Το αφιέρωμα ξεκινάει με συνέντευξη του Θανάση Μπελιγράτη για τον «θρυλικό Μαικ»
Αρχικά ο εμβληματικός πρώην πρόεδρος της ΕΟΠΕ Θανάσης Μπελιγράτης, σε συνέντευξή του στην επίσημη σελίδα της ομοσπονδίας, παρουσιάζει τον επί 18 χρόνια συνεργάτη του στην Ομοσπονδία, από την πρώτη γνωριμία του το 1972 μέχρι και το τελευταίο αντίο στον μεγάλο "Μάικ" πριν από εννέα χρόνια.«Γνώρισα τον Μιχάλη Μαστρανδρέα το 1972, ήταν 1ος αντιπρόεδρος στο ΔΣ της ΕΟΠΕ επί προεδρίας του Γιάννη Παπαδάκη και Γενικός Διευθυντής της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Τότε, εγώ ήμουν διαιτητής και διαιτήτευα τον τελικό του Κυπελλούχων Ευρώπης που έγινε στο Σπορτινγκ και τότε γνωριστήκαμε. Στη συνέχεια, ως διεθνής διαιτητής κράτησα επαφή με την Ομοσπονδία και τον μεγάλο Μάικ, έτσι τον φωνάζαμε Μάικ» θυμάται ο πρώην πρόεδρος της ΕΟΠΕ.«Το 1975 έγιναν οι αρχαιρεσίες του ΔΣ και τα σωματεία που είχαν δικαίωμα ψήφου ήταν 52 συνολικά.
Συνεργαστήκαμε αρμονικά με τον Μαστρανδρέα και φτιάξαμε ένα πανελλαδικό ψηφοδέλτιο με παράγοντες του βόλεϊ όλων των κατηγοριών και με αυτό τον τρόπο κερδίσαμε τις εκλογές. Για τα 18 χρόνια που ακολούθησαν ήμασταν στενοί συνεργάτες, εκείνος πρόεδρος και εγώ ΓΓ μέχρι το 1993» σχολιάζει ο Θανάσης Μπελιγράτης. «Ο Μαστρανδρέας ως πρόεδρος είχε διοικητικές ικανότητες, διότι υπήρξε πολλά χρόνια ομογενής του εξωτερικού και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Το μεγάλο του πλεονέκτημα ήταν ότι μιλούσε άπταιστα 4 ξένες γλώσσες (Αραβικά, Ιταλικά, Γαλλικά και Αγγλικά).
Η Ελλάδα μέχρι τότε ήταν εκτός των διεθνών διοργανώσεων και βάλαμε ως στόχο, να συμμετέχουμε αρχικώς στους Βαλκανικούς αγώνες με τις τότε μεγάλες δυνάμεις του βόλεϊ. Έγινε ένα μεγάλο άνοιγμα προς το εξωτερικό. Το πρώτο μέλημά μας ήταν να διαμορφώσουμε πρωταθλήματα από την αρχή. Υπήρχε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα στο οποίο έπαιζαν οι καλύτερες ομάδες από την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Από το Πανελλήνιο πρωτάθλημα αρχισε η ραγδαία ανάπτυξη των σωματείων. Με τον Μάικ σκεφτήκαμε να βρούμε ξένο προπονητή και έγιναν επαφές για να έρθει ο Ρουμάνος Ρόμαν και ο Βούλγαρος Ζαχάριεφ πριν το 1975.
Ο Ρώσος Αστάβιεφ ήρθε με διοίκηση Μαστρανδρέα το 1975» αναλύει το πλάνο για τις Εθνικές ομάδες και τα Πανελλήνια πρωταθλήματα ο στενός συνεργάτης του Μιχάλη Μαστρανδρέα.
Ο ερχομός του Βελτζ και η εκτόξευση της εθνικής
Το 1977 έγινε μία πολύ σημαντική κίνηση από τον Μαστρανδρέα, πήραμε τον Πολωνό Γέρζι Βελτζ που ήταν 2ος προπονητής το 1976 όταν η Πολωνία πήρε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άρχισε να δημιουργείται τότε το Κύπελλο Δυτικών Χωρών, το περιβόητο Κύπελλο Άνοιξης. Σε αυτό δεν μπορούσαν να παίξουν χώρες του ανατολικού μπλοκ. Το 1979 η Εθνική ομάδα ακτακτά το Βαλκανικό πρωτάθλημα, στο Σπόρτινγκ επί της μεγάλης ομάδας της Βουλγαρίας με 3-0.
Αυτή η ομάδα μερικούς μήνες μετά, το 1980, πήρε αργυρό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα της Μόσχας. Αυτή η ομάδα του Βελτζ έκανε το μεγάλο μπαμ και δεν το πίστευε ο κόσμος ότι είχαμε νικήσει την Βουλγαρία. Στην Ομοσπονδία τότε πιστέψαμε ότι μπορεί η Εθνική να έχει επιτυχίες. Ακολούθησαν προκρίσεις στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και άρχισαν οι ελληνικές ομάδες να παίζουν στα Κύπελλα Ευρώπης» αναφέρει με νοσταλγία.
