Παρ' όλα αυτά το βίτσιο δεν με εγκαταλείπει ποτέ. Βόλεϊ λοιπόν...
Πάνω που έλεγα τι ωραία που βρέθηκε ένας κεντρικός χορηγός για τις εθνικές ομάδες, ήρθαν τα προκριματικά του παγκόσμιου πρωταθλήματος να με ρίξουν πάλι σε μαύρες σκέψεις. Είναι προφανές ότι η ήττα έχει μπει στο DNA της εθνικής ομάδας βόλεϊ των ανδρών. Όπως κάποτε ήταν ο φόβος μπροστά στη μεγάλη διάκριση. Εν ολίγοις διάφορα κόμπλεξ που κατατρέχουν το έρημο άθλημα. Δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιο λόγο συμβαίνει, αλλά συμβαίνει. Ίσως ο Μπελιγράτης θα έπρεπε να έχει προσλάβει εκείνον τον ψυχαναλυτή-ψυχολόγο-ψυχίατρο που είχε επικαλεσθεί σε κάποιον οδυνηρό αποκλεισμό. Δεν το έκανε.
Σύμφωνοι, η σημερινή εθνική ομάδα δεν έχει κάνει αρκετή προετοιμασία (έως και καθόλου), άρα εξ ορισμού δεν πάει ως φαβορί σ' ένα τουρνουά που έχει απέναντί της οργανωμένες καταστάσεις. Από 'κει μέχρι την άνευ όρων παράδοση όμως υπάρχει απόσταση.
Επίσης, έχω πολύ σοβαρές ενστάσεις για τις επιλογές του Σωτήρη Δρίκου που εγκλωβίστηκε σε στεγανά. Αυτό όμως δεν συνιστά είδηση για τους ομοσπονδιακούς προπονητές της ΕΟΠΕ.
Για παράδειγμα, δεν μπορώ να αντιληφθώ την επιλογή του άπραγου Φιλίπποφ αντί του πανέτοιμου Προύσαλη στο κρίσιμο πρώτο παιχνίδι με την Σλοβακία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η εθνική ομάδα έπαιξε απέναντι σε γομάρια με ακραίο τον Πρωτοψάλτη. Δηλαδή ο Κουμεντάκης δεν ήταν για να παίζει; Θα χάσω το μυαλό μου. Έπαιξε στην πραγματικότητα με τρία λίμπερο και υποδοχή δεν είχε.
Διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ
