Επειδή ήταν η πρώτη δια ζώσης εμπειρία μου σε αυτό το άθλημα, ήταν λίγο σοκαριστικό να βλέπω τους αθλητές όρθιους να προσέρχονται στους αγώνες και, πριν το ζέσταμα, να εναποθέτουν τα πρόσθετα τεχνητά μέλη τους στο καρότσι προσωρινής αποθήκευσης. Ο οπτικός μου έλεγχος για κάθε έναν από όλους τους μικρούς αυτούς ήρωες εντάθηκε, προσπαθώντας να φωτίσω και να αναγνωρίσω το πρόβλημα και πώς ο κάθε ένας τους το κουβαλούσε αγόγγυστα.
Στην άκρη των αναπληρωματικών της Εθνικής Κροατίας βρισκόταν ένας αθλητής, μη υπολογίσιμος για την πλειονότητα των εκπαιδευμένων ματιών. Το ένα του χέρι ήταν κομμένο στο ύψος του ώμου και το άλλο ολοκληρωνόταν «παρά φύση», με την παλάμη του να βρίσκεται στο ύψος του αγκώνα ενός αρτιμελούς ανθρώπου. Βολεϊμπολίστας χωρίς χέρια, λοιπόν! Υπάρχει αυτό;
Ο αγώνας της Εθνικής Κροατίας απέναντι στο Ιράν, αν θυμάμαι καλά, ήταν ένα εξαιρετικό ντέρμπι, τόσο όμορφο σε θέαμα και σφικτό σαν σκορ, που σχεδόν είχα ξεχάσει τον αναπληρωματικό Κροάτη, πριν ο προπονητής αποφασίσει να του δώσει θέση βασικού για να εκτελέσει σερβίς στον τελευταίο πόντο του σημαντικού αγώνα.
Τι θα παίξει; Μπορεί να παίξει; Γούρλωσα τα μάτια, αφού έως τότε θεωρούσα, ότι για κάποιο τιμητικό λόγο ή χάρη βρισκόταν στην αποστολή! Αμ, δε! Ο παιχταράς, αφού γράπωσε με αποφασιστικότητα τη μπάλα κάτω από τη μασχάλη του, πλάγιασε λίγο το σώμα του φτάνοντας σχεδόν παράλληλα με το επίπεδο του εδάφους ώστε να δημιουργήσει μια υποτυπώδη βάση στήριξης της μπάλας. Ακολούθως, με αιλουροειδή κίνηση τίναξε τα πλευρά του και μόλις η μπάλα πήρε ελάχιστο ύψος τη χτύπησε με όλη του τη δύναμη και με την άκρη του άνω άκρου του στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας. Πόντος, νίκη, αποθέωση και, για τους υπόλοιπους, λίγα λεπτά συνειδητοποίησης. Απλά, να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που μόλις είχαμε δει.
Η εικόνα αυτή ξεπρόβαλε φωτισμένη, όταν αναζητήθηκε ένα δυνατό παράδειγμα για νέους αθλητές με πολλαπλά μηνύματα. Η δύναμη της θέλησης θα πει κάποιος και σίγουρα είναι πολύ εύστοχη παρατήρηση. Η αποδοχή της ομάδας. Η εμπιστοσύνη του προπονητή. Η προπόνηση και η εξάσκηση για την τελειοποίηση της δεξιότητας. Της μοναδικής δεξιότητας που μπορούσε να προσφέρει στην ομάδα του. Η επιμονή και η πίστη, μετά τις πρώτες απογοητεύσεις που νομοτελειακά υπήρξαν. Η αδυναμία που, εν τέλει, έγινε δυνατότητα. Ο ελάχιστος χρόνος συμμετοχής που μετατράπηκε εις το διηνεκές παράδειγμα μίμησης. Η καρτερικότητα του αθλητή να περιμένει να αγωνιστεί ένα και μόνο πόντο γιατί τόσο τον χρειαζόταν η ομάδα του, οι συναθλητές του.
Η πίστη, αυτή η Πίστη, ότι το αδύνατο θα γίνει δυνατό.
Για αρτιμελείς και μη αρτιμελείς.
Για εκείνους και εκείνες που νομίζουν ότι υστερούν σωματικά έναντι των άλλων
Εντός και εκτός αθλητικών στίβων.
