«Τίποτα δε γίνεται τυχαία και χωρίς προσπάθεια. Το ταξίδι ξεκίνησε όμορφα το 2005, αλλά στην πορεία είδαμε ότι τα προβλήματα ήταν μεγάλα.Κλείνοντας την περσινή χρονιά είπαμε ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε στην Παναχαϊκή, γιατί η διοίκηση του Ερασιτέχνη δεν θέλει την πρόοδο του τμήματος και κάναμε μια τρύπα στο νερό. Τότε έπαιξε καταλυτικό ρόλο η επιστροφή του Νίκου Ρουμελιώτη στην Πάτρα. Ο Νίκος έχει ένα κύρος και πάνω σε αυτό βασιστήκαμε για να ξαναμαζευτούμε.

Η προσπάθεια ήταν ... παρεϊστικη, για αυτό και είχαμε πολύ καλό κλίμα. Έτσι, κάθε εμπόδιο ξεπερνιόταν πολύ εύκολα. Υπήρχε και το θέλω. Όταν θέλεις κάτι, πηδά εμπόδια. Το μοντέλο της Παναχαϊκής ταιριάζει γάντι σε επαρχιακές πόλεις. Δεν είναι ομάδες επαγγελματικές που θα διαλέγουν τους καλύτερους από όλη τη χώρα. Π.χ ο Ολυμπιακός έχει το μέγεθος να το κάνει. Οι επαρχιακές πόλεις θα πρέπει να έχουν ένα σκελετό με παιδιά από την πόλη. Έτσι αυτόματα οδηγούμαστε στο συναίσθημα και στην παρέα. Το πρώτο κομμάτι λοιπόν, η ψυχή της παρέας, είναι εξασφαλισμένο, όπως αποδείχθηκε στα μαράζ.

Δεύτερον, στην Α1 θα πρέπει να γίνει καταμερισμός εργασιών. Αυτό θα το καταφέρουμε γιατί όλοι έχουμε εμπειρία και δεν έχουμε εγωισμούς.

Το τρίτο θέμα είναι η στηριξη της πόλης. Εχουμε την στήριξη των φιλάθλων. Όταν ήμασταν με το ένα πόδι στην πόρτα της εξόδου, αυτοί ματς έβαζαν μέσα και με ένα κίνητρο παραπάνω. Αυτό όμως δεν φτάνει. Πρέπει να η όλη να αγκαλιάσει την προσπάθεια, γιατί στον αθλητικό χάρτη της Πάτρας, για πρώτη φορά, μπαίνει και το βόλεϊ της Παναχαϊκής»