Όσο είσαι μικρός, ζεις τα καλύτερα με τα λιγότερα. Όσο μεγαλώνεις, αναρωτιέσαι εάν μπορείς να παράγεις λιγότερα και να έχεις περισσότερα. Όταν ενηλικιώνεσαι απλά ξέρεις την αλήθεια: Έχεις δώσει περισσότερα και πρέπει να ζήσεις με τα λιγότερα. Αυτή είναι η ζωή στην Ελλαδίτσα μας.

Οι περισσότεροι ξέρουμε πλέον την αλήθεια. Ξέρουμε τι έγινε, ξέρουμε τι θα γίνει. Ξέρουμε επίσης τι θα έπρεπε να είχαν κάνει οι «άλλοι». Το μόνο που δεν ξέρουμε και ποτέ δεν θα μάθουμε να κάνουμε, είναι τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε «εμείς»: Ατομικά, ως λαός και ως έθνος.

Στις εποχές της ανασφάλειας και της απελπισίας ζητάμε ένα όνειρο και μία ελπίδα. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Τα... δώρα χάθηκαν κάτω από το... Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα δεδουλευμένα κόπηκαν σαν το Χριστουγεννάτικο δέντρο. Μπερδευτήκαμε. Τα δικά τους έμειναν δικά τους και τα δικά μας μάθαμε πως είναι κι αυτά δικά τους. Δεν αντιληφθήκαμε πως ήταν όλα δανεικά. Το μόνο που μας έμεινε είναι να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Αυτό τουλάχιστον είναι τσάμπα.

Διαβάστε το υπόλοιπο ΕΔΩ