Στις 14 Ιουνίου του 1982 το «Εξπρές Σαντορίνη» αναχωρούσε από το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τις Κυκλάδες. Τρεις 15χρονοι συμμαθητές από τη Νέα Φιλαδέλφεια αναχωρούσαν μαζί του στο παρθενικό τους ταξίδι προς το... άγνωστο με οδηγό τα εφηβικά σκιρτήματα και την πρώτη άδεια της μαμάς για να κάνουν μόνοι διακοπές.
Τα πάντα έμοιαζαν καινούργια. Διψούσαν για εμπειρίες και φλερτ. Ακόμα και η κάπνα από τα μεγάλα φουγάρα του βαποριού έμοιαζε με τη μυρωδιά του παραδείσου. Το βαρύ βαπόρι με τις παλιές προπέλες και τις ντιζελομηχανές να χτυπούν στο μεδούλι έμοιαζε με σούπερ κρούιζερ. Πρώτη φορά έβλεπαν τόσους πολλούς ταξιδιώτες να μιλούν τόσες διαφορετικές γλώσσες. Βρήκαν μία θέση σε ένα μεγάλο τραπέζι που μοιράζονταν μία παρέα πανέμορφων ιταλίδων από το Έμπολι, ένα γκρουπ από αυστριακό σχολείο του Ίνσμπουργκ, τρία ζευγάρια γερμανών που είχαν ήδη πάθει εγκαύματα και δύο γαλλίδες που έπαιζαν χαρτιά. Φορούσαν κάτι περίεργα πράγματα στο κεφάλι που τους έδιναν ρυθμό. Έμαθαν για τα walk man. Πρώτη φορά σε εκείνο το ταξίδι άκουσαν το Thriller, το Beat it και το Billie Jean του Michael Jackson αν και για τους γνήσιους χεβιμεταλάδες της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν «φλορέ» μπροστά στα «σκληρά» ακούσματα του Ozzy Osbourne, των Black Sabbath και των Iron Maiden.
Πολύχρωμα σακίδια, σανδάλια και μωβ σαλβάρι αγορασμένο από τη Μέκκα της Ηφαίστου για να μπορείς να αντέξεις τον... ανταγωνισμό. O υπνόσακος από την αμερικάνικη αγορά, ένα φιδάκι για τα κουνούπια, ένας φακός, ένα γκαζάκι και θερμός από φελιζόλ. Το ταξίδι των Ιντιάνα Τζόουνς με προορισμό την Ίο είχε αρχίσει.
Πρώτη στάση η Κύθνος. Λίγοι επιβάτες κατέβηκαν προκαλώντας ένα αίσθημα θλίψης που φέρνει ο πρόωρος αποχωρισμός αλλά και ανακούφισης επειδή άδειασαν μερικές θέσεις. Οι ιταλίδες σηκώθηκαν βιαστικά γιατί το πλοίο έφτανε στην επόμενη στάση. Μιλούσαν για τη Σέριφο λες και ήταν ο παράδεισος. Είχαν διαβάσει πολλά και ήταν αποφασισμένες να κατέβουν εκεί. Είπαν ακόμα πως σε λίγη ώρα υπήρχε και αγώνας για το Παγκόσμιο Κύπελλο κόντρα στην Πολωνία. Οι τρεις φίλοι από τη Νέα Φιλαδέλφεια αποφάσισαν να... συμπαρασταθούν στις... γειτόνισσες στη μάχη της εξέδρας. Έτσι αντί για την Ίο αποφάσισαν να κάνουν μία στάση συμπαράστασης στη Σέριφο.
Όταν το πλοίο έφυγε από το νησί ο χρόνος σταμάτησε. Το βοριαδάκι κουνούσε τα αλμυρίκια. Άφθονες ταμπέλες «Rooms to Let» και η λεωφόρος του νησιού ήταν χωματόδρομος. Άσφαλτο είχε μόνο ο δρόμος για τη Χώρα και ένα μικρό κομμάτι προς το μοναδικό ξενοδοχείο του νησιού, την «Αρετή» που πρόσφερε πρωινό με θέα το λιμάνι. Ήταν το σημείο συνάντησης όλων των τουριστών αλλά και το πιο «ακριβό» σε όλο το νησί. Η παρέα κατευθύνθηκε προς το κάμπινγκ. Οι ιταλίδες έστησαν σκηνή μέσα στο κάμπινγκ.Οι φιλαδελφιώτες ως γνήσιοι... κάμπερ άραξαν σε κάτι καλαμιές. Όσο λιγότερα έξοδα είχαν τόσο περισσότερες διακοπές θα έκαναν. Το ήσυχο κάμπινγκ από τις 5 το απόγευμα μετατρέπονταν σε «Μπαλαΐδος», «Ριαθόρ», «Καμπ Νόου», «Μεστάγια» και «Μπερναμπέου».
