«Χειμώνας του 1976. Γήπεδο παλέ ντε σπορ Θεσσαλονίκης. Μετά από μια κουραστική προπόνηση της εφηβικής ομάδας βόλει του Δημοκρίτου, ηλικία 16 χρονών ανέβαινα τις σκάλες του γηπέδου, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.

Πάνω σε ένα πάγκο υπάρχει μια επάνω φόρμα, γαλάζια, με το εθνόσημο στο στήθος. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και χωρίς δεύτερη σκέψη, απλώνω το χέρι, παίρνω αγκαλιά την φόρμα με το εθνόσημο και την επόμενη στιγμή τη βάζω στην τσάντα του.

Φτάνοντας στην στάση του αστικού λεωφορείου τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, ψυχική έπαρση για την φόρμα με το εθνόσημο, ενοχικά γιατί ανήκει σε κάποιον άλλον, δεν είναι δική μου.

Το λεωφορείο ξεκινά την διαδρομή του και μετά από δυο στάσεις το αμούστακο παιδί κατεβαίνει και σχεδόν τρέχοντας γυρίζω πίσω στο Παλέ ντε Σπορ.

Ανοίγω την τσάντα μου και τοποθετώ την φόρμα πάνω στον πάγκο από εκεί που την πήρα.

Παίρνω και πάλι τον δρόμο προς την στάση του αστικού λεωφορείου.

Νιώθω ένα βάρος να έχει φύγει από μέσα του που επέστρεψα πίσω κάτι που δεν μου ανήκει και μια σκέψη πλημυρίζει το μυαλό σου. «Αν είσαι ικανός προσπάθησε να έχεις την δική σου φόρμα με το εθνόσημο στο στήθος».

ΠΗΓΗ: ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