Βλέπω τις καινούργιες ανακοινώσεις αθλητριών και την απόκτηση ξένων παικτριών και ειλικρινά θλίβομαι. Θλίβομαι και στενοχωριέμαι γιατί τα τελευταία 3 χρόνια που αγωνίζομαι στην Α1 έχω δει, έχω ακούσει και έχω ζήσει δυσάρεστες καταστάσεις που δεν αξίζουν στις προσπάθειες των αθλητριών, και κυρίως των Ελληνίδων.
Βλέπετε, οι ξένες αθλήτριες, κατοχυρωμένες από τα συμβόλαια τους και από την ομοσπονδία, παίρνουν όσα έχουν συμφωνήσει, στην ώρα τους, και με τις συνθήκες που επιθυμούν, καθώς οι ομάδες δεν θέλουν η ξένη αθλήτρια να 'στραβώσει' και να δυσανασχετήσει στην προπόνηση αλλά και φυσικά για να μη “λένε στο εξωτερικό” οτι στην Ελλάδα δεν πληρώνουμε, δεν είμαστε τυπικοί, κλπ.
Και έτσι οι Ελληνίδες έρχονται σε δεύτερη μοίρα… καθώς εκείνες θα συνεχίζουν να παίζουν κι ας είναι για μήνες απλήρωτες, δεν θα διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έχουν συμβόλαια στα χέρια τους και γιατί σκέφτονται το μέλλον τους… Ωστόσο, σε οποία ομάδα και να πάνε τα ίδια περίπου θα ισχύουν (με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις στις ομάδες που πρωταγωνιστούν το πρωτάθλημα).
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το επίπεδο στην Α1 δεν είναι τόσο υψηλό όσο παλαιότερα. Οι περισσότερες αθλήτριες είτε σπουδάζουν είτε εργάζονται, οπότε οι πρωινές προπονήσεις ειναι σχεδόν ανέφικτες. Και φυσικά χρήματα δεν υπάρχουν. Ούτε για χαρτζιλίκι πολλές φορές.
Θέλω όμως να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για την προσωπική μου εμπειρία.
Την πρώτη χρονιά στην Α1 (σεζόν 2014-2015) είχα πληρωθεί μόνο τον πρώτο μήνα και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πρόεδρο της ομάδας μου να λέει “στον λόγο της ανδρικής του τιμής" πως τα χρήματα μου θα τα πάρω και δεν έχει μείνει καμία απλήρωτη στο σύλλογο…
Την επόμενη χρονιά, σε άλλη ομάδα, συνεχώς μας έλεγαν πως περίμεναν λεφτά από τις ακαδημίες για να μας πληρώσουν και υποτίθεται ότι θα μου έδιναν στο τέλος ένα ποσό επιπλέον από το χαρτζιλίκι της χρονιάς για την επίτευξη των στόχων της ομάδας, αλλά μαντέψτε … δεν έγινε τίποτα.
Και φέτος, σε άλλη ομάδα με ακόμη καλύτερη πορεία στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, ακόμη περιμένουν λεφτά από χορηγούς και επίσης δεν απαντούν στα τηλέφωνα, ενώ όταν τελικά με χρήση αποκρύψεων καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με τη διοίκηση, μας ενημερώνουν πως θα πληρωθούμε τον Αύγουστο (!!!) για τους τρεις μήνες που μας οφείλουν τα συμφωνημένα. Και επαναλαμβάνω … οι ίδιοι ανακοινώνουν με υπερηφάνια μεταγραφές ξένων αθλητριών στην ομάδα!
Και φυσικά μιλάμε για πολύ λίγα χρήματα, τα οποία δεν φτάνουν καν, προσωπικά σε εμένα, για το ενοίκιο μου ως φοιτήτρια. Δεν παίζω βόλεϊ για τα λεφτά. Ωστόσο, δεδομένων των καθημερινών πολύωρων προπονήσεων καλοκαίρι, χειμώνα, σε περίοδο εξεταστικής, με χιόνια (σε γήπεδο δίχως θέρμανση και πολλός φορές ούτε καν νερό…), περίμενα τουλάχιστον οι ομάδες να είναι τυπικές σε αυτά που μου υπόσχονταν, όπως ήμουν κι εγώ τυπική και συνεπής απέναντι τους.
Φυσικά, υπάρχει και η καλή πλευρά και όχι μόνο τα προβλήματα. Μέσα στα γήπεδα έχω ζήσει πολλές δυνατές και χαρούμενες στιγμές, έχω μάθει την αξία της ομαδικότητας, της υπομονής, της πειθαρχίας και έχω αποκτήσει ανεπανάληπτες εμπειρίες και γι' αυτές θα ήθελα να ευχαριστήσω τους προπονητές μου, την οικογένεια μου, όλους τους φίλους στο χώρο του βόλεϊ και πάνω από όλα, όλες τις συμπαίκτριες που είχα αυτά τα χρόνια.
