Η Γεωργία Παπαδόπουλου ήταν η κορασίδα μητέρα, η δίκαιη σύζυγος και η δαιμόνια ρεπόρτερ που μας έριχνε γκέλες. Ήταν η επικριτική φίλη που δεν χάιδευε αφτιά.

Θυσίασε τα πάντα για την όμορφη και αγαπημένη οικογένεια της. Μας αφήνει όλους ορφανούς και ειδικά όλους εμάς που την ζήσαμε και μοιραστήκαμε τις αγωνίες τις χαρές και τις λύπες μέσα και έξω από τα αποδυτήρια του βόλεϊ.

Ψυχάρα σε όλα της. Θρύλος μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Με έστειλε αδιάβαστο όταν πήγα να την δω στην εντατική του Ερρίκος Ντινάν. Πήγα να την στηρίξω και αντ΄ αυτού μου έδινε εκείνη κουράγιο και δύναμη. Μου έδειξε σε λίγα λεπτά πως πολεμάνε για τη ζωή. Μου δίδαξε τι σημαίνει πόνος και πως είναι οι αγώνες "ζωής και θανάτου".

Θα είναι ένας θρύλος στην καρδιά μας και μέχρι να έρθει και η δική μας ώρα θα είναι ζωγραφισμένη στην ψυχή μας.

Θα την θυμάμαι να χαμογελά στην καλντέρα της Σαντορίνης στο πιο ωραίο Πάσχα της ζωής μας. Καλό ταξίδι Γεωργία.

Καλά σέρβις με το Σαμ και τα άλλα παιδιά. Θα σε τιμούμε και θα "καρφώνουμε" στο φιλέ όπως μας δίδαξες.

Κουράγιο και δύναμη Stavros Georgakopoulos και στα τρία βλαστάρια σας. Κάντε το όπως η Γεωργία.

Κώστας Ασημακόπουλος