Σε δύο αναρτήσεις του στον λογαριασμό του στο facebook εκφράζει τις ευχαριστίες στους καθηγητές που τον βοήθησαν και εκφράζει του προβληματισμούς του για το εκπαιδευτικό σύστημα και τα κίνητρα στους αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό σε ερασιτεχνικά αθλήματα. Διαβάστε την ανάρτηση:

Αν και δεν συνηθίζω να τοποθετούμαι δημοσίως για εκείνα που με αφορούν, θεωρώ πως την συγκεκριμένη στιγμή αξίζει να το κάνω. Κίνητρο μου είναι η προτροπή της καθηγήτριάς μου στην Σχολή Μωραΐτη, η οποία με υποστήριξε τόσο στις δύσκολες οικογενειακές μου στιγμές κατά την διάρκεια του χειμώνα, τόσο και στα δύσκολα μαθητικά μου καθήκοντα.

Σύμφωνα με εκείνη, είναι στιγμή πλέον οι αθλητές να μιλήσουν για εκέινα που τους προβληματίζουν. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο λοιπόν, πιστεύω πως είναι σημαντικό να αναφερθώ στο ελληνικό σύστημα παιδείας, έτσι όπως το βιώνει ένας αθλητής μαθητής που κάνει πρωταθλητισμό ( δέχομαι οποιαδήποτε κριτική πάνω σε αυτό).

Καθώς θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ασχολείται με το βόλεϊ σε σχετικά υψηλό επίπεδο και έχω την ευκαιρία να ταξιδεύω σε κάποιες χώρες και πολύ περισσότερο να συνομιλώ με παιδιά με διαφορετική κουλτούρα, καθημερινότητα, ανακάλυπτα σιγά σιγά πράγματα που συμβαίνουν σε πραγματικά ανεπτυγμένες αθλητικά και εκπαιδευτικά χώρες.

Συνειδητοποίησα ότι οι αθλητές - ΜΑΘΗΤΕΣ που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό είναι προνομιούχοι.

Τα εκπαιδευτικά τους συστήματα αναγνωρίζουν την σκληρή καθημερινότητα τους, την προσπάθειά τους και συνάμα τους επιβραβεύουν ανοιγόντάς τους τον δρόμο τόσο στον αθλητισμό όσο και στην παιδεία ( χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια γίνεται χαριστικά).

Συγκεντρώνονται σε αθλητικά σχολεία όπου προπονούνται και καλλιεργούνται πνευματικά. Με αυτόν τον τρόπο συνδυάζουν (ναι και όμως!) τον αθλητισμό με το σχολείο.

Σε αντίθεση με τα προηγμένα αθλητικά και εκπαιδευτικά κράτη, εδώ ο αθλητής που κάνει πρωταθλητισμό και δεν ασχολείται ερασιτεχνικα με καποιο άθλημα ( θεωρώ τον ερασιτεχνικό αθλητισμό εξίσου σημαντικό απλα δεν είμαι μέρος εκείνου και επομένως δεν τον εκφράζω), περιθωριοποιείται.

Δεν μπορεί να ακολουθήσει δηλαδή το σχολικό πρόγραμμα, πολλές φορές αναγκάζεται να παρατήσει τους εκπαιδευτικούς και μορφωτικούς του στόχους, και ως αποτέλεσμα ασχολείται με εκέινο που έχει κλίση ή αγαπάει περισσότερο. Οδηγείται έμμεσα δηλαδή στο εύκολο μονοπάτι. Η μοναδική λύση που παρατηρείται δηλαδή στον πολυπόθητο συνδυασμό αυτών των δύο έγγειται στις δυνατότητες του καθενός.

Παράλληλα παρατηρούμε όλες τις κυβερνήσεις να απαξιώνουν τον σχολικό αθλητισμό (μείωση μοριοδότησης, ελλιπής χρηματοδότηση, ελλιπείς εγκαταστάσεις).

Επίσης δεν παρατηρείται καμία δικαιολόγηση απουσιών για αθλητικούς σκοπούς εκτός από αυτούς που προβλέπονται (σχολικοί αγώνες, συμμετοχή σε εθνικές ομάδες), γεγονός που με δυσκόλεψε ιδιαίτερα φέτος που πολλοί αγώνες ήταν προγραμματισμένοι καθημερινές, το οποίο σήμαινε αυτόματα επιπλέον αδικαιολόγητες απουσίες. Για αυτούς τους λόγους και λόγω της θέσης μου υπάρχει μια απειροελάχιστη περίπτωση, κάποιος σε μια κρίσιμη θέση να το δει, αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την θέση μου.

Τέλος θέλω να ευχηθώ σε όλους τους συμμαθητές μου πανελλαδικά καλά αποτελέσματα και να περάσουν στην σχολή που επιθυμούν. Αν δεν πετύχουν, δεν τρέχει κάτι, δεν κρίνεται η πορεία τους στην ζωή απο 4 διαγωνίσματα.

Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Σαγιά από το δημοτικό της Λαμίας, τον κύριο ευωδία απο το γυμνάσιο της σύρου, τον κύριο Μανιάτη, τον κύριο Παπακωνστανίνου, την κυρία Ντάνου, την κυρία Καρτάλη, τον κύριο Νοτη, τον κύριο Ζαχαρόπουλο, τον κύριο Μωραΐτη, τον κύριο Καρτάλη, τον φίλο μου φίλιππο, την δήμητρα και πολλούς άλλους που με έκαναν αυτό που είμαι μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Την οικογένεια μου, τους φίλους μου (ΜΕΑ), τους σημαντικούς ανθρώπους που έχω στην ζώη μου αυτον τον καιρό, και τέλος την ομάδα μου τον Παναθηναϊκό που μου στέκεται σαν δευτερη μου οικογένεια αλλά και ανθρώπους που σχετίζονται με τον παναθηναικο και είναι αγνωστοι