Τι έκανες τα τελευταία 3 χρόνια; Πως ήταν η ζωή σου μακριά από τα γήπεδα;
«Έγινα σύζυγος και μητέρα και απέβαλα από το μυαλό μου το κάθε ενδεχόμενο επιστροφής μου στο χώρο. Είχα αφιερωθεί αποκλειστικά στην οικογένεια, μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, είχα τον Φίλιππο στη ζωή μου αργότερα, ήμουν 100% full time μητέρα!».
Παρακολουθούσες τις εξελίξεις στο βόλεϊ;
«Σπάνια. Δεν είχα χρόνο γιατί όταν έχεις ένα παιδί και ασχολείσαι 24 ώρες το 24ωρο μαζί του δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις ωράριο, το ωράριο σου το καθορίζει το παιδί σου φυσικά και το πρόγραμμα. Δεν είχα καθόλου χρόνο, βέβαια σταμάτησε και η τηλεόραση να δείχνει τα παιχνίδια και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και πολλά παιχνίδια. Μόνο με την Ξανθή (σσ Μυλωνά) που μιλούσα και μου έλεγε τι συμβαίνει. Διάβαζα εφημερίδες και site αλλά ως εκεί».
Γυμναζόσουν όλο αυτό το διάστημα;
«Όχι, δεν έκανα τίποτα. Μόνο για ένα διάστημα πέρυσι, στον Άγιο Κοσμά είχα ξεκινήσει να κάνω λίγο τρέξιμο για μένα, όχι για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Δεν έχω πιάσει μπάλα, και όταν είχα πάει για μια εβδομάδα να κάνω προπόνηση με τις Κορασίδες, για να βοηθήσω τον Σπύρο τον Χουντουμάδη μπήκα μέσα και έκανα 2 προπονήσεις. Έχω επαφή με την μπάλα, δεν ξεχνιέται είναι σαν το ποδήλατο. Το χέρι πάει. Βέβαια χρειάζομαι βελτίωση στη φυσική κατάσταση. Και χωρίς φυσική κατάσταση δεν μπορείς να σταθείς σε ένα αγώνα».
Πόσο εύκολο είναι μετά από τρία χρόνια να επανέλθεις; Τι χρειάζεται να κάνεις;
«Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν έχω άγχος για αυτό το θέμα, πιστεύω θα τα καταφέρω. Με καθησυχάζει και το γεγονός ότι πλέον δεν έχω να αποδείξω σε κάποιον κάτι. Ότι ήταν να αποδείξω, το απέδειξα. Και πρώτα από όλα στον εαυτό μου. Και στα Βριλήσσια αλλά πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό. Στον εαυτό μου, το ξαναλέω. Απαιτήσεις δεν είχα ποτέ από τον κόσμο να με σέβεται η οτιδήποτε άλλο, είχα όμως από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Ως προς την φυσική κατάσταση δε, θέλει βάρη και μετά μέσα από τις προπονήσεις που θα κάνουμε να βρω ξανά την επαφή μου με τη μπάλα».
Πότε ξεκινάει η προετοιμασία;
«Από όσο γνωρίζω 20 Αυγούστου. Έχω σκοπό όμως μέχρι τότε να έχω ήδη ξεκινήσει ένα ειδικό πρόγραμμα για βάρη ώστε στις 20 Αυγούστου όταν ξεκινάει η προετοιμασία να έχω ήδη τη βάση για το βασικό στάδιο. Οι περισσότερες που κάνουν προετοιμασία τον Αύγουστο φτιάχνουν τη βάση για το πρωτάθλημα, εγώ πρέπει να φτιάξω τη βάση για την προετοιμασία. Και μετά στην προετοιμασία, τη βάση για το πρωτάθλημα».
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την απόφαση να επιστρέψεις στην ενεργό δράση;
«Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να επιστρέψω να παίξω. Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα υπήρχε η σκέψη να ασχοληθώ με την προπονητική. Λένε ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό, είναι θέμα ταλέντου, αλλά είναι κάτι που όμως θέλω να δοκιμάσω. Θα ήθελα να έχω ένα βοηθητικό ρόλο σαν προπονητής αλλά μέσα από την προπόνηση. Και κάνοντας προπόνηση και εξηγώντας μερικά πράγματα στις μικρότερες αθλήτριες. Θέλω να το κάνω αυτό χωρίς να παίζω. Επειδή εκ των πραγμάτων μετά από τρία χρόνια παντελούς απουσίας δεν γίνεται να έρθω απλά σε ένα γήπεδο και να αρχίσω να προπονώ, πρέπει να κάνω ένα πέρασμα από την αγωνιστική δράση για να καταλάβω τι γίνεται, ποιο είναι το επίπεδο, να πάρω μια γεύση για να μπορέσω να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Η προπονητική είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου. Είναι ένα ρίσκο αυτό που θέλω να πάρω, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Όπως και να χει είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Και μου αρέσουν οι προκλήσεις».
Υπήρχε και το οικονομικό στο μυαλό σου;
«Πάντα υπάρχει το οικονομικό στη μέση. Καταρχάς δεν είμαι μόνη πια, έχω ένα παιδί το οποίο ζει μαζί μου στην Αθήνα, και πρέπει να κοιτάξω το καλύτερο για αυτό. Εννοείται ότι σε αυτό το κομμάτι εμπλέκεται και το οικονομικό σκέλος. Αλλά και πάλι είμαι τυχερή γιατί θα κάνω κάτι που μου αρέσει. Είναι πολύ σημαντικό να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Φυσικά δεν μιλάμε για τα μεγέθη, προ τριετίας που σταμάτησα εγώ. Έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα, υπάρχει αυτή η οικονομική κρίση που μας έχει χτυπήσει όλους και μιλάμε για καινούργια δεδομένα. Φυσικά είναι και ένα κίνητρο το οικονομικό αλλά δεν είναι και το βασικό. Χτίζω για το μέλλον και αν τα αξίζω θα έρθουν και τα όποια οικονομικά οφέλη. Έτσι είναι. Και σαν παίκτρια για να φτάσω να έχω τα συμβόλαια όπως αυτά που είχα πριν από τρία χρόνια, έχτισα σιγά σιγά και για μερικά χρόνια. Το ίδιο θα συμβεί ενδεχομένως και με την προπονητική. Είμαστε τυχερές όλες που ζήσαμε εκείνη την εποχή, γιατί τη θεωρώ την «χρυσή εποχή» του γυναικείου βόλεϊ. Και πόσο μάλλον στον Παναθηναϊκό, που έζησα τεράστιες στιγμές και εμπειρίες. Και δεν ήταν τα μετάλλια που μου έμειναν από τον Παναθηναϊκό, αν και είναι πολλά, τα έχω σε μια κούτα και δεν τα βγάζω καν να τα δω. Τα συναισθήματα είναι αυτά που μου έχουν μείνει. Και αυτά είναι πιο σημαντικά και είναι πράγματα τα οποία, για παράδειγμα η καλύτερη παίκτρια του κόσμου αν μας έβλεπε τι στιγμές ζήσαμε στον Παναθηναϊκό νομίζω ότι θα ζήλευε. Εγώ δεν είχα καμία τρέλα με τον Παναθηναϊκό η με την ΑΕΚ η με τον Ολυμπιακό, έγινα Παναθηναϊκός γιατί με έκανε ο κόσμος. Αυτό που έβλεπα εγώ στις κερκίδες σε κάθε αγώνα που δίναμε είναι ασύλληπτο για μένα».
Πως έγινε το deal με τον Ηρακλή;
«Λίγο πολύ όλοι γνώριζαν πως θα επέστρεφα στην Αθήνα (από Θεσσαλονίκη), δεν το έκρυβα, μόλις θα ξεκαθάριζε η προσωπική μου κατάσταση. Από τον Ηρακλή με πήραν τηλέφωνο. Μου πρότειναν να παίξω και εγώ ήμουν αρνητική στην αρχή. Δεν ήθελα να επιστρέψω. Εγώ θεωρούσα και ακόμα θεωρώ ότι η καριέρα μου σαν παίκτρια έχει τελειώσει. Σαν παίκτρια έκλεισα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό. Αυτό που ξεκινάω στον Ηρακλή, είναι άλλο πράγμα που έχει να κάνει με προοπτική την προπονητική. Αν υπήρχε μια συμφωνία ότι θα παίξεις φέτος και του χρόνου βλέπουμε δεν θα συζητούσα. Αλλά επειδή μου δίνεται η ευκαιρία στο μέλλον να ασχοληθώ με την προπονητική, θέλω να το κάνω».
Για την ανανέωση τη Φιφι Σαπαρέφσκα τι έχεις να πεις; Αν δεις ότι μπορείς, θα συνεχίσεις και άλλο;
«Η Φίφη είναι 43 χρονών αλλά έχει κορμί έφηβης! Πιστεύω ότι πολλές νεαρές παίκτριες ζηλεύουν τη φυσική κατάσταση και το κορμί που έχει η Σαπαρέφσκα. Και την ψυχή που έχει η Φίφη. Και από την στιγμή που μπορεί να κάνει κάτι και να το κάνει καλά, γιατί όχι. Εγώ την θαυμάζω. Την είχα συμπαίκτρια και πραγματικά την θαυμάζω. Για μένα, μετά από αυτό που έγινε με τον Ηρακλή, θα πω το εξής: Ποτέ μη λες ποτέ. Αλλά η δική μου επιθυμία είναι αυτή, του χρόνου να μην παίξω, να ασχοληθώ μόνο με την προπονητική. Βέβαια επειδή έχω και μια τρέλα με το βόλεϊ, είναι μεγάλο μικρόβιο, και για μένα ήταν τρόπος ζωής 25 χρόνια, είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποβάλλεις εύκολα, και αν δω ότι μπορώ να σταθώ μέσα στο γήπεδο στα δικά μου βέβαια δεδομένα, ίσως συνεχίσω. Και εννοώ ότι δεν έχει να κάνει αυτό με το τι θα πει ο κόσμος, ότι δηλαδή μπορώ η δεν μπορώ, έχει να κάνει με το πώς θα νιώθω εγώ, άρα είναι πολύ πιθανόν να ξαναπαίξω και του χρόνου, αλλά επαναλαμβάνω, η επιθυμία μου είναι να ασχοληθώ με την προπονητική. Θα δείξει στο μέλλον. Άλλωστε έχεις ακούσει τη φράση «όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει».