Το πρώτο βράδυ όλοι έμαθαν πως η Ιταλία ήρθε ισόπαλη με την Πολωνία 0-0. Δεν υπήρχε τηλεοπτική μετάδοση. Όλοι έβλεπαν τη νίκη της Αγγλίας επί της Γαλλίας με 3-1. Κάτι Άγγλοι μέθυσαν και πείραζαν κάτι φοιτητές από τη Λιόν και στο τέλος πλακώθηκαν. Μετά από τέσσερις μέρες πάλι τα ίδια. Δεύτερη ισοπαλία της Ιταλίας με το Περού 1-1. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Ένα ζευγάρι Βέλγων που είχε έρθει από τη Χώρα είχαν ξεσαλώσει με το 1-0 επί της Αργεντινής και το 1-0 επί του Ελ Σαλβαδόρ που τους έστελνε στους «16». Τα ίδια και οι Άγγλοι. Νίκησαν και την Τσεχοσλοβακία 2-0 και έκαναν όνειρα για τίτλο.
Οι Έλληνες έδειχναν τη συμπάθεια τους στη Βραζιλία και στην Γερμανία. Μόνο η νίκη της Βραζιλίας νίκη επί της ΕΣΣΔ με 2-1 δεν πανηγυρίστηκε δεόντως για να μην δυσαρεστηθούν οι παραδοσιακές δυνάμεις που στήριζαν το ΚΚΕ. Μετά από 9 μέρες στη νησί όλοι ζούσαν τον όνειρο τους και τον... έρωτα τους. Μετρούσαν αντίστροφα για τον τρίτο αγώνα της Ιταλίας με το Καμερούν. Πάλι ισοπαλία (1-1). Πως προκρίθηκε η Ιταλία με τρεις ισοπαλίες δεν το πολυκατάλαβαν αλλά το διάβασαν και την επομένη το βράδυ όταν έφτασαν στο νησί οι εφημερίδες.
Σημασία είχε που προκρίθηκε η Ιταλία και «όλοι» στην παρέα μας ήταν ευτυχισμένοι. Στην «Αρετή» οι τουρίστες έκανα ουρά για να πάρουν ένα τηλέφωνο καθώς εκεί υπήρχε ο μοναδικός μετρητής. Μετά από δύο εβδομάδες στο νησί στην τσέπη υπήρχαν λιγότερο από 100 δραχμές. Ερχόταν ο αγώνας της Ιταλίας με την Αργεντινή στις 28 Ιουνίου και κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει εάν δε έχαναν οι... ιταλίδες. Στο τελευταίο τηλέφωνο η μαμά ούρλιαζε να γυρίσουν σπίτι αφού η εβδομάδα της αρχικής άδειας είχε τελειώσει προ πολλού.
Ο ξενοδόχος μίλησε στη μαμά. Ήταν η μόνη ελπίδα. Μετά από αρκετή ώρα διαβεβαιώσεων την καθησύχασε και την προσκάλεσε μαζί με τον μπαμπά να έρθουν κι αυτοί στο νησί. Της είπε μάλιστα πως τώρα που μπαίνει ο Ιούλιος θα χρειαστεί χέρια για να βοηθήσουν στο σερβίρισμα του πρωινού και θα δώσει και χαρτζιλίκι. Η μαμά πρέπει να λιποθύμησε και η γραμμή κόπηκε. Το επόμενο βράδυ στη «Αρετή» είχε γίνει εξέδρα σαν το «Ντε Σαρριά» της Βαρκελωνης. Τα γκολ του Μάρκο Ταρντέλι και του Αντόνιο Καμπρίνι «απογείωσαν» τον ιταλικό... τομέα του νησιού και το πρώτο φιλί έπεσε πάνω στην... αναμπουμπούλα ενώ το Rock The Casbah των Clash χτυπούσε στην καρδιά. Επιτέλους, μετά από δύο εβδομάδες «γάμου» η Πατρίτσια, η Άννα Μαρία και η Ελίζα είχαν γίνει γνήσιες φιλαδελφιώτισσες!
