Η προπονήτρια πλέον, στην ομάδα του Ναυάρχου Βότση, μίλησε στο www.volleyball.gr για το φετινό πρωτάθλημα, για τον Ολυμπιακό, τους Μακεδόνες αλλά και για το πως το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ θα μπορέσει να κάνει βήματα προόδου. «Ο Ολυμπιακός είναι ένα πρωτάθλημα …μόνος του» μας είπε αρχικά η πρωταθλήτρια με τον Ιωνικό το 1989 και συνέχισε: «Είναι η πιο οργανωμένη ομάδα στην Ελλάδα και δεν νομίζω ότι μπαίνει σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του πρωταθλήματος. Από κει και ύστερα ξεχωρίζουν οι Μακεδόνες που κάνουν καλό πρωτάθλημα» λέει η κ. Δεληγιάννη η οποία προσπαθεί να βάλει σε ...ζυγαριά την δική της γενιά με την σημερινή.
«Σε οργανωτικό επίπεδο υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Τώρα υπάρχουν πολλά άτομα που ασχολούνται σε κάθε ομάδα, η οργάνωση είναι το Α και το Ω. Αυτό που μου λείπει σε εμένα, είναι το πάθος από τα νέα παιδιά. Δεν βλέπω να έχουν αυτή την «τρέλα» που είχαμε εμείς, που περιμέναμε με ανυπομονησία τον αγώνα. Επίσης βλέπω ότι αυτή η γενιά δεν έχει ινδάλματα. Εμείς για παράδειγμα είχαμε κίνητρο να μοιάσουμε σε κάποιες παίκτριες. Τώρα δεν ακούω από καμία κοπέλα να θέλει να μοιάσει σε κάποια αθλήτρια...», λέει με παράπονο η κ. Δεληγιάννη, η οποία από το 1977 μέχρι το 2002 φόρεσε τη φανέλα 5 διαφορετικών ομάδων (Άρης, Ιωνικός Ν. Φ., Φιλαθλητικός, Καβάλα, Πειραματικό).
Βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας την εξαετία 1980-86 και προπονήτρια από το 2000 (Φιλαθλητικός, Άρης, Πειραματικό, Ναυάρχου Βότση) η πρώην διεθνής πασαδόρος έχει άποψη για το πώς οι νεάνιδες πρέπει να γίνουν …γυναίκες. «Κορίτσια υπάρχουν πολλά. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι ενώ μέχρι την Εθνική Νεανίδων έχουμε πολύ καλές ομάδες, μετά, τα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια, αποχωρούν από το άθλημα. Δεν έχουν κίνητρο για να συνεχίσουν και φεύγουν στην πορεία. Μέλλον θα έχει το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ μόνο αν καταφέρουμε να κρατήσουμε στα γήπεδα τις νεάνιδες. Επίσης, πρέπει, εμείς κυρίως οι προπονητές, να έχουμε μια κοινή προπονητική γραμμή στα νέα παιδιά. Να μάθει το νέο παιδί να πηδάει στο μπλοκ με έναν τρόπο. Με μια επίσης μέθοδο να υποδέχεται τη μπάλα. Δεν γίνεται να μαθαίνουμε στα παιδιά διαφορετικούς τρόπους εκμάθησης του βόλεϊ. Έτσι, για τον κάθε ομοσπονδιακό προπονητή θα είναι πιο εύκολη η δουλειά του αλλά και τα παιδιά δεν θα μπερδεύονται».
«Σε οργανωτικό επίπεδο υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Τώρα υπάρχουν πολλά άτομα που ασχολούνται σε κάθε ομάδα, η οργάνωση είναι το Α και το Ω. Αυτό που μου λείπει σε εμένα, είναι το πάθος από τα νέα παιδιά. Δεν βλέπω να έχουν αυτή την «τρέλα» που είχαμε εμείς, που περιμέναμε με ανυπομονησία τον αγώνα. Επίσης βλέπω ότι αυτή η γενιά δεν έχει ινδάλματα. Εμείς για παράδειγμα είχαμε κίνητρο να μοιάσουμε σε κάποιες παίκτριες. Τώρα δεν ακούω από καμία κοπέλα να θέλει να μοιάσει σε κάποια αθλήτρια...», λέει με παράπονο η κ. Δεληγιάννη, η οποία από το 1977 μέχρι το 2002 φόρεσε τη φανέλα 5 διαφορετικών ομάδων (Άρης, Ιωνικός Ν. Φ., Φιλαθλητικός, Καβάλα, Πειραματικό).
Βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας την εξαετία 1980-86 και προπονήτρια από το 2000 (Φιλαθλητικός, Άρης, Πειραματικό, Ναυάρχου Βότση) η πρώην διεθνής πασαδόρος έχει άποψη για το πώς οι νεάνιδες πρέπει να γίνουν …γυναίκες. «Κορίτσια υπάρχουν πολλά. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι ενώ μέχρι την Εθνική Νεανίδων έχουμε πολύ καλές ομάδες, μετά, τα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια, αποχωρούν από το άθλημα. Δεν έχουν κίνητρο για να συνεχίσουν και φεύγουν στην πορεία. Μέλλον θα έχει το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ μόνο αν καταφέρουμε να κρατήσουμε στα γήπεδα τις νεάνιδες. Επίσης, πρέπει, εμείς κυρίως οι προπονητές, να έχουμε μια κοινή προπονητική γραμμή στα νέα παιδιά. Να μάθει το νέο παιδί να πηδάει στο μπλοκ με έναν τρόπο. Με μια επίσης μέθοδο να υποδέχεται τη μπάλα. Δεν γίνεται να μαθαίνουμε στα παιδιά διαφορετικούς τρόπους εκμάθησης του βόλεϊ. Έτσι, για τον κάθε ομοσπονδιακό προπονητή θα είναι πιο εύκολη η δουλειά του αλλά και τα παιδιά δεν θα μπερδεύονται».