Αν υποθετικά τα καταφέρεις και έρθει ο Παναθηναϊκός και σου προτείνει συνεργασία;
«Τώρα με χτυπάς σε αδύναμο σημείο! Ο Παναθηναϊκός είναι ο έρωτάς μου. Στον Ηρακλή Κηφισιάς όλοι το γνωρίζουν αυτό. Είναι απόλυτα σεβαστό από όλους. Δεν αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να μιλήσω για τον Παναθηναϊκό, ίσα ίσα έχουμε καθίσει για καφέ στο Ζηρίνειο και εγώ τους έλεγα ιστορίες για τον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός είναι κομμάτι της ζωής μου. Εδώ και πολλά χρόνια. Άλλοι μπορεί να με θεωρούν γραφική, άλλοι μπορεί να μην με πιστεύουν, άλλοι μπορεί να λένε ότι πουλάω οπαδιλίκι, εμένα δεν με ενδιαφέρει. Αυτό αισθάνομαι, αυτό λέω. Δεν έχω κάτι να κερδίσω από αυτό. Ότι ήταν να κερδίσω, το κέρδισα. Έβλεπα τις κερκίδες γεμάτες, έχω κάνει φιλίες ζωής, από την κερκίδα! Έχω σχέσεις ζωής με ανθρώπους που γνώρισα στην κερκίδα. Είναι άλλο πράγμα για μένα ο Παναθηναϊκός. Δεν θα μπορούσα να κλείσω τις πόρτες στον Παναθηναϊκό. Όμως επειδή πλέον η ζωή μου έχει αλλάξει, πρέπει να κοιτάξω πρώτα από όλα το καλύτερο για τον Φίλιππο. Αν αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν, ακόμα καλύτερα. Προς το παρόν, ο Ηρακλής, και όλοι οι παράγοντες της Κηφισιάς με έχουν βοηθήσει απίστευτα, ο κύριος Χουντουμάδης, ο κ. Μαυριτσάκης όλοι τους. Έχω ένα χέρι βοηθείας που δεν περίμενα ότι θα το έχω μετά από τρία χρόνια απουσίας. Είναι σαν να σταμάτησα τον Μάιο από τον Παναθηναϊκό και τώρα πήγα στον Ηρακλή. Το καλύτερο για τον Φίλιππο αυτή τη στιγμή, ήταν η επιλογή που έκανα. Και μου το αποδεικνύουν οι άνθρωποι του Ηρακλή εμπράκτως, σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Για αυτό τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ευκαιρία που μου δίνουν, τους ευχαριστώ που με κάνουν να νιώθω άνετα μιλώντας για τον έρωτα που έχω με τον Παναθηναϊκό, το σέβονται απόλυτα όπως και εγώ σέβομαι τον Ηρακλή».
Σκέφτεσαι πως θα είναι παίζοντας αντίπαλος με τον Παναθηναϊκό;
«Πολύ παράξενα. Εγώ τα τελευταία 7 χρόνια της καριέρας μου, έχω φορέσει πράσινα ρούχα. Είχα μάθει να έχω στο πλευρό μου όλη τη κερκίδα. Όπως και η κάθε αθλήτρια που ήταν στον Παναθηναϊκό. Και ξαφνικά θα είμαι απέναντι. Αλλά θα είμαι απλά απέναντι, όχι αντίπαλος. Δεν νιώθω ότι θα τους έχω εναντίον μου και πιστεύω ότι και για αυτούς θα ισχύει τι ίδιο, είναι μια σχέση που ότι και να γίνει δεν αλλάζει. Και εύχομαι να γίνει μια γιορτή εκείνη τη μέρα στο γήπεδο. Αυτό εξαρτάται όμως από το πώς νιώθει ο καθένας. Ακούω πολλά θετικά σχόλια, έχω ακούσει και κάποια αρνητικά. Μερικές ερωτήσεις τύπου, που ήταν η Ρούξι όταν πέρυσι ο Παναθηναϊκός την χρειάστηκε. Που ήμουν; Ήμουν στη Θεσσαλονίκη όπου κατοικούσα μόνιμα, παντρεμένη με παιδί. Το ότι η ζωή μου θα άλλαζε δεν το ήξερα, ούτε το ότι θα έπαιζα βόλεϊ, το ήξερα κάποτε. Δεν νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ και σε κανέναν. Στους τόσους πολλούς φίλους που έχω κάνει στον Παναθηναϊκό, ας υπάρχουν και 10 που με μισούν».
Πως ένιωθες την στιγμή που εγκατέλειπες την ενεργό δράση; Πως σκεφτόσουν εκείνη την περίοδο; Πως το αποφάσισες;
«Σε μια νύχτα! Θα σταματούσα για να κάνω οικογένεια. Είχα συζητήσει τότε με τον Αλέξανδρο, αυτός έχοντας καταγωγή από την Θεσσαλονίκη και έχοντας μια κατάσταση σταθερή εκεί, με δουλειά και σπίτι, εγώ είχα ένα χρόνο συμβόλαιο ακόμα με τον Παναθηναϊκό, αυτό που ήθελα να κάνω εκείνη τη στιγμή, αυτό έκανα. Προτεραιότητα για μένα ήταν η οικογένεια. Θεώρησα επίσης ότι ήμουν σε μία ηλικία, στην οποία ότι είχα να πάρω από το άθλημα, το πήρα, δεν μπόρεσα ποτέ να κερδίσω παγκόσμια μετάλλια η Ολυμπιακά μετάλλια αλλά αυτά που είχα βάλει εγώ στόχο στο μυαλό μου να καταφέρω, τα έκανα και με το παραπάνω. Δεν έχω κανένα απωθημένο, και θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσω. Από μικρή είχα το άγχος και έλεγα όταν έρθει η στιγμή να το κάνω, θα αποχωρήσω επειδή θέλω, όχι επειδή πρέπει. Και πιστεύω, τα κατάφερα. Αγωνιστικά πάντως ήμουν εντάξει. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αν και η τελευταία χρονιά δεν και η καλύτερη που είχα, μόνο προς το τέλος είχα επανέλθει κάπως κανονικά. Πήρα την σωστή απόφαση, 100 φορές να γυρνούσα πίσω, τι ίδιο θα έκανα. Γιατί από την απόφαση μου αυτή προέκυψε ο Φίλιππος, είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου και δεν μετανιώνω για τίποτα».
Τι είναι πιο δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό η να δημιουργείς πρωταθλητές;
«Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο δύσκολο. Γιατί όταν είσαι μέσα στο γήπεδο την ευθύνη την έχεις εσύ, και τις αποφάσεις τις παίρνεις εσύ σε κλάσματα δευτερολέπτου. Π.χ. στην επίθεση, αν κάνεις σωστή εκτίμηση θα πάρεις τον πόντο, αν όχι θα χάσεις, απλά πράγματα. Στο δεύτερο κομμάτι πλέον ναι μεν εξαρτάται και από σένα αλλά δεν είναι όλα στο χέρι σου. Είναι στο χέρι της παίκτριας με την οποία εσύ συζητάς και στην οποία θες να μεταφέρεις τις γνώσεις που έχεις. Έχει να κάνει με τον τρόπο που θα το μεταφέρεις στον άλλο και στο αν θα έχει την ικανότητα να το καταλάβει. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο δύσκολο. Σε αυτό να σου πω κάτι. Με ρώτησες πριν αν έχω παρακολουθήσει κάποιον αγώνα. Έναν είχα δει αυτόν μέσα στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης με τον Παναθηναϊκό. Μπαίνω στο γήπεδο πάνω στο ζέσταμα. Και σηκώνεται ένα κορίτσι 1.90 μπορεί και παραπάνω, πανέμορφο με ένα κορμί αξιοζήλευτο και ρωτάω την Ξανθή (σσ Μυλωνά) που ήταν δίπλα μου αν είναι η Ανθή Βασιλαντωνάκη, και μου λέει ναι. Εγώ με αυτό το κορίτσι θα ήθελα να κάνω προπόνηση. Επίσης υπάρχουν δυο κοπέλες στον Ηρακλή Κηφισιάς, η μια θα είναι δεύτερη διαγώνια στην ομάδα και η άλλη ακραία (Σοφία Γκρέκα), κάναμε μαζί προπόνηση με τις Κορασίδες και ήρθαν. Δυο πράγματα τους είπα και τα έκαναν αμέσως. Ένιωσα αμέσως τόσο καλά επειδή και μόνο τους είπα κάτι και τις βοήθησα. Και το σημαντικότερο είναι ότι είχαν την ικανότητα να το κάνουν. Έχουν φοβερό ταλέντο και θέληση και επιθυμία. Δεν θυμάμαι αν στα 16 μου έπαιζα τόσο καλά όσο όλα αυτά τα κορίτσια. Υπάρχουν κορίτσια που έχουν όλο το ταλέντο και λες εγώ θέλω να δουλέψω με αυτά τα κορίτσια».
Έχεις μετανιώσει για κάτι; Αν θα μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να αλλάξεις κάτι;
«Δεν θα άλλαζα τίποτα».
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της καριέρας σου;
«Έχω δυο καλύτερες στιγμές να σου πω. Η μια είναι το νταμπλ του 2007-2008, όπου ο Παναθηναϊκός ερχόταν από μια ανανέωση. Είχαμε μείνει στην ομάδα η Ελένη Φραγκιαδάκη, η Ξανθή Μυλωνά, η Κέλλυ Κρέσου και εγώ. Από τις βασικές ήμασταν εγώ και η Ξανθή. Ενώ όλοι μας αμφισβητούσαν, καταφέραμε και πήραμε νταμπλ. Με ανατροπές, με τη σειρά στους τελικούς να φτάνει σε 5ο παιχνίδι, στο κύπελλο ματς μπολ είχε ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό, κερδίσαμε, ματς μπολ στον τελικό το Μαρκόπουλο, κερδίσαμε, ήταν η καλύτερη σεζόν για μένα. Και η δεύτερη στιγμή είναι η φιέστα στο ΟΑΚΑ τη χρονιά που έκλεισα την καριέρα μου όπου 60.000 Παναθηναϊκοί, βγήκαμε με τα κορίτσια έξω μαζί με τον κ. Θανάση Γιαννακόπουλο και πανηγυρίζαμε και κοιτούσα και έλεγα, βλέπω όνειρα κάποιος να με ξυπνήσει.. Για αυτό σου είπα και η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο αν ζούσε αυτά που ζήσαμε εμείς θα ζήλευε. Όσο για την χειρότερη στιγμή, πάλι δυο έχω να σου πω. Η μία είναι όταν ο Παναθηναϊκός ήταν αήττητος για 6 χρόνια στη Λεωφόρο. Μέχρι που, εκείνη τη σεζόν 07-08, στους ημιτελικούς με τον Ηρακλή Κηφισιάς, χάνουμε για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, 3-2. Το γήπεδο είναι γεμάτο, τελειώνει ο αγώνας, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, και βλέπω 2.000 κόσμο στην κερκίδα να μας χειροκροτεί. Χειρότερη στιγμή μεν γιατί χάσαμε, αλλά την έκανε «καλή» ο κόσμος. Αυτό που λέμε στις χαρές και στις λύπες μαζί, ισχύει. Η δεύτερη χειρότερη είναι, σε μια στιγμή που στην πραγματικότητα δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω, ήταν στον τελικό στην Ιταλία (2008-2009, Κύπελλο Κυπελλούχων/Θριάμβου, Γιέζι, Ιταλία) με την Γιέζι, που χάσαμε. Είχε έρθει κόσμος από την Ελλάδα, η κερκίδα ήταν γεμάτη, οι οπαδοί μας κάνουν πραγματικά σόου, έχει χαζέψει όλο το γήπεδο και εμείς δεν μπορούμε να τους δώσουμε το χρυσό μετάλλιο. Αλλά πραγματικά δεν μπορούσαμε. Αν παίρναμε ένα χρυσό μετάλλιο δεν ξέρω τι θα γινότανε, πίσω στην Αθήνα. Είναι πολύ πιθανό ο «Τάφος» να πήγαινε για ανακαίνιση..».
