Κάθε φορά που μια τέτοια ομάδα πετυχαίνει κάτι μεγάλο (καλή ώρα ο Αστέρας Τρίπολης στο ποδόσφαιρο) αντιμετωπίζεται ως έκπληξη, θαύμα, υπέρβαση. Δεν αντιλαμβάνομαι σε τι συνίσταται το θαύμα και η έκπληξη όταν μια ομάδα οργανώνεται σε απολύτως επαγγελματικά πρότυπα είναι υγιής και εκπροσωπεί μια ολόκληρη πόλη που ζει και αναπνέει για πάρτη της, στέλνει τα παιδιά της στους κόλπους της και συμμετέχει στην ανάπτυξή της. Μια πόλη, μια ομάδα. Μια ολόκληρη κουλτούρα.  

Αν και στην Ελλάδα έχουμε μάθει στην πολυδιάσπαση ακόμα και σε πόλεις που δεν αντέχουν περισσότερες από μια ομάδα. Πάρτε για παράδειγμα τη Λάρισα. ΑΕΛ, Ολύμπια και δε συμμαζεύεται. Μιλάμε για πόλεμο. Ή την Πάτρα. ΕΑΠ, Απόλλωνας, Παναχαϊκή, Ολυμπιάδα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Άλλος κόσμος στα «προσφυγικά», άλλος κόσμος παρακάτω. Μάχη. Δυο πόλεις που θα μπορούσαν να αποτελούν την ατμομηχανή του ελληνικού αθλητισμού. Ειδικά η Πάτρα που έχει (ρημαγμένα αλλά έχει) πολλαπλάσια του πληθυσμού της γυμναστήρια, κολυμβητήρια, γήπεδα και στάδια. Που έχει αθλητική κουλτούρα και έχει βγάλει μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα της χώρας. Όχι δεν αναφέρομαι στην πολιτική. Εκεί μάλλον αστόχησε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Αφετηρία των σκέψεων μου είναι η άνοδος της Παναχαϊκής στην Α1 βόλεϊ. Στην πραγματικότητα το τμήμα πετοσφαίρισης δημιουργήθηκε από ορκισμένους εχθρούς της ΕΑΠ που θέλησαν να την τιμωρήσουν και να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Άλλωστε και το «θαύμα» της μεγάλης ΕΑΠ οι ίδιοι το δημιούργησαν, για να την απαξιώσουν αργότερα κάποιοι άλλοι κι από πρωταγωνίστρια να την καταντήσουν ουραγό και τελικώς παντελώς διαλυμένη στα εξ ων συνετέθη. Εν ολίγοις (και στο βόλεϊ) η Πάτρα είναι μια πόλη χωρισμένη στα δύο (ίσως δε και στα τρία).

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