1994 στο καλοκαιρινό Σαν Ντιέγκο, στην Καλιφόρνια, τότε που η βολεϊκή μπάλα ζύγιζε, καθότι παικταράδες έπαιζαν, «αέρα» και η εθνική κατατρόπωνε τους Αμερικανούς και στα δυο ματς του κανονικού (υπάρχει κανονικό και ιμιτασιόν) Παγκοσμίου Λιγκ. Ο Μάριος έψαχνε καινούρια, πρωτοεμφανιζόμενα αρώματα για τη Μαίρη. Άντε να διαλέξει. Ποτέ. Αναποφάσιστος μπροστά στην αρωματοθήκη του εμπορικού κέντρου. Tελικά, αγόρασε τα μισά και ησύχασε!

Ψιλόλιγνο παλικάρι, ντροπαλό. Όπως όταν μπήκε, γεμάτος ντροπή, για πρώτη φορά στα αποδυτήρια του Εθνικού για να χτυπήσει το τόπι. Όπως την πρώτη φορά που κατηφόρισε στην Αθήνα για να φορέσει τα αγαπημένα του «ερυθρόλευκα». Έπεσαν οι πρώτες φάπες από τον συντοπίτη του Μουστακίδη και… ωρίμασε.

Ο Μάριος μεγάλωνε, άλλαζε, αγρίευε, αλλά παρέμενε… ντροπαλός και ευσυγκίνητος. Περίεργη και εκρηκτική αυτή η μίξη. Μάλαμα παιδί. Εκτός γηπέδου. Στις τέσσερις γραμμές, η ντροπή έμενε… Αλεξανδρούπολη. Άλλος άνθρωπος.

Έτοιμος να πικάρει τον «αιώνιο» αντίπαλο στον «Τάφο του Ινδού» με οπαδούς και των δυο ομάδων, να «ατακάρει» στο φιλέ τα απέναντι φιλαράκια, να προκαλέσει με το φαλτσαριστό πέταγμα μπάλας πριν το σερβίς, να πλακωθεί όταν θιγόταν, να πετάξει το ταμπελάκι την ώρα της αλλαγής στον Γιάννη Λάιο, ένα ντροπαλό… εκρηκτικό παλικάρι έτοιμο για όλα, πρώτο στο σαματά, ακόμη και με τον κουμπάρο του τον Τσακιρόπουλο. Σκέψου…

Ο Μάριος μόλις έβαζε τα πολιτικά (ευτυχώς υπήρξαν και τέτοιες στιγμές), σε αγκάλιαζε, χαμογελούσε, άλλαζε προσωπείο, μόνο τότε σε… έβλεπε κανονικά. Τριχασμένη προσωπικότητα πολλαπλών παραλλαγών, με σταγόνες από δάκρυα κάθε φορά που άγγιζες τις ευαίσθητες χορδές. Και ήταν πολλές.

Διαβάστε το υπόλοιποΕΔΩ

Πηγή:Novasports.gr