«Το 1980-1981 άρχισε να συγκροτείται και η Εθνική Γυναικών. Το 1982 η Ομοσπονδία με πρόεδρο τον Μαστρανδρέα δημιούργησε αναπτυξιακά κλιμάκια με επικεφαλής τον Νίκο Μπεργελέ. Μετά την επιτυχία του ΠΑΠΕΤ το 1986, κατορθώσαμε να έχουμε καλή επαφή με τον πρόεδρο της FIVB Ρουμπέν Ακόστα.
Σημαντική στιγμή για την Εθνική ομάδα ήταν η πρόκριση στα τελικά της Γαλλίας και φυσικά το χάλκινο μετάλλιο στη Γάνδη το 1987. Αυτό που μου διηγήθηκε ο Μαστρανδρέας μετά την μεγαλύτερη διάκριση του ελληνικού βόλεϊ είναι ότι με την λήξη του αγώνα, τρέχει ο Παγώνης, βουτάει τον Μαστρανδρέα και από το σφίξιμο ο Μάικ έπαθε θλάση στα πλευρά» τονίζει ο Θανάσης Μπελιγράτης.
-«Ο Μάικ αγάπησε πολύ το βόλεϊ.».
Στην Μητροπόλεως 3, το American Restaurant ήταν το στέκι του. Εκεί συζητούσαμε όλα τα θέματα του βόλεϊ. Από εκεί περνούσε ο κόσμος του αθλήματος. Το βόλεϊ ήταν η ζωή του. Όλη η ζωή του ήταν αφιερωμένη εκεί» λέει αρχικά ο Θανάσης Μπελιγράτης. «Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ήρεμος άνθρωπος. Είχε ορισμένες εξάρσεις, είχε εμμονές, όπως όλοι οι μεγάλοι και σπουδαίοι. Εγώ βέβαια μπορούσα να τον χειριστώ ως στενός του συνεργάτης, τον ήξερα καλά.
Εάν έλεγε κάτι με το οποίο δεν συμφωνούσα και επειδή δεν ήθελα να έχω κόντρες, ήξερα τι θα πει, έλεγα το αντίθετο για να βρεθεί η μέση λύση. Άκουγ, αλλά όχι πάντα. Ο Μαστρανδρέας από την στιγμή που έγινε αντιπρόεδρος της FIVB και μέλος της CEV και για ένα διάστημα πρόεδρος της CEV, έλειπε αρκετό καιρό από την Ελλάδα.
Οι σχέσεις μας πέρασαν και από αρνητικά στάδια, αλλά στο σύνολό της ήταν θετική η όλη μας συνεργασία και γι'αυτό πετύχαμε σπουδαία πράγματα. Υπήρχε και ένα διοικητικό συμβούλιο που είχε ανθρώπους έμπειρους, μορφωμένους και παράγοντες σωματείων. Είχαμε αντίθετες απόψεις αλλά στο φινάλε το πρόσημο ήταν θετικό. Ό,τι γινόταν δεν ήταν για προσωπικό όφελος, ήταν μόνο για το καλό του ελληνικού βόλεϊ. Μέσα από τις διαφωνίες προέκυψε έργο.
Με υπολόγιζε και αναγνώριζε την δουλειά μου. Κάποιες φορές είχα και τον ρόλο του πυροσβέστη στα Συμβούλια. Η παρουσία του Μάικ βοήθησε πολύ το ελληνικό βόλεϊ, κυρίως γιατί είχε έντονη παρουσία στην Ευρώπη. Η παρουσία του για την ανάληψη σημαντικών διοργανώσεων ήταν καταλυτική» θυμάται ο Θανάσης Μπελιγράτης.
«Ο Μάικ δεν ενθουσιαζόταν με το beach volley, το πέτυχε ούτως ή άλλως στο ξεκίνημά του, στα σπάργανα» λέει ο Θανάσης Μπελιγράτης, ο οποίος το 1992 αποκαλύπτει ότι είχε γίνει πολύ σημαντική κίνηση να μεταφερθεί η έδρα της CEV στην Αθήνα. «Όταν ο Μαστρανδρέας εξελέγη πρόεδρος της CEV, μία από τις συζητήσεις που κάναμε ήταν να δούμε αν μπορούμε να φέρουμε την έδρα της CEV στην Αθήνα. Δεν τους συνέφερε όμως τους Ευρωπαίους, γιατί ήταν μακριά από την κεντρική Ευρώπη.
Έγινε προσπάθεια χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 1989 έβαλα υποψηφιότητα με την παρότρυνση του Μάικ και εξελέγην Γραμματέας της επιτροπής διαιτησίας της CEV».
