«Τον χάσαμε φίλε, χάσαμε τον Πέρσι...»
Αυτά ήταν τα λόγια που άκουσα στο τηλέφωνο και δεν ήξερα τι να κάνω...
Τι έγινε; Με ρώτησε ο Γιάννης (Τακουρίδης) που ήταν μαζί μου και είχαμε ζήσει μαζί τον coach...
Δε μπορούσα να το ξεστομίσω...
Με έπνιγε το λεωφορείο...
Ήθελα να πηδήξω έξω και να φωνάξω δυνατά ένα τεράστιο... ΓΙΑΤΙ;
Γιατί να φύγει αυτός ο άνθρωπος με Α κεφαλαίο;
Ο προπονητής, ο φίλος... που συζητούσες μαζί σου το κάθε πρόβλημα σου και προσπαθούσε πάντα να σου βρει λύση. Ακόμα κι αυτό που δεν λύνονταν...
Ρε - έλεγε με το γνωστό του ύφος - άκουσε με... κι αν δεν εμπιστεύεσαι εμένα, εμπιστεύσου τα άσπρα μου μαλλιά.
Ρε coach του έλεγα... μου έχουν πει ότι έχεις άσπρα μαλλιά από πολύ μικρός... Δεν έχει σχέση, οι άλλοι τι νομίζουν αλλά ότι έχεις εμπειρία... έλεγε... και γελούσε...
Θα μπορούσα να αφηγηθώ πολλές στιγμές, εντός και εκτός γηπέδου. Εγώ που τον έζησα λίγο σχετικά, τα τελευταία 7 χρόνια... φαντάζομαι τι έχουν να θυμηθούν αυτοί που τον ξέρουν πολύ!
Ντόμπρος... άνθρωπος που σε κοιτούσε στα μάτια και σου έλεγε την αλήθεια. Κιμπάρης..."απλός"...όπως έλεγε κι ο ίδιος! Έχω βάλει τις ντομάτες μου, πηγαίνω για το ψάρεμα μου, ηρέμησα...
Έτσι έλεγε τον τελευταίο καιρό που δεν ασχολούνταν ενεργά με το άθλημα.
Ήξερα όμως, το καταλάβαινα, ότι τον στεναχωρούσε, ήθελε μια ευκαιρία, να φτιάξει μια ομάδα όπως αυτός ήθελε και να δουλέψει χωρίς προβλήματα. Ήξερε ότι θα πετύχει!
Αυτό που ήθελε να κάνει την τελευταία χρονιά στον Άρη (2011-12), μια χρονιά που όλοι οι παίκτες μείναμε στην ομάδα γι αυτόν. Γιατί σεε κέρδιζε και σε έκανε να παίξεις, να τα δώσεις όλα και για σένα και για την ομάδα αλλά και γι αυτόν!
Και τον έδιωξαν ύστερα από λίγο καιρό, εντεταλμένα, με οπαδούς να τον αποδοκιμάζουν, ύστερα από μια ήττα 3-2 από την ΕΑΠ.
Αυτός, όμως, ήταν πάντα κοντά στους παίκτες και το ξέρανε όλοι! Αυτό τον πείραξε, του στοίχισε.
«Δε με έχουν διώξει ποτέ εμένα...». Έτσι έλεγε... Περήφανος, εγωιστής. Δεν τα παρατούσε εύκολα!
Ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο με τις γυναίκες... Πάλι με όραμα και υψηλούς στόχους. Ήθελε να τρέξει ένα σενάριο όπως έλεγε... αλλά δεν πρόλαβε να το τελειώσει...
Δε μπόρεσα να έρθω να σε «χαιρετίσω»... Είχαμε αγώνα coach... Ήταν και τηλεοπτικός... δεν αναβάλλονταν!
Να πω την αληθεία δεν μπήκα καν στον κόπο να το προσπαθήσω, δεν είχα το κουράγιο, ήξερα ότι οι προσπάθειες μου θα έπεφταν στο κενό. Έχει ξαναγίνει άλλωστε...
Παίξαμε, άυπνοι κάποιοι... αλλά με τέτοια υπερένταση που πραγματικά με την λήξη παίζαμε πάλι το παιχνίδι από την αρχή.
Κερδίσαμε, κερδίσαμε για σένα, γιατί. Ήσουν νικητής, ήθελες να κερδίζεις πάντα και ακόμα και όταν έχανες. Δεν καταλάβαιναν οι άλλοι την στεναχώρια σου...
Χαιρόσουν όταν έβλεπες τα παιδιά που πίστευες να πετυχαίνουν και ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτά. Σε ευχαριστώ γι αυτό...
Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερες, τις συμβουλές σου, τα καλαμπούρια μας, για όλα.
Και τα γράφω όλα αυτά γιατί θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και για να τα μάθουν κι αυτοί που δεν σε ήξεραν ποιος ήσουν...
03.30, ξημερώματα Δευτέρας: Χτυπάει πάλι το τηλέφωνο από τη Θεσσαλονίκη...
Την πιάσανε οι πόνοι... Γεννάμε...
Τι να νιώσω δεν ξέρω.... λύπη... στεναχώρια... χαρά... λύτρωση...
Λίγα λεπτά πριν κλαίγαμε μαζί στο τηλέφωνο με τη γυναίκα μου. Δε μπορούσα να την ηρεμήσω για την απώλεια του δικού μας ανθρώπου... Δε μπορούσα να ηρεμήσω ούτε κι εγώ....
Από τη μία στιγμή στην άλλη ήρθε μία άλλη ψυχή...
Μια ψυχάρα έφυγε και μια καινούργια ήρθε στη ζωή μου.
«Να τον κάνεις μάγκα μου έλεγε...», ο Πέρσι...
Ναι, Γιώργο θα τα δώσω όλα για να τον κάνω μάγκα με τις αρχές και τις αξίες που μας δίδαξες...
Αυτό το «σενάριο» θα τρέξω. Μόνο αυτό. Στο υπόσχομαι!
Καλό Παράδεισο coach...
