Καλές οι εθνικές ομάδες εφήβων και παίδων αλλά μόνο όταν η εθνική ανδρών κάνει τη διαφορά θα μπορέσει το ελληνικό βόλεϊ να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό. Οι συνθήκες είναι οι χειρότερες απ΄ όλες τις απόψεις, αλλά ο χρόνος έχει ωριμάσει πολλούς διεθνείς τόσο από τη δική μας, όσο και από την... άλλη πλευρά.

Η ιστορία με το Βέλγιο κρατάει από παλιά και πάντα πέφτει στο δρόμο μας μετά από μεγάλες... συμφορές. Άλλες τέσσερις φορές έχουμε βρει τους Βέλγους αντιπάλους σε προκριματικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Και τις τέσσερις μας λαχτάρισαν αλλά προκριθήκαμε. Μάλιστα μία φορά διασυρθήκαμε κιόλας. Ηταν 30 Δεκεμβρίου 1996. Η ελληνική ομάδα ήταν τσακισμένη από το σοκ του αποκλεισμού από το Προολυμπιακό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα που είχε γίνει τον Μάιο του 1996 στην Πάτρα. Η πρόκριση για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες είχε χαθεί στο περίφημο τάι μπρέικ με την Πολωνία όπου η ελληνική ομάδα προηγήθηκε 13-8 και το απώλεσε. Ακολούθησε η απομάκρυνση του Χιλμπέρο Ερέρα και για περίπου έξι μήνες η ομάδα είχε σκορπίσει. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα δεν είχε βρεθεί προπονητής και οι Τάκης Καβαλιεράκης, Νίκος Νεόφυτος κλήθηκαν από τις εθνικές ομάδες παίδων και εφήβων να συγκροτήσουν ομάδα για τον πρώτο εκτός έδρας προκριματικό αγώνα στο Βέλγιο. Ο αγώνας έγινε 30 Δεκεμβρίου και η ελληνική ομάδα με το παλιό σύστημα έχασε 3-0 (15-06, 15-04, 15-04). Ήταν η πιο βαριά ήττα σε επίσημο αγώνα από το 1972. Το Μάιο του 1997 την ομάδα ανέλαβε ο Στέλιος Καζάζης, ο επαναληπτικός έγινε στην Αλεξανδρούπολη και η ελληνική ομάδα πήρε τη νίκη με 3-0 σετ και μαζί την πρόκριση για τα τελικά της Ολλανδίας.
 

Διαβάστε όλο το άρθρο: ΕΔΩ