Επόμενος αντίπαλος ήταν η Βραζιλία. Είχε μπει ο Ιούλιος. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του μήνα. Από το προηγούμενο βράδυ είχε φτάσει στο ντόκο μια νταλίκα με καρπούζια, πεπόνια, καφάσια, μπουκάλες υγραερίου, αναψυκτικά και άλλες προμήθειες του νησιού. Πλήρωνε καλό μεροκάματο για έξι ώρες ξεφόρτωμα στον ήλιο. Για τη μεγάλη Ιταλία και τη μεγάλη ιδέα όλα έμοιαζαν μικρά. Κόντρα στη Βραζιλία στον δεύτερο αγώνα της Β΄φάσης δεν υπήρχαν και πολλές ελπίδες, αλλά όταν έχεις... γεμάτη τσέπη και την ιταλική... εξέδρα να... δονείται δεν χάνεις με τίποτα.
Το νησί είχε χωριστεί στα δύο. Φουρτουνάκηδες με την Βραζιλία και Βροντάκηδες με την Ιταλία. Το γκολ του Πάολο Ρόσι από τα αποδυτήρια άρχισε να φέρνει ζάλη. Ο Σόκρατες ισοφάρισε, ο Ρόσι έδωσε και πάλι προβάδισμα και ο Φαλκάο έφερε και πάλι το ματς στα ίσια. Το χατ τρικ του Ρόσι μετά την πάσα του Σιρέα έφερε την έκσταση και βουτιά μαζί με την καρέκλα στο λιμάνι. Ο ένας έχασε όλο το μεροκάματο στα νερά του Αιγαίου αλλά ποιος νοιαζόταν; Ο κόσμος ήταν στα πόδια τους κι αυτοί μέσα στο νερό...
Την επομένη η μητέρα απειλούσε να κάνει καταγγελία στην αστυνομία εάν δεν γύριζαν πίσω. «Δύο μέρες μαμά και θα έρθουμε. Περνάμε τέλεια όπως όταν είμαστε όλοι μαζί με τον μπαμπά στις εκδρομές». Στον ημιτελικό με την Πολωνία νιώθαμε πως δεν υπήρχε αντίπαλος. Όλο το νησί ήταν με την Ιταλία και το βράδυ όλοι με την Γαλλία κόντρα στην Γερμανία που όμως είχε την υποστήριξη των... Ελλήνων. Ο ημιτελικός ήταν νωρίς το απόγευμα και ο Ρόσι με δύο γκολάκια «μας» έστελνε στον τελικό. «Θεέ κάνε να μείνουμε για πάντα στο νησί».
Δυστυχώς η μέρα του τελικού έφτασε γρήγορα. Ήταν 11 Ιουλίου. Το βαπόρι έφερε το απόγευμα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και σχεδόν όλα είχαν σημαίες της Ιταλίας και της Γερμανίας. Ο ήλιος είχε δύσει όταν έγινε η σέντρα αλλά ακόμα δεν είχε νυχτώσει. Η «Αρετή» είχε γίνει η προέκταση του «Μπερναμπέου».
Ο Πάολο Ρόσι άνοιγε στο 57΄ το σκορ. Τα ουρλιαχτά, οι φωνές, ο ιδρώτας, το σκούρο μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το γλυκό μεθύσι του έρωτα και της... μπύρας άρχισαν να γίνονται «ένα». Ο Μάρκο Ταρντέλι στο 69΄κάνει το 2-0, ο Διακογιάννης ουρλιάζει και όλοι γίνονται ένα κουβάρι. Ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι βάζει την σφραγίδα του στο 81΄. Ο χρόνος παγώνει. Περνάει στην αιωνιότητα. Οι έφηβοι έγιναν άντρες και σε λίγο παππούδες. Κάθε παγκόσμιο κύπελλο ορίζει τη ζωή τους. Γεμίζει νόημα και σημαδεύει τις πιο ωραίες στιγμές. Σημείο αναφοράς κάθε τέσσερα χρόνια.
Κάθε φορά φεύγουν από το... νησί με κλάματα. Θυμούνται το waiting for a girl like you των Foreinger και το I Love Rock N΄Roll της Joan Jett. Εύχονται να μείνουν για πάντα έφηβοι. Με τα λίγα και με τα πολλά αλλά πάντα με ανθρώπους που θα μας αγαπάνε και θα μπορούμε να ερωτευόμαστε πάνω στην αγαπημένη μας... εξέδρα όπου κι αν είμαστε. Αρκεί να είμαστε όλοι μαζί.
Διαβάστε όλα τα άρθρα: ΕΔΩ