Θα ήθελα να σας πω οτι εμείς οι νεαρές Ελληνίδες αθλήτριες χαιρόμαστε να βλέπουμε τους κόπους μας να ανταμείβονται και να βγάζουμε τα πρώτα μας χρήματα από το άθλημα που τόσο αγαπάμε. Και για τις περισσότερες απο εμάς είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να ελαφρύνουμε οικονομικά τις οικογένειές μας που κάνουν τόσες θυσίες για να σπουδάζουμε και παράλληλα να αθλούμαστε.
Οι αθλήτριες στην Ελλάδα είναι κάθε άλλο παρά τεμπέλες! Ξέρω πάρα πολλά κορίτσια, που εκτός από την προπόνηση, διαπρέπουν καθημερινά στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, ενώ άλλες ταυτόχρονα εργάζονται ή μαθαίνουν ξένες γλώσσες.
Και φυσικά όλα αυτά τα κορίτσια δεν παίζουν βόλεϊ για τα χρήματα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός οτι οι ομάδες τους οφείλουν να είναι συνεπείς στις υποσχέσεις που τους έχουν δώσει και τυπικές στις οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι τους, ως ένα επιπλέον κίνητρο για να αγωνίζονται και ως μια διευκόλυνση για τις βασικές καθημερινές τους ανάγκες.
Απευθύνομαι, λοιπόν, σε όλους τους προέδρους, τους εφόρους και τους παράγοντες των Αθλητικών Σωματείων που αυτήν την περίοδο, ενόψει την μεταγραφών, υπόσχονται στις αθλήτριες. Θέλω να σας παρακαλέσω στον προγραμματισμό της νέας χρονιάς να βάλετε σαν πρώτη σας προτεραιότητα την τήρηση αυτών των υποσχέσεων!
Πρωταρχικό σας μέλημα θα πρέπει να είναι η εκπλήρωση των αναγκών των αθλητριών σας, και κυρίως όταν οι ανάγκες αυτές δεν παρεκλίνουν από τα συμφωνημένα!
Μην υποσχεθείτε πράγματα αν δεν είστε σίγουροι πως δε θα μπορέσετε να τα πραγματοποιήσετε.
Και κυρίως, ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΕ τη νέα γενιά για αυτά που θα συναντήσει στο μέλλον αλλά αποτελέστε οι ίδιοι το ΥΓΙΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ που θα θέλατε να ακολουθήσει για τη διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας!
Μόνο έτσι θα δούμε ένα καλύτερο αύριο στο άθλημα μας και στη κοινωνία γενικότερα!
*Η 21 ετών, αθλήτρια βόλεϊ στην Α1 (την περαμένη σεζόν έπαιξε στους Μακεδόνες), φοιτήτρια 4ου έτους Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ
Βλέπετε, οι ξένες αθλήτριες, κατοχυρωμένες από τα συμβόλαια τους και από την ομοσπονδία, παίρνουν όσα έχουν συμφωνήσει, στην ώρα τους, και με τις συνθήκες που επιθυμούν, καθώς οι ομάδες δεν θέλουν η ξένη αθλήτρια να 'στραβώσει' και να δυσανασχετήσει στην προπόνηση αλλά και φυσικά για να μη “λένε στο εξωτερικό” οτι στην Ελλάδα δεν πληρώνουμε, δεν είμαστε τυπικοί, κλπ.
Και έτσι οι Ελληνίδες έρχονται σε δεύτερη μοίρα… καθώς εκείνες θα συνεχίζουν να παίζουν κι ας είναι για μήνες απλήρωτες, δεν θα διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έχουν συμβόλαια στα χέρια τους και γιατί σκέφτονται το μέλλον τους… Ωστόσο, σε οποία ομάδα και να πάνε τα ίδια περίπου θα ισχύουν (με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις στις ομάδες που πρωταγωνιστούν το πρωτάθλημα).
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το επίπεδο στην Α1 δεν είναι τόσο υψηλό όσο παλαιότερα. Οι περισσότερες αθλήτριες είτε σπουδάζουν είτε εργάζονται, οπότε οι πρωινές προπονήσεις ειναι σχεδόν ανέφικτες. Και φυσικά χρήματα δεν υπάρχουν. Ούτε για χαρτζιλίκι πολλές φορές.
Θέλω όμως να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για την προσωπική μου εμπειρία.
Την πρώτη χρονιά στην Α1 (σεζόν 2014-2015) είχα πληρωθεί μόνο τον πρώτο μήνα και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πρόεδρο της ομάδας μου να λέει “στον λόγο της ανδρικής του τιμής" πως τα χρήματα μου θα τα πάρω και δεν έχει μείνει καμία απλήρωτη στο σύλλογο…
Την επόμενη χρονιά, σε άλλη ομάδα, συνεχώς μας έλεγαν πως περίμεναν λεφτά από τις ακαδημίες για να μας πληρώσουν και υποτίθεται ότι θα μου έδιναν στο τέλος ένα ποσό επιπλέον από το χαρτζιλίκι της χρονιάς για την επίτευξη των στόχων της ομάδας, αλλά μαντέψτε … δεν έγινε τίποτα.
