Πάμε να επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη προσέγγιση σε αυτή την ομάδα που (κατά την ταπεινή μου άποψη) είναι ικανή σε βάθος χρόνου να πετύχει όλα όσα δεν μπόρεσαν οι πολυδιαφημισμένες ομάδες του παρελθόντος, οι οποίες (πάντως) βάφτιζαν πολύ εύκολα «επιτυχία» τις πέμπτες, έκτες, έβδομες, όγδοες, ένατες και δέκατες θέσεις.
Η εθνική ομάδα του 2015 έχει:
-Επαρκή οργάνωση από την Ομοσπονδία που κινήθηκε ταχύτατα, δήλωσε συμμετοχή σε δυο διοργανώσεις, έκλεισε σπουδαίο χορηγικό πρόγραμμα και εξασφάλισε (πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια) τα απαραίτητα για τους αθλητές. Πρώτη φορά η εθνική ομάδα είχε διπλή τηλεοπτική στέγη, με καλή προβολή από τα μέσα. Αν και εδώ που τα λέμε, αυτό το κομμάτι παίρνει ακόμα βελτίωση.
-Έναν πολύ καλό προπονητή, τον Σωτήρη Δρίκο, που δύναται να λειτουργεί ως δάσκαλος, ψυχολόγος και τεχνικός για την ομάδα του. Επιστήμονας στο είδος του. Ενδεχομένως, πρέπει να αναθεωρήσει την άποψη ότι το πρώτιστο για μια ομάδα είναι οι αθλητές και οι υπόλοιποι είναι δορυφόροι. Ο προπονητής είναι πριν και πάνω απ’ όλους. Τουλάχιστον στον ελληνικό αθλητισμό (που δεν έχουμε τα σωματομετρικά δεδομένα και το ατελείωτο ταλέντο για όλες τις ανάγκες) οι μοναδικές ομάδες που έχουν φτάσει πολύ ψηλά είναι εκείνες που ξεκινούσαν από τον προπονητή τους.
-Ένα διαγώνιο παγκόσμιας κλάσης, τον Δημήτρη Τζούριτς. Ένα σπάνιο ταλέντο στην πάσα, τον Ντίμα Φιλίποφ. Ακραίου
ς για κάθε ανάγκη, κοντούς και ψηλούς, αμυντικούς και επιθετικούς, γρήγορους, δυνατούς και τεχνήτες, τον Φράγκο, τον Κουμεντάκη, τον Κοκκινάκη, τον Πρωτοψάλτη. Έναν έμπειρο και δυναμικό κεντρικό, τον Πετρέα. Και ένα παιδί που πράγματι μπορεί να ανταποκριθεί σε δυο θέσεις, τον Τζιουμάκα.
Διαβάστε το υπόλοιπο ΕΔΩ
