Μαζί, βέβαια, με 800 ηρωικούς εθελοντές. Ένα μεσημέρι, χτυπώ τηλέφωνο στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας βόλεϊ.

- Έλα, πρόεδρε, τι γίνεται; Ευτυχώς πάει καλά η Εθνική μας...

- Ναι, αλήθεια; Πόσο είναι το σκορ;

- Νικούμε 2-0 σετ, αλλά πού στο διάολο είσαι και δεν παρακολουθείς τον αγώνα της ομάδας στην οποία είσαι πρόεδρος;

- Στη σκοποβολή. Τους έλειψαν τα νερά στο Σκοπευτήριο κι ήρθα να τους φέρω. Είναι κρίμα για τους αθλητές...

Αυτή είναι μία πτυχή του ανθρώπου Δαμιανού Χατζηδαμιανού. Ένας αθλητικός παράγοντας λίγο διαφορετικός. Ανέφερα το παράδειγμα για να γίνουν πιο κατανοητές οι συγκρίσεις.

Κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του απολάμβαναν τους αγώνες, λιμουζίνες, επίσημα γεύματα, δείπνα και σουίτες (ας μην ξεχνάμε ότι τότε φιλοξενούσαμε στην Κύπρο ανώτατους αξιωματούχους του παγκόσμιου αθλητισμού) κι ο ταμίας της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής κουβαλούσε νερά!

Ο Δαμιανός είναι φίλος μου. Οπόταν η άποψή μου είναι εντελώς προσωπική και ενδεχομένως υποκειμενική. Από το Σάββατο το πρωί δεν βρίσκεται στο πηδάλιο της ΚΟΠΕ. Για σοβαρούς λόγους υγείας παραιτήθηκε και ανέλαβε τώρα ο Μιχάλης Κρασιάς.

Δεν θα επιχειρήσω να κάνω ενδελεχή ανασκόπηση της 15ετούς ενασχόλησής του με το βόλεϊ. Μία άλλη φορά ίσως... Θα παραθέσω κάποιες στιγμές (όπως η πιο πάνω) που αναδεικνύουν κάποιες πτυχές της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του.

Όλα ξεκίνησαν από τη νοσταλγία του για τον Καραβά, όπου ακόμη και σήμερα αρνείται να πάει ως επισκέπτης. Πρέπει να ήταν γύρω στο 2000 όταν επαδραστηριοποιήθηκε η ΑΕΚ Καραβά. Κυκλοφορούσε ευρέως ότι ένας «λεφτάς» Καραβιώτης επέστρεψε από την Αμερική και θέλησε μέσω του αθλητισμού να ξυπνήσει τις μνήμες από την κατεχόμενη κωμόπολή μας.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.