Και φέτος, σε άλλη ομάδα με ακόμη καλύτερη πορεία στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο, ακόμη περιμένουν λεφτά από χορηγούς και επίσης δεν απαντούν στα τηλέφωνα, ενώ όταν τελικά με χρήση αποκρύψεων καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με τη διοίκηση, μας ενημερώνουν πως θα πληρωθούμε τον Αύγουστο (!!!) για τους τρεις μήνες που μας οφείλουν τα συμφωνημένα. Και επαναλαμβάνω … οι ίδιοι ανακοινώνουν με υπερηφάνια μεταγραφές ξένων αθλητριών στην ομάδα!
Και φυσικά μιλάμε για πολύ λίγα χρήματα, τα οποία δεν φτάνουν καν, προσωπικά σε εμένα, για το ενοίκιο μου ως φοιτήτρια. Δεν παίζω βόλεϊ για τα λεφτά. Ωστόσο, δεδομένων των καθημερινών πολύωρων προπονήσεων καλοκαίρι, χειμώνα, σε περίοδο εξεταστικής, με χιόνια (σε γήπεδο δίχως θέρμανση και πολλός φορές ούτε καν νερό…), περίμενα τουλάχιστον οι ομάδες να είναι τυπικές σε αυτά που μου υπόσχονταν, όπως ήμουν κι εγώ τυπική και συνεπής απέναντι τους.
Φυσικά, υπάρχει και η καλή πλευρά και όχι μόνο τα προβλήματα. Μέσα στα γήπεδα έχω ζήσει πολλές δυνατές και χαρούμενες στιγμές, έχω μάθει την αξία της ομαδικότητας, της υπομονής, της πειθαρχίας και έχω αποκτήσει ανεπανάληπτες εμπειρίες και γι' αυτές θα ήθελα να ευχαριστήσω τους προπονητές μου, την οικογένεια μου, όλους τους φίλους στο χώρο του βόλεϊ και πάνω από όλα, όλες τις συμπαίκτριες που είχα αυτά τα χρόνια.
Θα ήθελα να σας πω οτι εμείς οι νεαρές Ελληνίδες αθλήτριες χαιρόμαστε να βλέπουμε τους κόπους μας να ανταμείβονται και να βγάζουμε τα πρώτα μας χρήματα από το άθλημα που τόσο αγαπάμε. Και για τις περισσότερες απο εμάς είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να ελαφρύνουμε οικονομικά τις οικογένειές μας που κάνουν τόσες θυσίες για να σπουδάζουμε και παράλληλα να αθλούμαστε.
Οι αθλήτριες στην Ελλάδα είναι κάθε άλλο παρά τεμπέλες! Ξέρω πάρα πολλά κορίτσια, που εκτός από την προπόνηση, διαπρέπουν καθημερινά στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, ενώ άλλες ταυτόχρονα εργάζονται ή μαθαίνουν ξένες γλώσσες.
Και φυσικά όλα αυτά τα κορίτσια δεν παίζουν βόλεϊ για τα χρήματα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός οτι οι ομάδες τους οφείλουν να είναι συνεπείς στις υποσχέσεις που τους έχουν δώσει και τυπικές στις οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι τους, ως ένα επιπλέον κίνητρο για να αγωνίζονται και ως μια διευκόλυνση για τις βασικές καθημερινές τους ανάγκες.
Απευθύνομαι, λοιπόν, σε όλους τους προέδρους, τους εφόρους και τους παράγοντες των Αθλητικών Σωματείων που αυτήν την περίοδο, ενόψει την μεταγραφών, υπόσχονται στις αθλήτριες. Θέλω να σας παρακαλέσω στον προγραμματισμό της νέας χρονιάς να βάλετε σαν πρώτη σας προτεραιότητα την τήρηση αυτών των υποσχέσεων!
Πρωταρχικό σας μέλημα θα πρέπει να είναι η εκπλήρωση των αναγκών των αθλητριών σας, και κυρίως όταν οι ανάγκες αυτές δεν παρεκλίνουν από τα συμφωνημένα!
Μην υποσχεθείτε πράγματα αν δεν είστε σίγουροι πως δε θα μπορέσετε να τα πραγματοποιήσετε.
Και κυρίως, ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΕ τη νέα γενιά για αυτά που θα συναντήσει στο μέλλον αλλά αποτελέστε οι ίδιοι το ΥΓΙΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ που θα θέλατε να ακολουθήσει για τη διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας!
Μόνο έτσι θα δούμε ένα καλύτερο αύριο στο άθλημα μας και στη κοινωνία γενικότερα!
*Η 21 ετών, αθλήτρια βόλεϊ στην Α1 (την περαμένη σεζόν έπαιξε στους Μακεδόνες), φοιτήτρια 4ου έτους Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ
