Το βόλει έχει κατά γενική ομολογία τα ωραιότερα κορίτσια, αφού η φύση του αθλήματος επιτρέπει τη διατήρηση ενός καλλίγραμμου σώματος, χωρίς εξογκωμένους μυς και ομοιόμορφη κατανομή της μυικής μάζας. Στην Ιταλία , στη Γαλλία, στην Τουρκία και στη Γερμανία οι αθλήτριες συναγωνίζονται σε αμοιβές και περισσότερο σε δημοτικότητα τους άνδρες, ενώ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια παίζουν για ένα ...σουβλάκι, χωρίς τηλεόραση και προβολή.
Η πρόσφατη καταγγελία της Αγγελικής Καλαφατάκη ότι... έπαιζαν για ένα σουβλάκι τάραξε τα νερά, ενώ προηγήθηκαν αντίστοιχες ιστορίες από την Αννα Σαλούστρου και την Μαρία Στεφανίδη για ασυνεπείς παράγοντες, που αναγκάζουν τα κορίτσια να εγκαταλείψουν το βόλει για να βγάλουν τα προς το ζην.
Η Άννα Σαλούστρου της Ηλιούπολης, μετά από 18 χρόνια στα γήπεδα βόλει τα βρόντηξε και κατήγγειλε, μετά την προειδοποίηση ότι θα της πάρουν το αυτοκίνητο, γιατί δεν ήταν συνεπής στις πληρωμές των δόσεων: "έχοντας σαν ασφάλεια ένα βιογραφικό με 3 πτυχία και ένα μεταπτυχιακό, φτάνω στα 32 μου, να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Ίσως είναι και το μεγαλύτερο που αντιμετωπίζω μέχρι τώρα στην αθλητική μου καριέρα. Είμαι μια αθλήτρια που παίζει απλά για τη φανέλα της ομάδας, γιατί από το πρώτο μήνα κιόλας ξεκινάει να είναι κακοπληρωμένη έως και απλήρωτη. Όταν κλείσουν τα φώτα, σε ένα πρωτάθλημα που έχει τελειώσει από τον Μάρτιο, ακόμα ανακαλύπτονται νέες δικαιολογίες για να αφήνουν απλήρωτες τις αθλήτριες που τίμησαν τη φανέλα τους, ίσως να έχουν τη τύχη να γνωρίζουν επιτέλους τον πρόεδρο, ο οποίος από κατανόηση να μπαίνει μπροστά, να διαβεβαιώνει ότι θα αποπληρωθούν όλα τα χρέη μέχρι 25 Ιουνίου και να φροντίζει όταν πλησιάζει ο καιρός να μην σηκώνει τηλέφωνα και να εξαφανίζεται"
Οι Ελληνίδες δεν είναι τεμπέλες
Πιο βόρεια, πάλι στην Α1 γυναικών η 21χρονη Μαρία Στεφανίδου των Μακεδόνων Αξιού και παράλληλα φοιτήτρια της Ιατρικής πρόσθεσε: "Βλέπω τις καινούργιες ανακοινώσεις αθλητριών και την απόκτηση ξένων παικτριών και ειλικρινά θλίβομαι. Θλίβομαι και στενοχωριέμαι , γιατί τα τελευταία τρία χρόνια που αγωνίζομαι στην Α1 έχω δει, έχω ακούσει και έχω ζήσει δυσάρεστες καταστάσεις, που δεν αξίζουν στις προσπάθειες των αθλητριών, και κυρίως των Ελληνίδων.
Βλέπετε, οι ξένες αθλήτριες, κατοχυρωμένες από τα συμβόλαια τους. Και έτσι οι Ελληνίδες έρχονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς εκείνες θα συνεχίζουν να παίζουν κι ας είναι για μήνες απλήρωτες, δεν θα διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έχουν συμβόλαια στα χέρια τους και γιατί σκέφτονται το μέλλον τους. Οι περισσότερες αθλήτριες είτε σπουδάζουν, είτε εργάζονται, οπότε οι πρωινές προπονήσεις είναι σχεδόν ανέφικτες. Και φυσικά χρήματα δεν υπάρχουν. Ούτε για χαρτζιλίκι πολλές φορές.