Στο βόλεϊ κερδίζει πάντα ο καλύτερος; Η μπορεί να συμβεί και το αντίθετο;
«Εγώ πιστεύω ότι ο καλύτερος κερδίζει στο βόλεϊ. Υπάρχουν μέρες βέβαια που ότι και να κάνεις είναι λάθος ενώ αντίθετα υπάρχουν και μέρες που όπου και αν ακουμπήσεις την μπάλα θα πάει εκεί που θέλεις. Είναι και λίγο θέμα τύχης. Ο κανόνας όμως είναι να κερδίζει ο καλύτερος. Εκτός από τα παιχνίδια κυπέλλου. Τα οποία είναι νοκ άουτ και υπάρχει περισσότερο άγχος και πίεση. Εγώ θυμάμαι ότι όλες είχαμε άγχος πριν από κάθε Φάιναλ Φορ».
Πως ήταν τα χρόνια στα Βριλήσσια;
«Τα χρόνια στα Βριλήσσια ήταν πολύ όμορφα. Μας λέγανε τότε η ομάδα του κυπέλλου. Μπορεί να μην παίρναμε πρωταθλήματα αλλά παίρναμε κύπελλα! Είχαμε πολύ καλή ομάδα, είχα συμπαίκτριες που αποτελούσαν την μισή Εθνική ομάδα, τη Νίκη και τη Μαρία Καραγκούνη, την Ελένη Μεμετζή και άλλες. Αν είχαμε και τον κόσμο που έχει ο Παναθηναϊκός πιστεύω θα είχαμε πετύχει περισσότερα πράγματα».
Πως ήρθες στα Βριλήσσια, πως έγινε εκείνο το deal;
«Τελείως τυχαίως. Εγώ είχα κλείσει στην Γαλλία. Μου είχαν στείλει το συμβόλαιο στο σπίτι να το υπογράψω. Έχουμε πάει με την Εθνική Ρουμανίας στη Γαλλία, για ένα τουρνουά πρόκρισης Πανευρωπαϊκού, με πλησιάζει ο προπονητής της Αλμπί, η οποία ήταν η 4η ομάδα της Γαλλίας, και μου είπε σε θέλουμε στην ομάδα. Και εγώ είπα έρχομαι, έτσι απλά. Ο πατέρας μου που είναι και πρώην βολειμπολίστας και έχει αγωνιστεί και προπονήσει στη Γαλλία, όταν είχα πάει να τον δω, τρελάθηκα με τη Γαλλία, μου άρεσε πάρα πολύ. Και το όνειρο μου ήταν να πάω στη Γαλλία. Μου στείλανε λοιπόν από την Αλμπί, το συμβόλαιο με κούριερ στο σπίτι, είχαμε συμφωνήσει να πάρω το Νο 8 στη φανέλα, θα συνέχιζα τις σπουδές μου στη Νομική εκεί, στο Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας, όπου ήταν μισή ώρα από την πόλη στην οποία θα έμενα, και εκεί που όλα είναι έτοιμα, με παίρνουν τηλέφωνο από τα Βριλήσσια και μου λένε θέλουμε να έρθεις να σε δοκιμάσουμε για δυο-τρεις μέρες και εγώ τους απάντησα, δεν έρχομαι έχω κλείσει στη Γαλλία. Αφού με πίεσαν πολύ μου είπε και η μητέρα μου να πάμε 3 μέρες στην Αθήνα μιας και δεν είχαμε πάει ποτέ εκεί! Ήρθαμε τελικά και στην πρώτη προπόνηση κατέβηκα σχεδόν με το ζόρι, επίτηδες για να μην παίξω καλά να τελειώσει η περίοδος των τριών ημερών και να φύγουμε. Το βράδυ με έπιασε η μητέρα μου και μου είπε πως αυτό που έκανα ήταν ντροπή, είναι πιο τίμιο να κάνεις ότι μπορείς στην προπόνηση και μετά να τους πεις ευχαριστώ δεν θέλω παρά να σου πουν αυτοί δεν σε θέλουμε φύγε. Ακούω τη μητέρα μου και κάνω δυο μέρες καλή προπόνηση και μετά συζητάω με τους ανθρώπους της ομάδας, και μου λένε αν υπογράψεις σήμερα θα σου δώσουμε παραπάνω από όσα σου δίνουν οι Γάλλοι, συν ένα μπόνους ποσό επειδή θα υπογράψεις σήμερα, γιατί θέλανε και οι άνθρωποι να τελειώνουν με τον σχεδιασμό της ομάδας. Είχα κάνει και μια δυο βόλτες στη Κηφισιά και μου άρεσε και με το που ακούω το ποσό, σκέφτηκα και το μέρος που θα έμενα, και λέω εδώ είμαστε. Αλλά είχα πει στον πατέρα μου να υπογράψει τα συμβόλαια και να τα στείλει από το σπίτι στη Ρουμανία, οπότε τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να μην τα στείλει, γιατί θα μείνω εδώ, στην Αθήνα. Για ένα χρόνο και μετά θα πάω στη Γαλλία του είπα. Πέρασαν από τότε 16 χρόνια».
Πως έγινε το deal με τον Παναθηναϊκό;
«Έχουμε πάρει το κύπελλο με τα Βριλήσσια και έχουμε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό. Είχα παίξει αρκετά καλά σε εκείνο το ματς. Έχει τελειώσει το Φάιναλ Φορ, έχω φύγει διακοπές στην Κρήτη και με παίρνει τηλέφωνο ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, προπονητής τότε στον Παναθηναϊκό, και μου λέει έλα να συζητήσουμε σε θέλω στον Παναθηναϊκό. Πήγα στα γραφεία του Ερασιτέχνη, εκεί βρίσκόταν ο κ. Πιστιόλης, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, άλλα δυο άτομα και εγώ. Μου λένε πόσα θέλω για να πάω. Εγώ ρωτάω «Πόσα μου δίνετε;». Μου είπαν το νούμερο, αποδέχτηκα την πρόταση και μέσα σε πέντε λεπτά έκλεισα στον Παναθηναϊκό. Υπέγραψα στον Παναθηναϊκό και είχα δεν σου κρύβω ένα πάρα πολύ καλό συμβόλαιο. Επίσης έπαιξε ρόλο ότι στον Παναθηναϊκό ήταν τότε η Νίκη Καραγκούνη, η Χαρά Σάκουλα, η Λίτσα Γιαλένιου, η Ελένη Φραγκιαδάκη, η Κέλυ Κρέσου, μια πολύ καλή ομάδα. Γενικά μου αρέσει η σταθερότητα δεν αλλάζω εύκολα ούτε στην προσωπική μου ζωή ούτε στην καριέρα μου».
Ποιος είναι ο στόχος σου για τη νέα σεζόν;
«Καταρχάς να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να παίξω βόλεϊ και ότι όντως είναι σαν το ποδήλατο, δεν το ξεχνάς. Θα θεωρήσω τη χρονιά πετυχημένη όταν θα είμαι ικανοποιημένη με τον τρόπο που έπαιξα και από τον τρόπο που βοήθησα τις συμπαίκτριες μου. Στον Ηρακλή, αν εξαιρέσεις τη Χαρά (σσ Σάκουλα) και εμένα, οι υπόλοιπες είναι πολύ μικρές σε ηλικία. Αν θα έχω μάθει ένα πράγμα στα κορίτσια, τότε θα είμαι ικανοποιημένη».
Σου έγινε ποτέ πρόταση από τον Ολυμπιακό η από άλλες ομάδες;
«Δεν είναι κάτι κρυφό, είχε γραφτεί και στις εφημερίδες τότε νομίζω. Θα σου πω το εξής, για να το ξεκαθαρίσω. Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, δεν ήμουν Παναθηναϊκός. Έγινα στην πορεία. Είμαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού πλέον. Έχω μπει στη νοοτροπία του οπαδού-φιλάθλου του Παναθηναϊκού. Αυτό για μένα σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός είναι ο αιώνιος αντίπαλος και όποιος πάει εκεί είναι προδότης. Έτσι λοιπόν αν έκανα κάτι τέτοιο θα ήμουνα προδότρια. Και πρώτα από όλα θα πρόδιδα τα δικά μου αισθήματα. Μπορεί να ακούγεται γραφικό για μερικούς, αλλά έτσι είναι. Εκτός από τον Ολυμπιακό, είχα πρόταση μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 από μια ομάδα της Ιαπωνίας. Δεν το συζήτησα καν. Επίσης το 2007 μετά από κάποιους αγώνες που είχαμε δώσει με την Εθνική στη Γερμανία, με πλησίασε κάποιος μάνατζερ από την Πολωνία και μου έκανε πρόταση να πάω εκεί. Δεν ήθελα να φύγω ούτε τότε, γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα, με τις καλύτερες παίκτριες, με τον καλύτερο κόσμο και τα καλύτερα αποτελέσματα. Ήταν όλα τέλεια. Επίσης είχα μια πρόταση από Κορέα με πολύ καλά λεφτά αλλά ούτε τότε ήθελα, γιατί όπως σου είπα και πριν προτεραιότητα μου δεν ήταν τα λεφτά πρώτα, αλλά η σταθερότητα. Δεν είμαι άνθρωπος των πολλών αλλαγών».
