Αναφέρθηκε στην γνωριμία του με τον Χαλβατζή το 1960 όταν δηλαδή επιχειρούσε να οργανώσει το ανδρικό τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού.
«Σε κάθε βράβευση συνήθως ο τιμώμενος έχει να πει καλά πράγματα για αυτούς που τον βραβεύουν αλλά εγώ έχω την υποχρέωση να πω μια αλήθεια γύρω από αυτή τη βράβευση. Αυτή η βράβευση έχει από πίσω της ιστορία μισού αιώνα. Ηταν τότε που γνώρισα τον Νεκτάριο Χαλβατζή σε μία συγκέντρωση παιδιών στο στάδιο Καραϊσκάκη πριν 50 χρόνια, το 1960. Πήγα κοντά του, όπως και σε άλλα παιδιά και τους είπα ποιος είμαι και τι θέλω. Ηθελα να ασχοληθούν με το βόλεϊ. Το ωραίο του χαμόγελο και το αγγελικό του πρόσωπο ήταν ξεχωριστό. Είδα πως αυτός ο μαθητής μου υπερέβη του δασκάλου του. Αφησε το μπάσκετ και ασχολήθηκε με το βόλεϊ. Εγινε ένας καλός βολεϊμπολίστας και πολύ καλός παράγοντας γιατί είχε αγάπη για το άθλημα. Εγινε και Γενικός Γραμματέας στην ομοσπονδία που είναι μεγάλο αξίωμα. Αυτό το βραβείο θα το έχω δίπλα μου, στο κομοδίνο μου. Εγώ δεν έχω να του δώσω μία πλακέτα όπως αυτός μου δίνει σήμερα. Εγώ θα του δώσω για να έχει κάποτε στα βήματα του και στα σταυροδρόμια του. Κάποτε ο Διογένης με ένα φανάρι έψαχνε να βρει έναν “άνθρωπο”. Eάν ήταν ο Διογένης σήμερα εδώμ τούτη τη στιγμή θα έβρισκε μπροστά του τον άνθρωπο Nεκτάριο. Θα σας παρακαλούσα λοιπόν να χειροκροτήσετε τον άνθρωπο που έχει προσφέρει πολλά στο βόλεϊ».