Την πρώτη χρονιά στην Α1 (2015) είχα πληρωθεί μόνο τον πρώτο μήνα και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πρόεδρο της ομάδας μου να λέει “στον λόγο της ανδρικής του τιμής" πως τα χρήματα μου θα τα πάρω και δεν έχει μείνει καμία απλήρωτη στο σύλλογο… Την επόμενη χρονιά, σε άλλη ομάδα, συνεχώς μας έλεγαν πως περίμεναν λεφτά από τις ακαδημίες για να μας πληρώσουν και υποτίθεται ότι θα μου έδιναν στο τέλος ένα ποσό επιπλέον από το χαρτζιλίκι της χρονιάς για την επίτευξη των στόχων της ομάδας, αλλά μαντέψτε . Δεν έγινε τίποτα.
Και φέτος, σε άλλη ομάδα με ακόμη καλύτερη πορεία στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, ακόμη περιμένουν λεφτά από χορηγούς και επίσης δεν απαντούν στα τηλέφωνα, ενώ όταν τελικά με χρήση αποκρύψεων καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με τη διοίκηση, μας ενημερώνουν πως θα πληρωθούμε τον Αύγουστο , για τους τρεις μήνες που μας οφείλουν τα συμφωνημένα. Δεν παίζω βόλεϊ για τα λεφτά. Ωστόσο, δεδομένων των καθημερινών πολύωρων προπονήσεων καλοκαίρι, χειμώνα, σε περίοδο εξεταστικής, με χιόνια (σε γήπεδο δίχως θέρμανση και πολλές φορές ούτε καν νερό…), περίμενα τουλάχιστον οι ομάδες να είναι τυπικές σε αυτά που μου υπόσχονταν, όπως ήμουν κι εγώ τυπική και συνεπής απέναντι τους.
Οι αθλήτριες στην Ελλάδα είναι κάθε άλλο παρά τεμπέλες! Ξέρω πάρα πολλά κορίτσια, που εκτός από την προπόνηση, διαπρέπουν καθημερινά στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, ενώ άλλες ταυτόχρονα εργάζονται ή μαθαίνουν ξένες γλώσσες"
Δικαιούστε ένα σουβλάκι
Η ιστορία μας πήρε μεγάλη έκταση όταν η Αγγελική Καλαφατάκη της ΑΕΚ(ο σύλλογος διέψευσε και προχώρησε σε μηνύσεις) αποκάλυψε: "Έχω κάνει θυσίες χρόνια ολόκληρα, άφησα πίσω τα μαθήματα μου, την σχολή μου, τα ταξίδια μου, τις βόλτες μου και όλα όσα πολύτιμα έχουμε σαν νέοι για να δώσω στον κάθε προπονητή και στην κάθε ομάδα, όλα αυτά που μου έμαθε ο πατέρας μου. Πάθος, αφοσίωση, πίστη και μαχητικότητα- . Και φτάνω στα 22 μου (πολύ μικρή για να τα παρατήσω) να καταλαβαίνω πως στο βόλεϊ είναι κάποιοι μεγάλοι, τόσο "μικροί", για να τα εκτιμήσουν.
"Κάθε πέρσι και καλύτερα", λένε και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την έννοια αυτή, παίρνοντας όμως την αρνητική της πλευρά: "Κάθε φέτος και χειρότερα". Πλησιάζοντας προς το τέλος γευτήκαμε ολοκληρωτικά την κατάντια. Σαντορίνη, ταξιδεύουμε 9 ώρες, από τις 7 το πρωί και φτάνουμε 3, με λίγα σάντουιτς και νερά. Ο αγώνας ήταν στις 8 πιστεύαμε ότι το φαΐ θα ήταν εξασφαλισμένο. "Δεν έχουμε κανονίσει φαΐ, δεν μας είπατε ότι πεινάτε".