Πως βλέπεις την Α1 Γυναικών;
«Συζητούσα τότε με τις συμπαίκτριες μου όταν έπαιζα και λέγαμε τι θα γίνει όταν εμείς σταματήσουμε. Και το λέγαμε αυτό γιατί όλες οι ομάδες είχαν παίκτριες της ηλικίας μου, και δεν έβλεπα νέο αίμα να έρχεται από πίσω. Από αυτό που βλέπω τώρα, δεν ανησυχώ καθόλου. Για παράδειγμα στον Ηρακλή Κηφισιάς που δίνουμε μεγάλη έμφαση στις μικρές ηλικίες, στην προπόνηση που είχα πάει ήταν 15χρονες, 18χρονες και 19χρονες κοπέλες. Υπάρχει υλικό, αν βρεθούν και οι κατάλληλοι άνθρωποι να δουλέψουν αυτό το υλικό, το άθλημα θα ανακάμψει και θα φτάσει πάλι εκεί που ήταν η και ψηλότερα».
Ποια πιστεύεις πως είναι η καλύτερη Ελληνίδα βολειμπολίστρια αυτή τη στιγμή;
«Αυτή την ερώτηση κάνε μου την τον Ιανουάριο. Που θα έχω ιδία άποψη».
Πώς τη βλέπεις την κατάσταση στον Παναθηναϊκό;
«Έζησα μια πολύ διαφορετική εποχή, αλλά και τότε κάθε χρόνο άκουγα τα χειρότερα για τον Παναθηναϊκό, από δεξιά και αριστερά, ότι διαλύεται ότι το ένα η το άλλο.. Δεν τον φοβάμαι τον Παναθηναϊκό. Θα βρουν την άκρη πιστεύω, κάτι θα γίνει και με τα χρέη, επειδή αγαπάνε πολύ το Σύλλογο και είναι η ζωή τους για αυτό και θα κάνουν ότι καλύτερο. Με την ευκαιρία όμως να πω και κάτι πολύ σημαντικό. Άκουσα να λένε ότι έχω κάνει προσφυγή στον Παναθηναϊκό. Αυτό που έγινε είναι ότι πριν τρία χρόνια έκανα μια προσφυγή με σκοπό κάποια στιγμή και όταν βρεθούν τα χρήματα να γίνει ένας διακανονισμός ούτως ώστε να πάρω κάποια οφειλόμενα που έχω. Κατάσχεση η προσφυγή που λένε, δεν θα έκανα ποτέ στον Παναθηναϊκό και ούτε πρόκειται να κάνω. Αυτά είναι ντροπής πράγματα να λέγονται. Και βάζω τον εαυτό μου στη θέση των αθλητριών που παίζουν τώρα στον Παναθηναϊκό, τι θα λένε ότι έρχεται η Ρούξι να κάνει κατάσχεση στον Παναθηναϊκό; Ποια η Ρούξι, που εμένα μου έχουν κρεμάσει τη φανέλα! Εγώ για αυτούς τους ανθρώπους τρέφω απέραντο σεβασμό και εκτίμηση, δεν θα έκανα λοιπόν τίποτα τέτοιο στον Παναθηναϊκό, για να ξεκαθαριστεί και αυτό μια και καλή. Το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις ποτέ. Είναι θέμα σεβασμού απέναντι στον εαυτό σου και στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού».
Τι σημαίνει για σένα ο Παναθηναϊκός;
«Ευλογία. Η καριέρα μου σαν παίκτρια. Στον Παναθηναϊκό έφτασα εκεί που έφτασα, σε αυτόν το οφείλω. Δεν θέλω να υποτιμήσω σε καμία περίπτωση τα Βριλήσσια. Εκεί αναδείχθηκα, από κει με πήρε ο Παναθηναϊκός. Αλλά ο Παναθηναϊκός είναι κάτι ξεχωριστό για μένα».
Τι σημαίνει για σένα ο Ηρακλής Κηφισιάς;
«Αλλαγή σελίδας στην καριέρα μου και πρόκληση».
Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής που έχεις δουλέψει ποτέ;
«Πιστεύω ότι από τον κάθε προπονητή, παίρνεις κάτι. Άλλαξα πολλούς προπονητές, από τον καθένα κέρδισα κάτι, ο κάθε ένας είχε διαφορετική φιλοσοφία, με διαφορετικά στοιχεία τεχνικής και τακτικής. Δεν μπορώ να σου πω ποιος ήταν ο καλύτερος η ο χειρότερος. Από τον καθένα παίρνεις κάτι. Ο προπονητής με τον οποίο έχω συνεργαστεί περισσότερο από όλους είναι ο Δημήτρης Φλώρος».
Σαν προπονήτρια σε ενδιαφέρει περισσότερο να κάνεις πρωταθλητισμό η να δουλέψεις σε επίπεδο ακαδημιών;
«Δεν με ενδιαφέρει να πάρω κούπες. Θέλω να παράγω. Είτε σε ακαδημίες είτε σε Κορασίδες δεν ξέρω. Εγώ θέλω μέσα από την προπόνηση να διδάξω πράγματα. Εγώ θέλω να πάρω μια παίκτρια και να τη φτάσω κάπου, να κάθομαι στην κερκίδα και να τη βλέπω και να λέω ότι και εγώ βοήθησα, αυτό με ενδιαφέρει».
Με ποιες από τις συμπαίκτριες σου διατηρείς ακόμα σχέσεις;
«Η Ξανθή Μυλωνά είναι αδερφή μου. Με την Ελευθερία Χατζηνίκου έχω κρατήσει σχέσεις και τη θεωρώ φίλη μου, έχουμε και την ίδια μέρα γενέθλια, με τη Φίφη τη Σαπαρέφσκα έχω κρατήσει επαφή, με την Ελένη Φραγκιαδάκη, αλλά η πιο πολύ φίλη μου είναι η Ξανθή. Για την οποία θέλω να σου πω κάτι. Ήμασταν συμπαίκτριες από το 2004 μέχρι και το 2010. Δεν έχει τύχει παιχνίδι που στο 24-24, 23-23 σε οποιοδήποτε «καυτό» σημείο, να κάνει λάθος! Πως το έκανε αυτό, εκείνη ξέρει. Εμείς έχουμε φάει και μπλοκ, έχουμε καρφώσει και άουτ και έχουμε χάσει και σέρβις. Ε λοιπόν η Ξανθή δεν έχει λαθέψει σε άμυνα και υποδοχή. Είναι θέμα ικανότητας».
Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο νευραλγική θέση στο βόλεϊ;
«Η πάσα. Ότι είναι στο μπάσκετ ο άσος είναι στο βόλεϊ ο πασαδόρος. Θα σου πω το εξής: Έχεις μια ομάδα με Φερνάντεζ, Λόζανζιτς, κεντρικές. Τότσκο, Μόλναρ ακραίες. Φιέρ, διαγώνια και η κυρά Σούλα από τα «άνω Κρεμαστά» στην πάσα. Δεν θα κάνουν τίποτα αυτές που είναι παίκτριες παγκόσμιας κλάσης. Από την άλλη φτιάχνεις μια ομάδα με μικρά κορίτσια που έχουν ταλέντο και βάζεις δίπλα τους μια πασαδόρο πχ την Νοβάκοβα, που πάντα τη θαύμαζα, καμιά σχέση. Σκέψου τι πήγε να κάνει ο Ηρακλής Κηφισιάς με τη Νοβάκοβα. Πήγε να μας αποκλείσει. Γιατί; Αυτή αποφασίζει που θα πάει η μπάλα, πότε και πως θα πάει και θα στρώσει όλο το παιχνίδι. Όταν το ένα μάτι της είναι πάνω στη μπάλα και το άλλο απέναντι, αυτό είναι φοβερό. Η πάσα είναι η πιο σημαντική θέση, πάντα τη ζήλευα. Μία πάσα μπορεί να σε φτάσει στα ουράνια, μια πάσα μπορεί να σε καταστρέψει».
Ποιο ήταν το δυνατό σου σημείο σαν παίκτρια;
«Η ταχύτητα στο χτύπημα. Όλοι μου έλεγαν ότι έχω γρήγορο χέρι. Δεν ήμουν ποτέ πολύ δυνατή, όσα βάρη και αν έκανα δεν έγινα ποτέ «θηρίο» όπως λένε ότι πρέπει να είναι οι διαγώνιες. Είχα ένα πολύ γρήγορο χέρι και γενικά ταχύτητα και στα πόδια και στα χέρια».
Το αδύνατο σημείο;
«Η πίσω ζώνη. Με κορόιδευαν και με λέγανε πριγκίπισσα πως δεν πέφτω ποτέ! Εγώ τους έλεγα ότι εγώ θα πέσω στο Φάιναλ Φορ και στα Πλέι Οφ (γέλια..). Δεν τρελαίνομαι για την άμυνα, η επίθεση μου άρεσε περισσότερο».
Πόσο μεγάλη σημασία έχει το σέρβις;
«Είναι το Α. Από κει ξεκινάνε όλα. Με το σέρβις καθοδηγείς την αντίπαλη επίθεση, εκεί που θέλεις εσύ. Εμείς τότε στην σούπερ ομάδα του Παναθηναϊκού, πιστεύω ότι στέλναμε τη μπάλα από το σέρβις εκεί που θέλαμε ακριβώς».
Το coaching πόσο μεγάλη σημασία έχει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;
«Καταρχήν το coaching δεν έχει καμία σχέση με την προπονητική. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Το coaching μπορεί να σου δέσει τα μάτια η μπορεί να στα κλείσει. Μπορεί να έχεις μπλοκάρει σε ένα σημείο του παιχνιδιού κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, εκεί με μια συμβουλή απλή, θα σου πει κάνε αυτό, τώρα! Και να σε βοηθήσει. Το ιδανικό είναι να συνδυάσει ένας προπονητής και τα δύο. Εγώ θα ήθελα να έχω έναν καλό κόουτς στο πάγκο. Αλλά για μια ομάδα με νεαρές αθλήτριες χρειάζεται ένας καλός προπονητής».
Τι θα συμβούλευες ένα νέο κορίτσι που θέλει να παίξει βόλεϊ;
«Θα την συμβούλευα κάτι που μου έχει πει ένας παλιός προπονητής μου, δεν θα πω ποιος για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους. Σε κάποια προπόνηση υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις όρεξη, είσαι κουρασμένος και δεν μπορείς άλλο, εκείνη τη στιγμή αν τα δώσεις όλα από όσες δυνάμεις σου έχουν απομείνει, αλλά το 100%, τότε έχεις βγει κερδισμένος. Μεγάλη αλήθεια».
Σου αφήνω να κλείσεις εσύ την συνέντευξη λέγοντας ότι θέλεις εσύ.
«Όταν κλείνεις την καριέρα σου σαν αθλητής και πας σπίτι σου και μένεις μόνος αυτό που σου μένει για πάντα, είναι η διαδρομή, οι αναμνήσεις τα συναισθήματα. Όχι τα μετάλλια. Όταν κάθομαι στο σπίτι τα βράδια και σκέφτομαι τι έχω ζήσει, νιώθω ότι έχω ξεπεράσει και τα πιο τρελά μου όνειρα που έκανα όταν ήμουν μικρή».
