Συντετριμμένοι γονείς, συγγενείς, φίλοι και εκατοντάδες απλός κόσμος αποχαιρέτησαν τα αγγελούδια στον δρόμο προς την αιωνιότητα.
Μέσα σε άσπρα φέρετρα και ντυμένες νυφούλες οι τρεις από τις τέσσερις 16χρονες, η Κατερίνα Παρίση, η Αθανασία (Σία) Καραστεργίου και η Μαρία Ειρήνη (Μερίνα) Σταυρουλάκη μαζί με την μητέρα της Αθηνά (Νανά).
Πρώτη οδηγήθηκε στην τελευταία της κατοικία η Κατερίνα Παρίση, η πασαδόρος της ομάδας που όταν αγωνίζονταν φορούσε στη φανέλα της το Νο 1. Δεν πήγε μακριά... Απέναντι από το σπίτι της είναι το σχολείο της που πήρε τις πρώτες γνώσεις, το γυμναστήριο του Αγίου Στεφάνου που έπαιζε το αγαπημένο της βόλεϊ και το κοιμητήριο. Θα είναι ανάμεσα στους δικούς της ανθρώπους. Το πλήθος φοράει λευκά πουκάμισα και λευκά μπλουζάκια και χειροκροτεί από συγκίνηση. Μετά σιωπή. Όλοι μένουν βουβοί σαν τα κυπαρίσσια. Πέρασε πολύ ώρα μετά την ταφή και κανείς δεν σάλευε. Κανείς δεν ήθελε να αποχωριστεί την Κατερίνα. Οι χαροκαμένοι γονείς Νέλη και Αχιλλέας αντιστέκονται, δίνουν κουράγιο στις φίλες της κόρης τους, αγκαλιάζονται όταν λυγίζουν και προσπαθούν να σηκωθούν. Δίνουν μαθήματα ζωής...
Ακολουθεί η Μερίνα με τη μητέρα της Νανά στο κοιμητήριο Αμαρουσίου. Ο θρήνος σμίγει με τον πόνο και μαζί με ένα μεγάλο γιατί... Η Νανά ήταν υπερπροστατευτική. Αποδείχτηκε πως δεν είχε κάνει χρήση αλκοόλ ή άλλης ουσίας. Έτρεξε να πάρει τα παιδιά από την διασκέδαση τους και στο σπίτι περίμεναν τα άλλα δύο αγγελούδια της. Δεν γύρισε ποτέ. Κανείς δεν θα μάθει τι έγινε πραγματικά μέσα στο μοιραίο kia picanto δευτερόλεπτα πριν την σύγκρουση. Θα έχει για πάντα συντροφιά της την Μερίνη της. Ο σύζυγος της προσπαθεί να κρατηθεί στα πόδια του. Το φορτίο είναι βαρύ. Μένει συντροφιά με τα «γιατί» και με την υποχρεώση να μεγαλώσει άλλες δύο κόρες.
Στο μεταξύ στην Άνοιξη όλο το... χωριό είναι στο πόδι. Όλοι φορούν άσπρα. Περιμένουν συγγενείς και φίλους των παιδιών να γυρίσουν από το Μαρούσι. Η μέρα μοιάζει αιώνια. Δεν έχει προηγούμενο. Τα δάκρυα στέρεψαν. Η μαμά και ο μπαμπάς, της Σίας, η Γαρουφαλιά και ο Σπύρος έμειναν «μόνοι» τους. Έχουν χάσει και τον υιό τους 3,5 ετών σε άλλο τροχαίο. Κοιτούν στον ουρανό, στέκονται με το στήθος ψηλά. Προσπαθούν να βρουν δύναμη από τον ήλιο που χτυπάει ζεστός. Το μυαλό μπερδεύει. Να είναι αλήθεια; Θεέ μου κάνε να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.
Κοντά τους και οι γονείς της Κατερίνας Παρίση. Τους συμπαραστέκονται. Δίνουν γροθιές στον Χάρο με το πείσμα τους. Παίρνουν εκδίκηση, διδάσκουν τη ζωή στο πλήθος που τους κοιτά με συγκίνηση.
Δεκάδες παιδιά από τα σχολεία της περιοχής είναι στα χαμένα. Κρατούν λουλούδια, κλαίνε και κοιτάνε στο... πουθενά. Το πλήθος χειροκροτεί, η πομπή από την εκκλησία στο κοιμητήριο αρχίζει. Η ταφή της Σίας γίνεται πλάι στον αδελφό της. Της φορούν στέφανα, μοιράζουν κουφέτα για τη νυφούλα που ζήλεψε ο Χάρος και αφήνουν για συντροφιά της ένα κουστουμάκι του αδελφού της... Το μυαλό φεύγει...
Το δράμα, όμως, δεν έχει τέλος. Η Μαρίνα Τρίφτη είναι η τέταρτη της «παρέας» που θα πρέπει να «γυρίσει» πίσω στην Αλβανία απ΄ όπου κατάγεται η μητέρα της. Εδώ και δύο χρόνια που η μητέρα έμεινε άνεργη τα έβγαζε δύσκολα βόλτα. Η μαμά ζητούσε από τη Μαρίνα να γυρίσουν στην Αλβανία αλλά η Μαρίνα είχε μεγαλώσει στην Ελλάδα, ήθελε τη γειτονιά της και τις φίλες της με τις οποίες έμελε να «ταξιδέψει» μαζί. Τα οικονομικά της οικογένειας είναι η κακή κατάσταση και η κοινωνία του Αγίου Στεφάνου και της Άνοιξης έδωσε και εδώ μαθήματα. Μέσα σε λίγες ώρες μαζεύτηκε ένα σεβαστό ποσό για τις ανάγκες της κηδείας και τη μεταφορά της οικογένειας στη γειτονική χώρα.
Η ζωή τελειώνει και αρχίζει, αρχίζει και τελειώνει από τη μια στιγμή στην άλλη.