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λοιπόν και μετά από λίγο ήρθε ο Κόουτς με μια σακούλα με 6 τσιζ και 2 πατάτες για 7 άτομα! "Α είστε 7, νόμιζα είστε 6 δεν πειράζει, μια δεν θα φάει". Οι ώρες για το ματς δεν περνούσαν.... Το βράδυ θα διανυκτερεύαμε, εμείς έπρεπε στις 2, να ήμασταν στα κρεβάτια μας, δεν βγήκαμε, κάτσαμε να χαρούμε τις τελευταίες μας στιγμές όλες μαζί. Πήγαμε σε ένα φούρνο να φάμε, στην σειρά με τα πορτοφόλια μας για να πληρώσουμε και ο έφορος φωνάζει δυνατά, μπροστά σε όλες μας , δυο κοπέλες για να τις κεράσει "γιατί είστε Αεκαρες"..
Πριν μπούμε στο καράβι της επιστροφής για 7 ώρες: "Δικαιούστε η κάθε μια από ένα τυλιχτό σουβλάκι. Εντολή από την διοίκηση ΜΟΝΟ ένα". Εντολή διοίκησης, ένα σουβλάκι η κάθε μια, αυτά ήταν τα έξοδα τους για μια ολόκληρη μέρα στην Σαντορίνη και στο πλοίο. Όλες μαζί στοιχίζαμε περίπου 3.000 ευρώ και η φετινή ομάδα ήδη έχει πάρει τα διπλάσια σε προκαταβολές"
'Ενσημα, ασφάλιση και ελευθερία
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, η πρώην διεθνής και εκπρόσωπος των γυναικών στο συνδικαλιστικό όργανο των βολειμπωλιστών-τριων(ΠΑΣΑΠ) Νικολέτα Κουτουξίδου μας είπε: "Ήμουν τυχερή που έπαιξα στον Παναθηναϊκό, όταν είχε οργάνωση και συνέπεια. Τότε που υπήρχαν λεφτά στο βόλεϊ γυναικών". Ξεκίνησε από τον Παναθλητικό Συκεών και στη συνέχεια αγωνίσθηκε σε ΒΑΟ, Πανελλήνιο(8 χρόνια), Λα Ροσέτ, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Σαν Σεβερίνο, Ορναβάσο, Ναντ, Παναθηναϊκό, Ηρακλή Κηφισιάς.
"Έπαιξα 20 χρόνια και δεν έχω ούτε ένα ένσημο" συνεχίζει η Θεσσαλονικιά προπονήτρια πλέον και προσθέτει: ¨" Η ασφάλιση των αθλητριών είναι το βασικό αίτημα μας. Ένας σοβαρός τραυματισμός , πρέπει να αντιμετωπισθεί από τον σύλλογο, τόσο το χειρουργείο, όσο και η αποθεραπεία. Και συμβόλαια για οικονομική κατοχύρωση. Ο Πανελλήνιος μου χρωστάει 22.000 ευρώ, κέρδισα όλα τα δικαστήρια, αλλά δεν πήρα ευρώ. Ελπίζουμε στον νέο αθλητικό νόμο, να υπάρχει μίνιμουμ συμβόλαιο τετράωρης εργασίας και ασφάλιση. Να σταματήσει και η σκλαβιά . Να μην ανήκεις σε ένα κλαμπ για οκτώ χρόνια. Εγώ περίμεναν να γίνω 26 χρονών και να συμπληρώσω οκταετία για να φύγω από τον Πανελλήνιο. Ας οργανωθούν επιτέλους τα σωματεία, ας βρουν τοπικούς χορηγούς και μεγάλες εταιρείας που πωλούν προϊόντα σε γυναίκες, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό".
Η μετανάστευση είναι μόνιμο φαινόμενο πλέον και στο βόλει αφού "στις Ηνωμένες Πολιτείες εξασφαλίζεις τις σπουδές σου και στην Ευρώπη παίρνεις τα λεφτά σου. Στην Ελλάδα, αν εξαιρέσεις ένα-δυο σωματεία δεν μπορείς να βιοπορισθείς μέσω του βόλει"
Η Κουτουξίδου κρέμασε το καλοκαίρι τα παπούτσια, επειδή ο χορηγός του Ηρακλή Κηφισιάς, δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του και στράφηκε στην προπονητική, κάνοντας ξεκίνημα από τις ακαδημίες των Αμαζόνων Ερυθραίας.
ΠΗΓΗ ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