«Έγινα σύζυγος και μητέρα και απέβαλα από το μυαλό μου το κάθε ενδεχόμενο επιστροφής μου στο χώρο. Είχα αφιερωθεί αποκλειστικά στην οικογένεια, μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, είχα τον Φίλιππο στη ζωή μου αργότερα, ήμουν 100% full time μητέρα!».
Παρακολουθούσες τις εξελίξεις στο βόλεϊ;
«Σπάνια. Δεν είχα χρόνο γιατί όταν έχεις ένα παιδί και ασχολείσαι 24 ώρες το 24ωρο μαζί του δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις ωράριο, το ωράριο σου το καθορίζει το παιδί σου φυσικά και το πρόγραμμα. Δεν είχα καθόλου χρόνο, βέβαια σταμάτησε και η τηλεόραση να δείχνει τα παιχνίδια και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και πολλά παιχνίδια. Μόνο με την Ξανθή (σσ Μυλωνά) που μιλούσα και μου έλεγε τι συμβαίνει. Διάβαζα εφημερίδες και site αλλά ως εκεί».
Γυμναζόσουν όλο αυτό το διάστημα;
«Όχι, δεν έκανα τίποτα. Μόνο για ένα διάστημα πέρυσι, στον Άγιο Κοσμά είχα ξεκινήσει να κάνω λίγο τρέξιμο για μένα, όχι για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Δεν έχω πιάσει μπάλα, και όταν είχα πάει για μια εβδομάδα να κάνω προπόνηση με τις Κορασίδες, για να βοηθήσω τον Σπύρο τον Χουντουμάδη μπήκα μέσα και έκανα 2 προπονήσεις. Έχω επαφή με την μπάλα, δεν ξεχνιέται είναι σαν το ποδήλατο. Το χέρι πάει. Βέβαια χρειάζομαι βελτίωση στη φυσική κατάσταση. Και χωρίς φυσική κατάσταση δεν μπορείς να σταθείς σε ένα αγώνα».
Πόσο εύκολο είναι μετά από τρία χρόνια να επανέλθεις; Τι χρειάζεται να κάνεις;
«Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν έχω άγχος για αυτό το θέμα, πιστεύω θα τα καταφέρω. Με καθησυχάζει και το γεγονός ότι πλέον δεν έχω να αποδείξω σε κάποιον κάτι. Ότι ήταν να αποδείξω, το απέδειξα. Και πρώτα από όλα στον εαυτό μου. Και στα Βριλήσσια αλλά πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό. Στον εαυτό μου, το ξαναλέω. Απαιτήσεις δεν είχα ποτέ από τον κόσμο να με σέβεται η οτιδήποτε άλλο, είχα όμως από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Ως προς την φυσική κατάσταση δε, θέλει βάρη και μετά μέσα από τις προπονήσεις που θα κάνουμε να βρω ξανά την επαφή μου με τη μπάλα».
Πότε ξεκινάει η προετοιμασία;
«Από όσο γνωρίζω 20 Αυγούστου. Έχω σκοπό όμως μέχρι τότε να έχω ήδη ξεκινήσει ένα ειδικό πρόγραμμα για βάρη ώστε στις 20 Αυγούστου όταν ξεκινάει η προετοιμασία να έχω ήδη τη βάση για το βασικό στάδιο. Οι περισσότερες που κάνουν προετοιμασία τον Αύγουστο φτιάχνουν τη βάση για το πρωτάθλημα, εγώ πρέπει να φτιάξω τη βάση για την προετοιμασία. Και μετά στην προετοιμασία, τη βάση για το πρωτάθλημα».
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την απόφαση να επιστρέψεις στην ενεργό δράση;
«Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να επιστρέψω να παίξω. Αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα υπήρχε η σκέψη να ασχοληθώ με την προπονητική. Λένε ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό, είναι θέμα ταλέντου, αλλά είναι κάτι που όμως θέλω να δοκιμάσω. Θα ήθελα να έχω ένα βοηθητικό ρόλο σαν προπονητής αλλά μέσα από την προπόνηση. Και κάνοντας προπόνηση και εξηγώντας μερικά πράγματα στις μικρότερες αθλήτριες. Θέλω να το κάνω αυτό χωρίς να παίζω. Επειδή εκ των πραγμάτων μετά από τρία χρόνια παντελούς απουσίας δεν γίνεται να έρθω απλά σε ένα γήπεδο και να αρχίσω να προπονώ, πρέπει να κάνω ένα πέρασμα από την αγωνιστική δράση για να καταλάβω τι γίνεται, ποιο είναι το επίπεδο, να πάρω μια γεύση για να μπορέσω να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Η προπονητική είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου. Είναι ένα ρίσκο αυτό που θέλω να πάρω, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Όπως και να χει είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Και μου αρέσουν οι προκλήσεις».
Υπήρχε και το οικονομικό στο μυαλό σου;
«Πάντα υπάρχει το οικονομικό στη μέση. Καταρχάς δεν είμαι μόνη πια, έχω ένα παιδί το οποίο ζει μαζί μου στην Αθήνα, και πρέπει να κοιτάξω το καλύτερο για αυτό. Εννοείται ότι σε αυτό το κομμάτι εμπλέκεται και το οικονομικό σκέλος. Αλλά και πάλι είμαι τυχερή γιατί θα κάνω κάτι που μου αρέσει. Είναι πολύ σημαντικό να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Φυσικά δεν μιλάμε για τα μεγέθη, προ τριετίας που σταμάτησα εγώ. Έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα, υπάρχει αυτή η οικονομική κρίση που μας έχει χτυπήσει όλους και μιλάμε για καινούργια δεδομένα. Φυσικά είναι και ένα κίνητρο το οικονομικό αλλά δεν είναι και το βασικό. Χτίζω για το μέλλον και αν τα αξίζω θα έρθουν και τα όποια οικονομικά οφέλη. Έτσι είναι. Και σαν παίκτρια για να φτάσω να έχω τα συμβόλαια όπως αυτά που είχα πριν από τρία χρόνια, έχτισα σιγά σιγά και για μερικά χρόνια. Το ίδιο θα συμβεί ενδεχομένως και με την προπονητική. Είμαστε τυχερές όλες που ζήσαμε εκείνη την εποχή, γιατί τη θεωρώ την «χρυσή εποχή» του γυναικείου βόλεϊ. Και πόσο μάλλον στον Παναθηναϊκό, που έζησα τεράστιες στιγμές και εμπειρίες. Και δεν ήταν τα μετάλλια που μου έμειναν από τον Παναθηναϊκό, αν και είναι πολλά, τα έχω σε μια κούτα και δεν τα βγάζω καν να τα δω. Τα συναισθήματα είναι αυτά που μου έχουν μείνει. Και αυτά είναι πιο σημαντικά και είναι πράγματα τα οποία, για παράδειγμα η καλύτερη παίκτρια του κόσμου αν μας έβλεπε τι στιγμές ζήσαμε στον Παναθηναϊκό νομίζω ότι θα ζήλευε. Εγώ δεν είχα καμία τρέλα με τον Παναθηναϊκό η με την ΑΕΚ η με τον Ολυμπιακό, έγινα Παναθηναϊκός γιατί με έκανε ο κόσμος. Αυτό που έβλεπα εγώ στις κερκίδες σε κάθε αγώνα που δίναμε είναι ασύλληπτο για μένα».
Πως έγινε το deal με τον Ηρακλή;
«Λίγο πολύ όλοι γνώριζαν πως θα επέστρεφα στην Αθήνα (από Θεσσαλονίκη), δεν το έκρυβα, μόλις θα ξεκαθάριζε η προσωπική μου κατάσταση. Από τον Ηρακλή με πήραν τηλέφωνο. Μου πρότειναν να παίξω και εγώ ήμουν αρνητική στην αρχή. Δεν ήθελα να επιστρέψω. Εγώ θεωρούσα και ακόμα θεωρώ ότι η καριέρα μου σαν παίκτρια έχει τελειώσει. Σαν παίκτρια έκλεισα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό. Αυτό που ξεκινάω στον Ηρακλή, είναι άλλο πράγμα που έχει να κάνει με προοπτική την προπονητική. Αν υπήρχε μια συμφωνία ότι θα παίξεις φέτος και του χρόνου βλέπουμε δεν θα συζητούσα. Αλλά επειδή μου δίνεται η ευκαιρία στο μέλλον να ασχοληθώ με την προπονητική, θέλω να το κάνω».
Για την ανανέωση τη Φιφι Σαπαρέφσκα τι έχεις να πεις; Αν δεις ότι μπορείς, θα συνεχίσεις και άλλο;
«Η Φίφη είναι 43 χρονών αλλά έχει κορμί έφηβης! Πιστεύω ότι πολλές νεαρές παίκτριες ζηλεύουν τη φυσική κατάσταση και το κορμί που έχει η Σαπαρέφσκα. Και την ψυχή που έχει η Φίφη. Και από την στιγμή που μπορεί να κάνει κάτι και να το κάνει καλά, γιατί όχι. Εγώ την θαυμάζω. Την είχα συμπαίκτρια και πραγματικά την θαυμάζω. Για μένα, μετά από αυτό που έγινε με τον Ηρακλή, θα πω το εξής: Ποτέ μη λες ποτέ. Αλλά η δική μου επιθυμία είναι αυτή, του χρόνου να μην παίξω, να ασχοληθώ μόνο με την προπονητική. Βέβαια επειδή έχω και μια τρέλα με το βόλεϊ, είναι μεγάλο μικρόβιο, και για μένα ήταν τρόπος ζωής 25 χρόνια, είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποβάλλεις εύκολα, και αν δω ότι μπορώ να σταθώ μέσα στο γήπεδο στα δικά μου βέβαια δεδομένα, ίσως συνεχίσω. Και εννοώ ότι δεν έχει να κάνει αυτό με το τι θα πει ο κόσμος, ότι δηλαδή μπορώ η δεν μπορώ, έχει να κάνει με το πώς θα νιώθω εγώ, άρα είναι πολύ πιθανόν να ξαναπαίξω και του χρόνου, αλλά επαναλαμβάνω, η επιθυμία μου είναι να ασχοληθώ με την προπονητική. Θα δείξει στο μέλλον. Άλλωστε έχεις ακούσει τη φράση «όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει».
