άθλημα, για τους πιτσιρικάδες για την πόλη.
Ήταν όμως, όσοι τον ξέραμε, ένα ηφαίστειο που κοιμόταν. Είχε την όρεξη για πολλά πράγματα αλλά τελικά δεν πρόλαβε. Το ηφαίστειο έσβησε για πάντα. Πόσα ακόμα είχε να προσφέρει που φάνταζε σαν την δεύτερη περίοδο να ερχόταν σιγά σιγά. Έκανε υπομονή. Πέρασε το κύμα επιτυχιών των ανδρών και γυναικών και σιγά σιγά έδειχνε ότι έχτιζε κάτι νέο. Δυστυχώς δεν πρόλαβε και τώρα όλοι μαζί πρέπει να στηρίξουμε το έργο του, συλλογικά κι ο καθένας μας με κάθε τρόπο. Το κρητικό βόλεϊ του χρωστάει πολλά. Η πόλη έζησε μαγικές στιγμές όταν όλα τα υπόλοιπα αθλήματα απλά παρακολουθούσαν.
Παρακολουθούσαν με απορία τον Ο.ΠΕ.Ρ. να φέρνει ομάδες κολοσσούς μέσα στο κλειστό γυμναστήριο και φίλαθλοι όλων των αθλημάτων να μην χάνουν κανένα παιχνίδι εντός έδρας. Ασφυκτικά γεμάτο το Μελίνα Μερκούρη στις αρχές του 2000 από μικρά παιδιά, γονείς και φίλους ή όχι του βόλεϊ να υποστηρίζουν το Ρέθυμνο στην Α1 πλέον κόντρα σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Άρη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και όλες τις μεγάλες ομάδες τότε.
Τι κατάφερε μαζί με τα «παιδιά» του, όλους εμάς τους αθλητές και αθλήτριές του; Τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (ασύλληπτο ρεκόρ) σε Γ’, Β’ και Α2 εθνική κατηγορία βόλεϊ ανδρών και συμμετοχή στην Α1 για πρώτη φορά στην ιστορία του κρητικού βόλεϊ το 2001 σε ανδρικό επίπεδο.
Η πρώτη και η μοναδική ομάδα, ακόμη και μέχρι σήμερα, που το έχει καταφέρει στην Κρήτη και η πρώτη ομάδα σε συλλογικό επίπεδο ομάδων σε όλα τα αθλήματα στο Ρέθυμνο που ανέβηκε πρώτη σε Α εθνική κατηγορία.
Συμμετοχή στην Α1 εθνική κατηγορία βόλεϊ γυναικών το 2012 που επίσης αποτελεί μέχρι σήμερα την μοναδική ομάδα Κρήτης γυναικών που το έχει καταφέρει. Αποκορύφωμα της όλης προσπάθειας το 2013 η συμμετοχή της ομάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Challenge Cup) με αντίπαλο την Νορβηγική Στοντ. Επίσης ήταν ο μοναδικός σύλλογος σε όλα τα αθλήματα στο Ρέθυμνο που έπαιξε εκείνη την εποχή ευρωπαϊκό παιχνίδι στην ιστορία όλων των χρόνων της πόλης. Πλέον τη σκυτάλη έχουν πάρει οι Ακαδημίες και η σωστή δουλειά που γίνεται εκεί από αξιόλογους ανθρώπους με όρεξη, και που σίγουρα από εκεί ψηλά θα βλέπει πλέον και θα χαίρεται. Αν δεν σχεδιάζει ήδη κάτι...
Καλό ταξίδι Πρόεδρε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Κωστή Ψαρουδάκη!
