Όταν ο αντίπαλος είναι πολύ καλός σε πιέζει. Όταν ο αντίπαλος είναι πολύ καλός δεν σου αφήνει περιθώριο να παίξεις, σε οδηγεί σε λάθη και αδυναμία τελικών προσπαθειών κι έτσι γίνεσαι πράγματι «πολύ κακός».
Κάτι τέτοιο συνέβη απόψε στο «Μελίνα Μερκούρη» όπου για άλλη μια φορά επαναλήφθηκε το έργο το βλέπουμε τα τελευταία 40 χρόνια στο ευρωπαϊκό βόλεϊ.
Είχαμε, έχουμε και θα έχουμε μεγάλη διαφορά από τις ιταλικές ομάδες και όποιες επιτυχίες έχουμε γράψει απέναντι σε ιταλικούς συλλόγους ισοδυναμούν με άθλους.
Η Τρεντίνο περιόρισε στο under 20 των δύο πρώτων σετ τον Ολυμπιακό των 44 σερί νικών στο ελληνικό πρωτάθλημα και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Οι Ιταλοί επιβεβαίωσαν την τέλεια προετοιμασία που κάνουν για τον αντίπαλο. Δεν σημάδεψαν κάποιον παίκτη στο σερβίς τους.
Μοίρασαν τα σερβίς σε Στεφάνου, Αλεξίεφ και Ραουβέρντινκ με τον τελευταίο να έχει και τον έλεγχο της πίσω ζώνης και είχαν έναν στάνταρ βαθμό δυσκολίας.
Κλείδωσαν το παιχνίδι του Εμι Τερβαπόρτι που έπαιξε μονότονα με τον Σμιτ ο οποίος και μπλοκαρίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες.Αν και η υποδοχή του Ολυμπιακού δεν ήταν κακή δε μπορούσε να αναπτυχθεί γρήγορα, οι πρώτοι χρόνοι ξεχάστηκαν και ίσως οι βοήθειες από τον Στιβαχτή και τον Κουμεντάκη να ήταν απαραίτητες πολύ νωρίτερα.
Ένα ακόμα ζήτημα ήταν οι ταχύτητες των δύο ομάδων με τον Αλεξίεφ να μοιάζει με αργοκίνητο καράβι και να πέφτει στο αντίπαλο μπλοκ 5 φορές.
Αν το παθαίνει αυτό ο παίκτης για τον οποίο άλλαξε όλος ο σχεδιασμός τον Γενάρη τότε τι να λένε οι υπόλοιποι;
Από την άλλη βέβαια είδαμε μία ομάδα – λάστιχο που άνοιγε και έκλεινε στα μπλοκ – άμυνα σαν βεντάλια καλύπτοντας όχι μόνο τα 81 τεταγωνικά μέτρα της περιοχής αλλά σχεδόν μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες.
Είδαμε τον πασαδόρο φαινόμενο του ιταλικού βόλεϊ Σιμόνε Τζιανέλι που μάλιστα πήρε 10 πόντους εκ των οποίων οι 7 ήταν από μπλοκ.
Είδαμε τον σπουδαίο Αμερικανό ακραίο Ράσελ - που δεν βρέθηκε και στα καλύτερα του – να σηκώνει την υποδοχή και να αφήνει περιθώρια στον Κοβάσεβιτς να ανεβαίνει στην επίθεση και τον διαγώνιο Βετόρι να είναι αφανής ήρωας μιας ήρεμης εμφάνισης σε ένα φλεγόμενο γήπεδο.
Είδαμε μία ομάδα με ομοιογένεια και ταχύτητα που ακόμα και στη μέτρια μέρα της έκανε το δύσκολο να φαίνεται εύκολο, να έχει αλάνθαστη κόντρα επίθεση – ως σεβασμό σε αυτόν που βγάζει την άμυνα - και τους κεντρικούς της να έχουν υψηλές ταχύτητες στην κάλυψη των φάσεων.
Γενικά είδαμε μία δουλεμένη, φρέσκια και γεμάτη αυτοπεποίθηση ομάδα που μας έδωσε ένα βολεϊκό μάθημα και μία αίσθηση ικανοποίησης παρά το ότι ο τελευταίος εκπρόσωπος του ελληνικού βόλεϊ στα κύπελλα Ευρώπης φάνηκε αδύναμος να αλλάξει τη μοίρα του. Ακόμα και οι οπαδοί του Ολυμπιακού χειροκρότησαν και χειροκροτήθηκαν σε μία βραδιά που όλοι κάτω και πάνω από τις εξέδρες πήραν το μάθημα βολεϊκού πολιτισμού όπου μεταξύ άλλων καταρρίπτεται ο μύθος πως ο γηπεδούχος νικάει σε γήπεδο «καμίνι».
Αυτό είναι το ποιοτικό βόλεϊ κύριοι.
Αυτό το βόλεϊ θέλουμε και αυτό το βόλεϊ πρέπει να βλέπουμε και στα ελληνικά γήπεδα.
Αυτό το βόλεϊ πρέπει να βλέπουν και να διδάσκονται τα νέα παιδιά έστω και επί θεωρητικής βάσης στους συλλόγους και στα σχολεία (λέμε τώρα).
Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ (ο οποίος πέρυσι αντιμετώπισε την Τρεντίνο με ανάλλογες τραυματικές εμπειρίες) ματώνουν οικονομικά για να καλύψουν μία απόσταση πολλών χιλιομέτρων που χωρίζει τις ομάδες που διεκδικούν πλέον τους ευρωπαϊκούς τίτλους και τις μικρομεσαίες ελληνικές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος που παλεύουν για την επιβίωση.
Το βόλεϊ δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι παίζουμε αλλά αυτό που πρέπει να παίζουμε, Και το πέρασμα των παγκόσμιων πρωταθλητών από τα γήπεδα μας έστω και μια φορά το χρόνο μας δείχνει το δρόμο.