Υπάρχουν μόνο εργάτες και γνώστες. Υπάρχουν προπονητές που μπορούν να σε πάρουν από το ψυχολογικό ναδιρ και να σε ανεβάσουν σταδιακά επίπεδο. Δυο περιπτώσεις μου έρχονται στο μυαλό. Η μια είναι του τεχνικού του Απόλλωνα Σμύρνης στο ποδόσφαιρο, του Λόρι Σάντσεθ, με τον οποίο γελάγαμε μέχρι δακρύων όταν ήρθε, αλλά μας κέρδισε όλους με τη συνεπή δουλειά του και τις σωστές αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας που πηγαίνει από θρίαμβο σε θρίαμβο για να αποφύσει τον υποβιβασμό. Κάτι που έμοιαζε παντελώς απίθανο μέχρι προσφάτως.

Η άλλη (με την οποία και θα ασχοληθώ εκτενώς) είναι αυτή του προπονητή του Παναθηναϊκού στο βόλεϊ Γιάννη Καλμαζίδη, ο οποίος παρέλαβε το ιστορικό σωματείο στην τελευταία θέση της βαθμολογίας με 1 πόντο, με άθλια εικόνα και κλινικά νεκρό και ξαφνικά απόψε φάνηκε να του δίνει για πρώτη φορά (μετά από τρεις αγώνες) έναν κάποιο σφιγμό. Ο «Κάλμα» (με τα χιλιοτραγουδισμένα cojones) εκμεταλλεύτηκε τη διακοπή του πρωταθλήματος για τις γιορτές και τις υποχρεώσεις της εθνικής ομάδας για να κάνει μια μίνι προετοιμασία που απέδωσε καρπούς. Το πρώτο τρίποντο της χρονιάς μετά από έναν ολόκληρο γύρο , με 3-1 επί της Παναχαϊκής, ήρθε με στυλ. Ο άνθρωπος έδωσε ρόλους, έκανε τις προσθήκες που έπρεπε, επανέφερε την χαμένη ηρεμία και αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Κυρίως όμως, μπήκε ο ίδιος στα παπούτσια των παικτών του και κατέστρωσε τα πλάνα του με βάση τις πραγματικές τους δυνατότητες και όχι με βάση αυτό που ιδανικά ονειρεύεται ως... «σύγχρονο βόλεϊ».

Διαβάστε το υπόλοιπο εδώ