Ακόμα και η ώρα της αιμοληψίας με τη σύριγγα στο χέρι γίνεται καμπάνια προβολής και δίνεται στη δημοσιότητα. Και ο έλεγχος των αφτιών του Μίλκοβιτς είναι επίσης ένα θέμα.

Στην Ελλάδα βέβαια όλα αυτά αποτελούν ακόμα ταμπού και εκτός των άλλων ο ΕΟΠΥΥ ετοιμάζεται να κόψει και τις εξετάσεις στα αφτιά.

Ακόμα και αν το σορτσάκι της τάδε αθλήτριας είναι άλλο χρώμα από την ομάδα που αγωνίζεται είναι προπατορικό αμάρτημα και όποιος δημοσιογράφος το παρατηρήσει «κάνει πόλεμο στην ομάδα».

Φυσικά οι ιατρικές εξετάσεις γίνονται εν κρυπτώ και ακόμα και στους αγιασμούς αθλητές, αθλήτριες, προπονητές και παράγοντες αποφεύγουν την προβολή όπως ο διάολος το λιβάνι αλλά όταν έρχεται η ώρα της... κρίσης λέμε ένα «το βόλεϊ δεν πουλάει» και ξεμπερδεύουμε.

Και καλά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ υπάρχουν τα περιθώρια για τις... βεντέτες. Στο ελληνικό βόλεϊ υπάρχουν περιθώρια και βεντέτες;

«Μικρό χωριό, κακό χωριό», λέει ο λαός και μέχρι να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία ας παρακολουθούμε τους γείτονες δεξιά, αριστέρα και... πάνω που αλλάζουν κάθε μέρα προς το καλύτερο. Δεν μπορεί. Κάποια μέρα κάτι θα γίνει κι εδώ.