Αν υποθετικά τα καταφέρεις και έρθει ο Παναθηναϊκός και σου προτείνει συνεργασία;
«Τώρα με χτυπάς σε αδύναμο σημείο! Ο Παναθηναϊκός είναι ο έρωτάς μου. Στον Ηρακλή Κηφισιάς όλοι το γνωρίζουν αυτό. Είναι απόλυτα σεβαστό από όλους. Δεν αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να μιλήσω για τον Παναθηναϊκό, ίσα ίσα έχουμε καθίσει για καφέ στο Ζηρίνειο και εγώ τους έλεγα ιστορίες για τον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός είναι κομμάτι της ζωής μου. Εδώ και πολλά χρόνια. Άλλοι μπορεί να με θεωρούν γραφική, άλλοι μπορεί να μην με πιστεύουν, άλλοι μπορεί να λένε ότι πουλάω οπαδιλίκι, εμένα δεν με ενδιαφέρει. Αυτό αισθάνομαι, αυτό λέω. Δεν έχω κάτι να κερδίσω από αυτό. Ότι ήταν να κερδίσω, το κέρδισα. Έβλεπα τις κερκίδες γεμάτες, έχω κάνει φιλίες ζωής, από την κερκίδα! Έχω σχέσεις ζωής με ανθρώπους που γνώρισα στην κερκίδα. Είναι άλλο πράγμα για μένα ο Παναθηναϊκός. Δεν θα μπορούσα να κλείσω τις πόρτες στον Παναθηναϊκό. Όμως επειδή πλέον η ζωή μου έχει αλλάξει, πρέπει να κοιτάξω πρώτα από όλα το καλύτερο για τον Φίλιππο. Αν αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν, ακόμα καλύτερα. Προς το παρόν, ο Ηρακλής, και όλοι οι παράγοντες της Κηφισιάς με έχουν βοηθήσει απίστευτα, ο κύριος Χουντουμάδης, ο κ. Μαυριτσάκης όλοι τους. Έχω ένα χέρι βοηθείας που δεν περίμενα ότι θα το έχω μετά από τρία χρόνια απουσίας. Είναι σαν να σταμάτησα τον Μάιο από τον Παναθηναϊκό και τώρα πήγα στον Ηρακλή. Το καλύτερο για τον Φίλιππο αυτή τη στιγμή, ήταν η επιλογή που έκανα. Και μου το αποδεικνύουν οι άνθρωποι του Ηρακλή εμπράκτως, σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Για αυτό τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ευκαιρία που μου δίνουν, τους ευχαριστώ που με κάνουν να νιώθω άνετα μιλώντας για τον έρωτα που έχω με τον Παναθηναϊκό, το σέβονται απόλυτα όπως και εγώ σέβομαι τον Ηρακλή».
Σκέφτεσαι πως θα είναι παίζοντας αντίπαλος με τον Παναθηναϊκό;
«Πολύ παράξενα. Εγώ τα τελευταία 7 χρόνια της καριέρας μου, έχω φορέσει πράσινα ρούχα. Είχα μάθει να έχω στο πλευρό μου όλη τη κερκίδα. Όπως και η κάθε αθλήτρια που ήταν στον Παναθηναϊκό. Και ξαφνικά θα είμαι απέναντι. Αλλά θα είμαι απλά απέναντι, όχι αντίπαλος. Δεν νιώθω ότι θα τους έχω εναντίον μου και πιστεύω ότι και για αυτούς θα ισχύει τι ίδιο, είναι μια σχέση που ότι και να γίνει δεν αλλάζει. Και εύχομαι να γίνει μια γιορτή εκείνη τη μέρα στο γήπεδο. Αυτό εξαρτάται όμως από το πώς νιώθει ο καθένας. Ακούω πολλά θετικά σχόλια, έχω ακούσει και κάποια αρνητικά. Μερικές ερωτήσεις τύπου, που ήταν η Ρούξι όταν πέρυσι ο Παναθηναϊκός την χρειάστηκε. Που ήμουν; Ήμουν στη Θεσσαλονίκη όπου κατοικούσα μόνιμα, παντρεμένη με παιδί. Το ότι η ζωή μου θα άλλαζε δεν το ήξερα, ούτε το ότι θα έπαιζα βόλεϊ, το ήξερα κάποτε. Δεν νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ και σε κανέναν. Στους τόσους πολλούς φίλους που έχω κάνει στον Παναθηναϊκό, ας υπάρχουν και 10 που με μισούν».
Πως ένιωθες την στιγμή που εγκατέλειπες την ενεργό δράση; Πως σκεφτόσουν εκείνη την περίοδο; Πως το αποφάσισες;
«Σε μια νύχτα! Θα σταματούσα για να κάνω οικογένεια. Είχα συζητήσει τότε με τον Αλέξανδρο, αυτός έχοντας καταγωγή από την Θεσσαλονίκη και έχοντας μια κατάσταση σταθερή εκεί, με δουλειά και σπίτι, εγώ είχα ένα χρόνο συμβόλαιο ακόμα με τον Παναθηναϊκό, αυτό που ήθελα να κάνω εκείνη τη στιγμή, αυτό έκανα. Προτεραιότητα για μένα ήταν η οικογένεια. Θεώρησα επίσης ότι ήμουν σε μία ηλικία, στην οποία ότι είχα να πάρω από το άθλημα, το πήρα, δεν μπόρεσα ποτέ να κερδίσω παγκόσμια μετάλλια η Ολυμπιακά μετάλλια αλλά αυτά που είχα βάλει εγώ στόχο στο μυαλό μου να καταφέρω, τα έκανα και με το παραπάνω. Δεν έχω κανένα απωθημένο, και θεώρησα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσω. Από μικρή είχα το άγχος και έλεγα όταν έρθει η στιγμή να το κάνω, θα αποχωρήσω επειδή θέλω, όχι επειδή πρέπει. Και πιστεύω, τα κατάφερα. Αγωνιστικά πάντως ήμουν εντάξει. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αν και η τελευταία χρονιά δεν και η καλύτερη που είχα, μόνο προς το τέλος είχα επανέλθει κάπως κανονικά. Πήρα την σωστή απόφαση, 100 φορές να γυρνούσα πίσω, τι ίδιο θα έκανα. Γιατί από την απόφαση μου αυτή προέκυψε ο Φίλιππος, είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου και δεν μετανιώνω για τίποτα».
Τι είναι πιο δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό η να δημιουργείς πρωταθλητές;
«Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο δύσκολο. Γιατί όταν είσαι μέσα στο γήπεδο την ευθύνη την έχεις εσύ, και τις αποφάσεις τις παίρνεις εσύ σε κλάσματα δευτερολέπτου. Π.χ. στην επίθεση, αν κάνεις σωστή εκτίμηση θα πάρεις τον πόντο, αν όχι θα χάσεις, απλά πράγματα. Στο δεύτερο κομμάτι πλέον ναι μεν εξαρτάται και από σένα αλλά δεν είναι όλα στο χέρι σου. Είναι στο χέρι της παίκτριας με την οποία εσύ συζητάς και στην οποία θες να μεταφέρεις τις γνώσεις που έχεις. Έχει να κάνει με τον τρόπο που θα το μεταφέρεις στον άλλο και στο αν θα έχει την ικανότητα να το καταλάβει. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο δύσκολο. Σε αυτό να σου πω κάτι. Με ρώτησες πριν αν έχω παρακολουθήσει κάποιον αγώνα. Έναν είχα δει αυτόν μέσα στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης με τον Παναθηναϊκό. Μπαίνω στο γήπεδο πάνω στο ζέσταμα. Και σηκώνεται ένα κορίτσι 1.90 μπορεί και παραπάνω, πανέμορφο με ένα κορμί αξιοζήλευτο και ρωτάω την Ξανθή (σσ Μυλωνά) που ήταν δίπλα μου αν είναι η Ανθή Βασιλαντωνάκη, και μου λέει ναι. Εγώ με αυτό το κορίτσι θα ήθελα να κάνω προπόνηση. Επίσης υπάρχουν δυο κοπέλες στον Ηρακλή Κηφισιάς, η μια θα είναι δεύτερη διαγώνια στην ομάδα και η άλλη ακραία (Σοφία Γκρέκα), κάναμε μαζί προπόνηση με τις Κορασίδες και ήρθαν. Δυο πράγματα τους είπα και τα έκαναν αμέσως. Ένιωσα αμέσως τόσο καλά επειδή και μόνο τους είπα κάτι και τις βοήθησα. Και το σημαντικότερο είναι ότι είχαν την ικανότητα να το κάνουν. Έχουν φοβερό ταλέντο και θέληση και επιθυμία. Δεν θυμάμαι αν στα 16 μου έπαιζα τόσο καλά όσο όλα αυτά τα κορίτσια. Υπάρχουν κορίτσια που έχουν όλο το ταλέντο και λες εγώ θέλω να δουλέψω με αυτά τα κορίτσια».
Έχεις μετανιώσει για κάτι; Αν θα μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να αλλάξεις κάτι;
«Δεν θα άλλαζα τίποτα».
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της καριέρας σου;
«Έχω δυο καλύτερες στιγμές να σου πω. Η μια είναι το νταμπλ του 2007-2008, όπου ο Παναθηναϊκός ερχόταν από μια ανανέωση. Είχαμε μείνει στην ομάδα η Ελένη Φραγκιαδάκη, η Ξανθή Μυλωνά, η Κέλλυ Κρέσου και εγώ. Από τις βασικές ήμασταν εγώ και η Ξανθή. Ενώ όλοι μας αμφισβητούσαν, καταφέραμε και πήραμε νταμπλ. Με ανατροπές, με τη σειρά στους τελικούς να φτάνει σε 5ο παιχνίδι, στο κύπελλο ματς μπολ είχε ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό, κερδίσαμε, ματς μπολ στον τελικό το Μαρκόπουλο, κερδίσαμε, ήταν η καλύτερη σεζόν για μένα. Και η δεύτερη στιγμή είναι η φιέστα στο ΟΑΚΑ τη χρονιά που έκλεισα την καριέρα μου όπου 60.000 Παναθηναϊκοί, βγήκαμε με τα κορίτσια έξω μαζί με τον κ. Θανάση Γιαννακόπουλο και πανηγυρίζαμε και κοιτούσα και έλεγα, βλέπω όνειρα κάποιος να με ξυπνήσει.. Για αυτό σου είπα και η καλύτερη παίκτρια στον κόσμο αν ζούσε αυτά που ζήσαμε εμείς θα ζήλευε. Όσο για την χειρότερη στιγμή, πάλι δυο έχω να σου πω. Η μία είναι όταν ο Παναθηναϊκός ήταν αήττητος για 6 χρόνια στη Λεωφόρο. Μέχρι που, εκείνη τη σεζόν 07-08, στους ημιτελικούς με τον Ηρακλή Κηφισιάς, χάνουμε για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, 3-2. Το γήπεδο είναι γεμάτο, τελειώνει ο αγώνας, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, και βλέπω 2.000 κόσμο στην κερκίδα να μας χειροκροτεί. Χειρότερη στιγμή μεν γιατί χάσαμε, αλλά την έκανε «καλή» ο κόσμος. Αυτό που λέμε στις χαρές και στις λύπες μαζί, ισχύει. Η δεύτερη χειρότερη είναι, σε μια στιγμή που στην πραγματικότητα δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω, ήταν στον τελικό στην Ιταλία (2008-2009, Κύπελλο Κυπελλούχων/Θριάμβου, Γιέζι, Ιταλία) με την Γιέζι, που χάσαμε. Είχε έρθει κόσμος από την Ελλάδα, η κερκίδα ήταν γεμάτη, οι οπαδοί μας κάνουν πραγματικά σόου, έχει χαζέψει όλο το γήπεδο και εμείς δεν μπορούμε να τους δώσουμε το χρυσό μετάλλιο. Αλλά πραγματικά δεν μπορούσαμε. Αν παίρναμε ένα χρυσό μετάλλιο δεν ξέρω τι θα γινότανε, πίσω στην Αθήνα. Είναι πολύ πιθανό ο «Τάφος» να πήγαινε για ανακαίνιση..».
