Η ανακοίνωση:
Η Αννα Φωτεινού ήταν, είναι και θα είναι από τις πλέον εμβληματικές και πετυχημένες αθλήτριες στην ιστορία του Πορφύρα, από όπου ( δυστυχώς ) αποχωρεί, γιατί δεν είναι δυνατό να συμβεί αλλιώς, για αντικειμενικούς λόγους πάνω από την θέληση μας και την δική της.
Την αγαπάμε και την περιμένουμε πάλι στο αθλητικό σπίτι της όπου μας πρόσφερε όσα καμία άλλη επί 4 χρόνια και μας άλλαξε ταυτότητα, όπως είχε κάνει πρωτύτερα η Νίκη Μανωλάκου ( Σ.Σ. τον κο Νίκο, καμία άλλη αθλήτρια στα 15 χρόνια του στον Πορφύρα δεν τον βοήθησε και δεν τον ανέχθηκε, πολύπλευρα, όσο η Φωτεινού με την Μανωλάκου ).
Ευχόμαστε στην Αννιώ ΥΓΕΙΑ και τα καλύτερα στην ομάδα όπου θα μετακινηθεί στη νέα σεζόν και την ευχαριστούμε θερμά.
Αλλιώς τα σχεδιάσαμε, αλλιώς, προς το παρόν έρχονται.
Ομως, είμαστε βέβαιοι ότι θα περάσει ξανά την πόρτα του Σαλπέας φορώντας το σήμα του Πορφύρα...Εχει να δώσει.
Η δήλωση που θέλησε να κάνει η Αννα Φωτεινού, φέρνει δάκρυα στα μάτια, από μία ΚΥΡΙΑ που έβαλε την ομάδα πάνω από τον εαυτό της.
Να είμαστε καλά, να ανταμώσουμε ξανά.
Ξέρουμε ότι μας αγαπάς, καταλαβαίνεις, παρά τις...παραξενιές μας, πόσο σε αγαπάμε...
Τα λόγια καρδιάς της Αννούλας:
«2016 - 2020, τέσσερα χρόνια πορείας στον Πορφύρα.
Τέσσερα χρόνια με τα καλά τους, με τα άσχημα τους, με πολλά χαμόγελα, με πολλά δάκρυα, με πολύτιμες γνωριμίες και με φιλίες που θα μείνουν για μια ζωή.
Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία στον αθλητισμό, έχουν και ημερομηνία λήξεως, έτσι λοιπόν μετά από τέσσερα χρόνια ήρθε η στιγμή να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Όταν πήγα στην ομάδα του Πορφύρα ήταν στην Α2 (PRE LEAGUE, δεν υπήρχε τότε) και με επιμονή και υπομονή ανεβήκαμε στην Α1 εθνική κατηγορία, την επόμενη χρονιά.
Στόχος μας ήταν να παραμείνουμε στην Α1 κατηγορία και κάθε χρόνο να έχουμε ανοδική και αξιοπρεπή πορεία, κάτι που ξεκάθαρα φάνηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Μετά από δύο χρόνια επιτυχημένης παραμονής στην κατηγορία , καταφέραμε τον τρίτο χρόνο και βρεθήκαμε, για πρώτη φορά στην ιστορία του Πορφύρα, στα σαλόνια της Ευρώπης.
Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαμε οι παίκτριες, από μόνες μας, να τα καταφέρουμε αν δεν υπήρχε ένα ολόκληρο επιτελείο, (οι αφανείς "ήρωες"), από πίσω μας.
Για αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ και γραπτώς, στην οικογένεια του Πορφύρα , στο προπονητικό team, στο ιατρικό επιτελείο, στους χορηγούς μας, στις συμπαίκτριές μου, στον καθένα ξεχωριστά που ερχότανε στο γήπεδο για να εμψυχώσει την ομάδα και κάθε παίκτρια ξεχωριστά, μα περισσότερο τρεις - τέσσερις ανθρώπους, που είναι η πραγματική καρδιά του Πορφύρα.
Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά όλους και μέσα από την καρδιά μου ελπίζω η φετινή χρονιά να είναι αντάξια της ιστορίας του Πορφύρα και η πορεία σας να είναι καλύτερη από την περσινή».