Στο βόλεϊ κερδίζει πάντα ο καλύτερος; Η μπορεί να συμβεί και το αντίθετο;
«Εγώ πιστεύω ότι ο καλύτερος κερδίζει στο βόλεϊ. Υπάρχουν μέρες βέβαια που ότι και να κάνεις είναι λάθος ενώ αντίθετα υπάρχουν και μέρες που όπου και αν ακουμπήσεις την μπάλα θα πάει εκεί που θέλεις. Είναι και λίγο θέμα τύχης. Ο κανόνας όμως είναι να κερδίζει ο καλύτερος. Εκτός από τα παιχνίδια κυπέλλου. Τα οποία είναι νοκ άουτ και υπάρχει περισσότερο άγχος και πίεση. Εγώ θυμάμαι ότι όλες είχαμε άγχος πριν από κάθε Φάιναλ Φορ».
Πως ήταν τα χρόνια στα Βριλήσσια;
«Τα χρόνια στα Βριλήσσια ήταν πολύ όμορφα. Μας λέγανε τότε η ομάδα του κυπέλλου. Μπορεί να μην παίρναμε πρωταθλήματα αλλά παίρναμε κύπελλα! Είχαμε πολύ καλή ομάδα, είχα συμπαίκτριες που αποτελούσαν την μισή Εθνική ομάδα, τη Νίκη και τη Μαρία Καραγκούνη, την Ελένη Μεμετζή και άλλες. Αν είχαμε και τον κόσμο που έχει ο Παναθηναϊκός πιστεύω θα είχαμε πετύχει περισσότερα πράγματα».
Πως ήρθες στα Βριλήσσια, πως έγινε εκείνο το deal;
«Τελείως τυχαίως. Εγώ είχα κλείσει στην Γαλλία. Μου είχαν στείλει το συμβόλαιο στο σπίτι να το υπογράψω. Έχουμε πάει με την Εθνική Ρουμανίας στη Γαλλία, για ένα τουρνουά πρόκρισης Πανευρωπαϊκού, με πλησιάζει ο προπονητής της Αλμπί, η οποία ήταν η 4η ομάδα της Γαλλίας, και μου είπε σε θέλουμε στην ομάδα. Και εγώ είπα έρχομαι, έτσι απλά. Ο πατέρας μου που είναι και πρώην βολειμπολίστας και έχει αγωνιστεί και προπονήσει στη Γαλλία, όταν είχα πάει να τον δω, τρελάθηκα με τη Γαλλία, μου άρεσε πάρα πολύ. Και το όνειρο μου ήταν να πάω στη Γαλλία. Μου στείλανε λοιπόν από την Αλμπί, το συμβόλαιο με κούριερ στο σπίτι, είχαμε συμφωνήσει να πάρω το Νο 8 στη φανέλα, θα συνέχιζα τις σπουδές μου στη Νομική εκεί, στο Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας, όπου ήταν μισή ώρα από την πόλη στην οποία θα έμενα, και εκεί που όλα είναι έτοιμα, με παίρνουν τηλέφωνο από τα Βριλήσσια και μου λένε θέλουμε να έρθεις να σε δοκιμάσουμε για δυο-τρεις μέρες και εγώ τους απάντησα, δεν έρχομαι έχω κλείσει στη Γαλλία. Αφού με πίεσαν πολύ μου είπε και η μητέρα μου να πάμε 3 μέρες στην Αθήνα μιας και δεν είχαμε πάει ποτέ εκεί! Ήρθαμε τελικά και στην πρώτη προπόνηση κατέβηκα σχεδόν με το ζόρι, επίτηδες για να μην παίξω καλά να τελειώσει η περίοδος των τριών ημερών και να φύγουμε. Το βράδυ με έπιασε η μητέρα μου και μου είπε πως αυτό που έκανα ήταν ντροπή, είναι πιο τίμιο να κάνεις ότι μπορείς στην προπόνηση και μετά να τους πεις ευχαριστώ δεν θέλω παρά να σου πουν αυτοί δεν σε θέλουμε φύγε. Ακούω τη μητέρα μου και κάνω δυο μέρες καλή προπόνηση και μετά συζητάω με τους ανθρώπους της ομάδας, και μου λένε αν υπογράψεις σήμερα θα σου δώσουμε παραπάνω από όσα σου δίνουν οι Γάλλοι, συν ένα μπόνους ποσό επειδή θα υπογράψεις σήμερα, γιατί θέλανε και οι άνθρωποι να τελειώνουν με τον σχεδιασμό της ομάδας. Είχα κάνει και μια δυο βόλτες στη Κηφισιά και μου άρεσε και με το που ακούω το ποσό, σκέφτηκα και το μέρος που θα έμενα, και λέω εδώ είμαστε. Αλλά είχα πει στον πατέρα μου να υπογράψει τα συμβόλαια και να τα στείλει από το σπίτι στη Ρουμανία, οπότε τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να μην τα στείλει, γιατί θα μείνω εδώ, στην Αθήνα. Για ένα χρόνο και μετά θα πάω στη Γαλλία του είπα. Πέρασαν από τότε 16 χρόνια».
Πως έγινε το deal με τον Παναθηναϊκό;
«Έχουμε πάρει το κύπελλο με τα Βριλήσσια και έχουμε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό. Είχα παίξει αρκετά καλά σε εκείνο το ματς. Έχει τελειώσει το Φάιναλ Φορ, έχω φύγει διακοπές στην Κρήτη και με παίρνει τηλέφωνο ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, προπονητής τότε στον Παναθηναϊκό, και μου λέει έλα να συζητήσουμε σε θέλω στον Παναθηναϊκό. Πήγα στα γραφεία του Ερασιτέχνη, εκεί βρίσκόταν ο κ. Πιστιόλης, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος, άλλα δυο άτομα και εγώ. Μου λένε πόσα θέλω για να πάω. Εγώ ρωτάω «Πόσα μου δίνετε;». Μου είπαν το νούμερο, αποδέχτηκα την πρόταση και μέσα σε πέντε λεπτά έκλεισα στον Παναθηναϊκό. Υπέγραψα στον Παναθηναϊκό και είχα δεν σου κρύβω ένα πάρα πολύ καλό συμβόλαιο. Επίσης έπαιξε ρόλο ότι στον Παναθηναϊκό ήταν τότε η Νίκη Καραγκούνη, η Χαρά Σάκουλα, η Λίτσα Γιαλένιου, η Ελένη Φραγκιαδάκη, η Κέλυ Κρέσου, μια πολύ καλή ομάδα. Γενικά μου αρέσει η σταθερότητα δεν αλλάζω εύκολα ούτε στην προσωπική μου ζωή ούτε στην καριέρα μου».
Ποιος είναι ο στόχος σου για τη νέα σεζόν;
«Καταρχάς να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να παίξω βόλεϊ και ότι όντως είναι σαν το ποδήλατο, δεν το ξεχνάς. Θα θεωρήσω τη χρονιά πετυχημένη όταν θα είμαι ικανοποιημένη με τον τρόπο που έπαιξα και από τον τρόπο που βοήθησα τις συμπαίκτριες μου. Στον Ηρακλή, αν εξαιρέσεις τη Χαρά (σσ Σάκουλα) και εμένα, οι υπόλοιπες είναι πολύ μικρές σε ηλικία. Αν θα έχω μάθει ένα πράγμα στα κορίτσια, τότε θα είμαι ικανοποιημένη».
Σου έγινε ποτέ πρόταση από τον Ολυμπιακό η από άλλες ομάδες;
«Δεν είναι κάτι κρυφό, είχε γραφτεί και στις εφημερίδες τότε νομίζω. Θα σου πω το εξής, για να το ξεκαθαρίσω. Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, δεν ήμουν Παναθηναϊκός. Έγινα στην πορεία. Είμαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού πλέον. Έχω μπει στη νοοτροπία του οπαδού-φιλάθλου του Παναθηναϊκού. Αυτό για μένα σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός είναι ο αιώνιος αντίπαλος και όποιος πάει εκεί είναι προδότης. Έτσι λοιπόν αν έκανα κάτι τέτοιο θα ήμουνα προδότρια. Και πρώτα από όλα θα πρόδιδα τα δικά μου αισθήματα. Μπορεί να ακούγεται γραφικό για μερικούς, αλλά έτσι είναι. Εκτός από τον Ολυμπιακό, είχα πρόταση μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 από μια ομάδα της Ιαπωνίας. Δεν το συζήτησα καν. Επίσης το 2007 μετά από κάποιους αγώνες που είχαμε δώσει με την Εθνική στη Γερμανία, με πλησίασε κάποιος μάνατζερ από την Πολωνία και μου έκανε πρόταση να πάω εκεί. Δεν ήθελα να φύγω ούτε τότε, γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα, με τις καλύτερες παίκτριες, με τον καλύτερο κόσμο και τα καλύτερα αποτελέσματα. Ήταν όλα τέλεια. Επίσης είχα μια πρόταση από Κορέα με πολύ καλά λεφτά αλλά ούτε τότε ήθελα, γιατί όπως σου είπα και πριν προτεραιότητα μου δεν ήταν τα λεφτά πρώτα, αλλά η σταθερότητα. Δεν είμαι άνθρωπος των πολλών αλλαγών».
Πως βλέπεις την Α1 Γυναικών;
«Συζητούσα τότε με τις συμπαίκτριες μου όταν έπαιζα και λέγαμε τι θα γίνει όταν εμείς σταματήσουμε. Και το λέγαμε αυτό γιατί όλες οι ομάδες είχαν παίκτριες της ηλικίας μου, και δεν έβλεπα νέο αίμα να έρχεται από πίσω. Από αυτό που βλέπω τώρα, δεν ανησυχώ καθόλου. Για παράδειγμα στον Ηρακλή Κηφισιάς που δίνουμε μεγάλη έμφαση στις μικρές ηλικίες, στην προπόνηση που είχα πάει ήταν 15χρονες, 18χρονες και 19χρονες κοπέλες. Υπάρχει υλικό, αν βρεθούν και οι κατάλληλοι άνθρωποι να δουλέψουν αυτό το υλικό, το άθλημα θα ανακάμψει και θα φτάσει πάλι εκεί που ήταν η και ψηλότερα».
Ποια πιστεύεις πως είναι η καλύτερη Ελληνίδα βολειμπολίστρια αυτή τη στιγμή;
«Αυτή την ερώτηση κάνε μου την τον Ιανουάριο. Που θα έχω ιδία άποψη».
Πώς τη βλέπεις την κατάσταση στον Παναθηναϊκό;
«Έζησα μια πολύ διαφορετική εποχή, αλλά και τότε κάθε χρόνο άκουγα τα χειρότερα για τον Παναθηναϊκό, από δεξιά και αριστερά, ότι διαλύεται ότι το ένα η το άλλο.. Δεν τον φοβάμαι τον Παναθηναϊκό. Θα βρουν την άκρη πιστεύω, κάτι θα γίνει και με τα χρέη, επειδή αγαπάνε πολύ το Σύλλογο και είναι η ζωή τους για αυτό και θα κάνουν ότι καλύτερο. Με την ευκαιρία όμως να πω και κάτι πολύ σημαντικό. Άκουσα να λένε ότι έχω κάνει προσφυγή στον Παναθηναϊκό. Αυτό που έγινε είναι ότι πριν τρία χρόνια έκανα μια προσφυγή με σκοπό κάποια στιγμή και όταν βρεθούν τα χρήματα να γίνει ένας διακανονισμός ούτως ώστε να πάρω κάποια οφειλόμενα που έχω. Κατάσχεση η προσφυγή που λένε, δεν θα έκανα ποτέ στον Παναθηναϊκό και ούτε πρόκειται να κάνω. Αυτά είναι ντροπής πράγματα να λέγονται. Και βάζω τον εαυτό μου στη θέση των αθλητριών που παίζουν τώρα στον Παναθηναϊκό, τι θα λένε ότι έρχεται η Ρούξι να κάνει κατάσχεση στον Παναθηναϊκό; Ποια η Ρούξι, που εμένα μου έχουν κρεμάσει τη φανέλα! Εγώ για αυτούς τους ανθρώπους τρέφω απέραντο σεβασμό και εκτίμηση, δεν θα έκανα λοιπόν τίποτα τέτοιο στον Παναθηναϊκό, για να ξεκαθαριστεί και αυτό μια και καλή. Το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις ποτέ. Είναι θέμα σεβασμού απέναντι στον εαυτό σου και στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού».
Τι σημαίνει για σένα ο Παναθηναϊκός;
«Ευλογία. Η καριέρα μου σαν παίκτρια. Στον Παναθηναϊκό έφτασα εκεί που έφτασα, σε αυτόν το οφείλω. Δεν θέλω να υποτιμήσω σε καμία περίπτωση τα Βριλήσσια. Εκεί αναδείχθηκα, από κει με πήρε ο Παναθηναϊκός. Αλλά ο Παναθηναϊκός είναι κάτι ξεχωριστό για μένα».
Τι σημαίνει για σένα ο Ηρακλής Κηφισιάς;
«Αλλαγή σελίδας στην καριέρα μου και πρόκληση».
Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής που έχεις δουλέψει ποτέ;
«Πιστεύω ότι από τον κάθε προπονητή, παίρνεις κάτι. Άλλαξα πολλούς προπονητές, από τον καθένα κέρδισα κάτι, ο κάθε ένας είχε διαφορετική φιλοσοφία, με διαφορετικά στοιχεία τεχνικής και τακτικής. Δεν μπορώ να σου πω ποιος ήταν ο καλύτερος η ο χειρότερος. Από τον καθένα παίρνεις κάτι. Ο προπονητής με τον οποίο έχω συνεργαστεί περισσότερο από όλους είναι ο Δημήτρης Φλώρος».
Σαν προπονήτρια σε ενδιαφέρει περισσότερο να κάνεις πρωταθλητισμό η να δουλέψεις σε επίπεδο ακαδημιών;
«Δεν με ενδιαφέρει να πάρω κούπες. Θέλω να παράγω. Είτε σε ακαδημίες είτε σε Κορασίδες δεν ξέρω. Εγώ θέλω μέσα από την προπόνηση να διδάξω πράγματα. Εγώ θέλω να πάρω μια παίκτρια και να τη φτάσω κάπου, να κάθομαι στην κερκίδα και να τη βλέπω και να λέω ότι και εγώ βοήθησα, αυτό με ενδιαφέρει».
Με ποιες από τις συμπαίκτριες σου διατηρείς ακόμα σχέσεις;
«Η Ξανθή Μυλωνά είναι αδερφή μου. Με την Ελευθερία Χατζηνίκου έχω κρατήσει σχέσεις και τη θεωρώ φίλη μου, έχουμε και την ίδια μέρα γενέθλια, με τη Φίφη τη Σαπαρέφσκα έχω κρατήσει επαφή, με την Ελένη Φραγκιαδάκη, αλλά η πιο πολύ φίλη μου είναι η Ξανθή. Για την οποία θέλω να σου πω κάτι. Ήμασταν συμπαίκτριες από το 2004 μέχρι και το 2010. Δεν έχει τύχει παιχνίδι που στο 24-24, 23-23 σε οποιοδήποτε «καυτό» σημείο, να κάνει λάθος! Πως το έκανε αυτό, εκείνη ξέρει. Εμείς έχουμε φάει και μπλοκ, έχουμε καρφώσει και άουτ και έχουμε χάσει και σέρβις. Ε λοιπόν η Ξανθή δεν έχει λαθέψει σε άμυνα και υποδοχή. Είναι θέμα ικανότητας».
Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο νευραλγική θέση στο βόλεϊ;
«Η πάσα. Ότι είναι στο μπάσκετ ο άσος είναι στο βόλεϊ ο πασαδόρος. Θα σου πω το εξής: Έχεις μια ομάδα με Φερνάντεζ, Λόζανζιτς, κεντρικές. Τότσκο, Μόλναρ ακραίες. Φιέρ, διαγώνια και η κυρά Σούλα από τα «άνω Κρεμαστά» στην πάσα. Δεν θα κάνουν τίποτα αυτές που είναι παίκτριες παγκόσμιας κλάσης. Από την άλλη φτιάχνεις μια ομάδα με μικρά κορίτσια που έχουν ταλέντο και βάζεις δίπλα τους μια πασαδόρο πχ την Νοβάκοβα, που πάντα τη θαύμαζα, καμιά σχέση. Σκέψου τι πήγε να κάνει ο Ηρακλής Κηφισιάς με τη Νοβάκοβα. Πήγε να μας αποκλείσει. Γιατί; Αυτή αποφασίζει που θα πάει η μπάλα, πότε και πως θα πάει και θα στρώσει όλο το παιχνίδι. Όταν το ένα μάτι της είναι πάνω στη μπάλα και το άλλο απέναντι, αυτό είναι φοβερό. Η πάσα είναι η πιο σημαντική θέση, πάντα τη ζήλευα. Μία πάσα μπορεί να σε φτάσει στα ουράνια, μια πάσα μπορεί να σε καταστρέψει».
Ποιο ήταν το δυνατό σου σημείο σαν παίκτρια;
«Η ταχύτητα στο χτύπημα. Όλοι μου έλεγαν ότι έχω γρήγορο χέρι. Δεν ήμουν ποτέ πολύ δυνατή, όσα βάρη και αν έκανα δεν έγινα ποτέ «θηρίο» όπως λένε ότι πρέπει να είναι οι διαγώνιες. Είχα ένα πολύ γρήγορο χέρι και γενικά ταχύτητα και στα πόδια και στα χέρια».
Το αδύνατο σημείο;
«Η πίσω ζώνη. Με κορόιδευαν και με λέγανε πριγκίπισσα πως δεν πέφτω ποτέ! Εγώ τους έλεγα ότι εγώ θα πέσω στο Φάιναλ Φορ και στα Πλέι Οφ (γέλια..). Δεν τρελαίνομαι για την άμυνα, η επίθεση μου άρεσε περισσότερο».
Πόσο μεγάλη σημασία έχει το σέρβις;
«Είναι το Α. Από κει ξεκινάνε όλα. Με το σέρβις καθοδηγείς την αντίπαλη επίθεση, εκεί που θέλεις εσύ. Εμείς τότε στην σούπερ ομάδα του Παναθηναϊκού, πιστεύω ότι στέλναμε τη μπάλα από το σέρβις εκεί που θέλαμε ακριβώς».
Το coaching πόσο μεγάλη σημασία έχει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;
«Καταρχήν το coaching δεν έχει καμία σχέση με την προπονητική. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Το coaching μπορεί να σου δέσει τα μάτια η μπορεί να στα κλείσει. Μπορεί να έχεις μπλοκάρει σε ένα σημείο του παιχνιδιού κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, εκεί με μια συμβουλή απλή, θα σου πει κάνε αυτό, τώρα! Και να σε βοηθήσει. Το ιδανικό είναι να συνδυάσει ένας προπονητής και τα δύο. Εγώ θα ήθελα να έχω έναν καλό κόουτς στο πάγκο. Αλλά για μια ομάδα με νεαρές αθλήτριες χρειάζεται ένας καλός προπονητής».
Τι θα συμβούλευες ένα νέο κορίτσι που θέλει να παίξει βόλεϊ;
«Θα την συμβούλευα κάτι που μου έχει πει ένας παλιός προπονητής μου, δεν θα πω ποιος για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους. Σε κάποια προπόνηση υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις όρεξη, είσαι κουρασμένος και δεν μπορείς άλλο, εκείνη τη στιγμή αν τα δώσεις όλα από όσες δυνάμεις σου έχουν απομείνει, αλλά το 100%, τότε έχεις βγει κερδισμένος. Μεγάλη αλήθεια».
Σου αφήνω να κλείσεις εσύ την συνέντευξη λέγοντας ότι θέλεις εσύ.
«Όταν κλείνεις την καριέρα σου σαν αθλητής και πας σπίτι σου και μένεις μόνος αυτό που σου μένει για πάντα, είναι η διαδρομή, οι αναμνήσεις τα συναισθήματα. Όχι τα μετάλλια. Όταν κάθομαι στο σπίτι τα βράδια και σκέφτομαι τι έχω ζήσει, νιώθω ότι έχω ξεπεράσει και τα πιο τρελά μου όνειρα που έκανα όταν ήμουν μικρή».
